Masterton Graham Manitou (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był o tyle silniejszy od nas, o tyle mądrzejszy.Zdawało mi się, że nie ma sensu kontynuować walki, że wystarczy, by przywołał jednego ze swych indiańskich demonów, a obaj ze Śpiewającą Skałą zginiemy straszną śmiercią.- Harry - sapnął Śpiewająca Skała.- Nie wpuszczaj go do swego umysłu! Pomóż mi.potrzebuję twojej pomocy!Z wysiłkiem próbowałem odepchnąć falę beznadziejności zalewającą mój mózg.Spojrzałem na Śpiewającą Skałę.Dostrzegłem pot spływający po twarzy, wyryte na policzkach głębokie bruzdy wysiłku i napięcia.- Pomóż mi, Harry, pomóż mi!Popatrzyłem na mroczną, odrażającą istotę siedzącą na łóżku.Próbowałem sparaliżować ją koncentrując każdą najmniejsze drobinkę woli.Misquamacus spoglądał na mnie szklistymi żółtymi oczyma, jakby wyzywając, bym stanął przeciwko niemu.Starałem się zignorować swe przerażenie i unieruchomić go psychicznym atakiem.Jesteś bezradny, myślałem, nie możesz się ruszyć, nie możesz rzucać swych czarów.Lecz, cal po calu, Misquamacus zaczął zsuwać się z łóżka.Cały czas nie spuszczał z nas oczu.Śpiewająca Skała sypał proszki i stukał kośćmi, lecz cokolwiek robił zdawało się nie wywierać żadnego skutku.Szaman opadł ciężko na podłogę i przysiadł na swych upiornych małych nóżkach wewnątrz magicznego kręgu.Jego twarz była maską beznamiętnej nienawiści.Powoli małpim sposobem używając rąk by posunąć się do przodu, Misquamacus zbliżył się do kręgu.Jeśli to go nie zatrzyma, pomyślałem, prysnę przez te drzwi i będę w połowie drogi do Kanady, zanim ktokolwiek zdąży zarzucić mi tchórzostwo.Głos Śpiewającej Skały był coraz wyższy i bardziej piskliwy.- Gitche Manitou.utrzymaj Misquamacusa z dala ode mnie! - wołał.- Nie pozwól mu opuścić kręgu czarów! Zamknij go tam i zakuj!Misquamacus zatrzymał się i wrogim spojrzeniem zmierzył magiczny krąg.Przez moment zdawało mi się, że zaraz przeciągnie się przez niego i rzuci na nas, lecz on znieruchomiał,przysiadł na biodrach i ponownie zamknął oczy.Milczeliśmy przez chwilę z trudem łapiąc oddech.Wreszcie śpiewająca Skała stwierdził:- Zatrzymaliśmy go.- To znaczy, że nie może wyjść?- Nie.Może przekroczyć krąg bez trudu, ale jeszcze nie teraz.Wciąż jest za słaby.Odpoczywa, by nabrać sił.- Ale ile czasu będzie potrzebował? Ile czasu nam zostało? Śpiewająca Skała zmierzył Misquamacusa badawczym spojrzeniem.- Nie da się przewidzieć.Może parę minut, może kilka godzin.Sądzę jednak, że ściągnąłem tu dość mocy magicznej, by zyskać nam co najmniej trzydzieści, może czterdzieści minut.- Co teraz?- Musimy czekać.Jak tylko zjawi się doktor Hughes, powinniśmy rozpocząć ewakuację tego piętra.On zbudzi się niedługo.Będzie rozgniewany, żądny zemsty i prawie nie do pokonania.Nie chciałbym, by ucierpieli niewinni ludzie.Spojrzałem na zegarek.- Jack będzie tu lada moment.Posłuchaj, czy naprawdę nie uważasz, że powinniśmy ściągnąć parę pistoletów? Śpiewająca Skała otarł spoconą twarz.- Jesteś typowym białym Amerykaninem.Wychowałeś się na telewizyjnych westernach i przygodach Patrolu Autostrady, więc myślisz, że pistolet rozwiązuje wszystkie problemy.Chcesz uratować Karen Tandy czy nie?- Poważnie sądzisz, że da się ją uratować? To znaczy.spójrz tylko na nią.Bezwładne skurczone ciało Karen leżało nieruchomo w poprzek łóżka.Z trudem poznawałem w nim tę dziewczynę, która ledwie cztery noce temu przyszła do mnie opowiedzieć swe sny o statkach i brzegach w blasku księżyca.- Zgodnie z zasadami indiańskiej magii, da się ją jeszcze ocalić - stwierdził rzeczowo Śpiewająca Skała.- Uważam, że póki jest jakaś szansa, powinniśmy próbować.- Jak uważasz.Ty jesteś szamanem.W tej właśnie chwili korytarzem nadbiegli tupiąc głośno Jack Hughes i Wolf - drugi z pielęgniarzy.Spojrzeli na krew, na nieruchomą postać Misquamacusa i cofnęli się przerażeni.- Boże, co tu się stało? - zapytał drżącym głosem Jack.Wyszliśmy za nim na korytarz.- On zabił Michaela - oznajmiłem.-- Siedziałem tutaj, gdy to się stało.Wszystko odbyło się zbyt szybko, bym zdążył zareagować.Potem wyrwał się z ciała Karen.Śpiewająca Skała uważa, że na pewien czas, choć nie na długo, zatrzymaliśmy go w magicznym kręgu.Jack przygryzł wargę.- Moim zdaniem powinniśmy wezwać policję.Nie obchodzi mnie, z którego wieku pochodzi ten potwór.Zabił już dość ludzi.Śpiewająca Skała sprzeciwił się zdecydowanie.- Jeśli wezwiemy policję, zabije ich także.Kule nie rozwiążą tego problemu, doktorze.Zdecydowaliśmy rozgrywać tę grę w pewien konkretny sposób i teraz nie wolno się nam wycofać.Jedynie magia może nam pomóc.- Magia - rzekł z goryczą Jack.- Kto by pomyślał, że kiedyś będę musiał odwołać się do magii.- Śpiewająca Skała uważa, że powinniśmy ewakuować to piętro - wtrąciłem.- Kiedy Misquamacus obudzi się, użyje wszelkich środków, żeby się na nas zemścić.- Nie ma potrzeby - stwierdził Jack Hughes.- Na tym poziomie mieści się tylko chirurgia.Położyliśmy tu Karen, żeby mieć bliżej do sali operