Gordon R. Dickson Nekromanta

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kombinezon ten obnażał mu tylko twarz i dłonie.W jednej z nich trzymał podłużny, śmiertelnie skuteczny policyjny pistolet z usuniętą muszką.Zamiast muszki na lufie broni umieszczono mały metalowy błękitny krzyżyk.Stojących naprzeciwko siebie Burtona i McLeoda rozdzielało kilka metrów wyłożonej dywanem podłogi.Trzymany niby niedbale pistolet wymierzony był pierś McLeoda.Obaj przeciwnicy stali spokojnie, wydawało się jednak, że nie dostrzegają w pokoju nikogo, prócz siebie nawzajem.Najbliżej ze wszystkich, z prawej strony Paula, stał Tyne.Spoglądał on na replikującego Blunta i on też, wespół z bezbarwnym i nieruchomym Eatonem White, pierwszy zauważył wkraczającego do pokoju Paula.Naczelny Inżynier Świata wytrzeszczył oczy przerywając tym przemówienie Wielkiego Mistrza.Za chwilę pozostali, nie wyłączając McLeoda i Butlera, odwrócili się ku Paulowi.Kantela jęknęła zduszonym głosem.Wszyscy, prócz Blunta, wyglądali jak ludzie, na oczach których popełniono właśnie gwałt na prawach Natury.Blunt oparł się na srebrnej gałce swej nowej laski i uśmiechnął się tylko.Podobny uśmiech musiał rozjaśnić oblicze ateńskiego polemarchy Callimacha, gdy dwa tysiące pięćset czterdzieści lat temu, pewnego pochmurnego, wrześniowego dnia, ujrzał w rzadkich promieniach słońca pył wzbijany przez wzmocnione skrzydła szyku, którymi Grecy zamykali pierścień okrążenia wokół hord perskich na równinie Maratonu.- Zjawiłeś się nieco za wcześnie, choć to drobiazg - powiedział patrząc na Paula.- Ten tu Kirk jeszcze nie został dostatecznie zmiękczony.Ale wejdź, mój dwójniku.Paul zaś, wchodząc do pokoju, po raz pierwszy wprost i z bliska zajrzał Bluntowi w twarz i.ujrzał samego siebie!Rozdział 21Paul wszedł do pokoju.Wszyscy obecni wpatrzyli się w niego, w niczyim jednak wzroku nie uwidocznił się aż taki wstrząs, jak w błękitnych oczach Kanteli.Ona jedna spośród wszystkich obecnych czuła to od początku, ale nie chciała się z tym pogodzić.Właśnie to z taką siłą ciągnęło ją ku Paulowi i temu tak bardzo się opierała.Paul nie winił jej wtedy, obdarzony zaś zrozumieniem, tym bardziej nie winił jej obecnie.Nawet dla niego samego, gdy zatrzymał się, stając o krok przed Bluntem i spojrzał tamtemu w twarz, było to nienaturalne doświadczenie.Wiedział też, że ci, którzy ich obserwują, muszą odbierać to o wiele gorzej.Nie chodziło tylko o jego fizyczne podobieństwo do Blunta.Obaj byli wysocy, barczyści i mocno zbudowani.Obaj mieli wyraziste rysy twarzy.Na tym jednak kończyło się podobieństwo ciał.O wiele bardziej drażniła ich wspólna tożsamość, ponieważ polegała ona na dwoistości wcale nie fizycznej.Nie powinni byli wyglądać podobnie.A wyglądali.Było to tak niesamowite, jakby ten sam człowiek nosił dwa odmienne ciała.Obaj różnili się wyglądem zewnętrznym, mieli jednak identyczne postawy, sposób poruszania się, te same nawyki i upodobania.Wszystkie te podobieństwa przeświecały przez powłokę zewnętrzną, podobnie jak płomień świecy przez różne ornamenty latarni.- Pojmujesz teraz - rzekł Blunt, zwracając się do Paula tonem rozmowy towarzyskiej - dlaczego przez cały czas unikałem twej obecności?- Oczywiście - odparł Paul.W tym momencie Kirk Tyne odzyskał wreszcie głos.Ton, jakim się odezwał, świadczył wyraźnie o tym, iż po raz pierwszy coś poważnie zachwiało przekonaniami Na-.czelnego Inżyniera Świata.- Walt, cóż to za przeciwne naturze diabelstwo? - wypalił bez ogródek.- Długo by o tym mówić - powiedział Blunt.Opierał się wciąż na swej lasce i przyglądał Paulowi w ten sam sposób, w jaki wytrawny koneser kontempluje szczególnie cenne dzieło sztuki.- Ale sprowadziłem cię tutaj, Kirk, po to, byś wszystkiego wysłuchał.Tyne wodził wzrokiem od Paula do Blunta i z powrotem, z wysiłkiem i jakby wbrew swojej woli.- Nie wierzę - wydusił z siebie.- I światu, i mnie - odparł Blunt, nie spuszczając wzroku z Paula - będzie wszystko jedno, co sobie pomyślisz, gdy przeminie dzisiejsza noc.- Szatan! - zabrzmiał czyjś okrzyk.Wszyscy obecni, nie wyłączając Paula spojrzeli w tę stronę.Głos należał do agenta Butlera, który podnosił trzymany w dłoni pistolet.Umieszczony na lufie broni krzyżyk skierował się ku Paulowi, a potem zadrżał i przesunął się w stronę Blunta.- Bluźnierca!Coś jasnego mignęło w powietrzu.Rozległ się łagodny odgłos uderzenia, Butler zachwiał się i wypuścił broń.Z bicepsu agenta wystawał koniec gładkiej liściokształtnej klingi pozbawionego rękojeści sztyletu.Do Butlera niespiesznym krokiem podszedł McLeod.Pochylił się po pistolet, wetknął go sobie za pas, potem lewą dłonią ujął detektywa za ramię, prawą zaś wyciągnął sztylet z rany.Następnie wydobył z kieszeni samozaciskający się opatrunek, owinął nim ranę Butlera i chwyciwszy bezwładną rękę agenta, podniósł ją i włożył w jego zdrową dłoń.- Proszę tak trzymać - polecił.Butler wpatrywał się weń bez słowa.McLeod wrócił na swe miejsce obok Blunta.- Tak więc - odezwał się pobladły Kirk - teraz szczujesz swych opryszków na mnie i na przyzwoitych ludzi?- Tego fanatyka nazywasz przyzwoitym człowiekiem? - spytał Blunt kiwając głową w stronę odzianego w czerń Butlera.- Jak można nazywać przyzwoitym kogoś, kto bez namysłu zastrzeliłby mnie albo Paula? A zrobiłby to, gdyby Burt go nie powstrzymał.- Wszystko jedno - odparł Tyne.Na ich oczach, dzięki niezwykłemu wysiłkowi woli, Naczelny Inżynier Świata wziął się w garść i opanował.- Wszystko jedno - rzekł o wiele bardziej spokojnym głosem.- Nic z tego nie wpływa na moją opinię.Was jest tylko sześćdziesiąt tysięcy.Za mało, by zniszczyć świat.- Kirk - rzekł Blunt - wiesz, jak lubię się z tobą spierać.Jesteś tak uroczo naiwny.- Ty zaś jesteś równie zabawny - z kpiną w głosie odciął się Kirk.- Owszem, coś w tym jest - Blunt skinął głową z namysłem.- Widzisz, Kirk, liczę na to, że cię złamię.Jeśli uda się dokonać tego bez bólu, zaliczę cię w szeregi ludzi, którzy przewrócą tę cywilizację do góry nogami.Swój cel osiągnę dzięki temu dwukrotnie szybciej.W przeciwnym razie nie traciłbym czasu na tę rozmowę.- Zapewniam cię - odparł Kirk - że nie czuję się ani trochę załamany.- Bo nie powinieneś.na razie - uciął Blunt.- Wszystko, co widziałem do tej pory - stwierdziłKirk - to seria zorganizowanych na nieco szerszą skalę sztuczek z Dnia Wszystkich Świętych.- Na przykład - podsunął mu Blunt - ten tu Paul, nieprawdaż?Kirk spojrzał na Paula.- Nie wierzę w zjawiska nadprzyrodzone - powiedział po chwili wahania.- Ja też - stwierdził Blunt.- Ja wierzę w Siły Alternatywne.Dzięki nim stworzyłem Paula.Czy nie tak, Paul?- Nie - odparł Paul.- Tworzenie nie jest aż tak proste.- Ach, przepraszam - odparł Blunt.- Ujmijmy to w ten sposób; zbudowałem cię.Ożywiłem.Ile z tego pamiętasz?- Pamiętam, że umierałem - przyznał Paul [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl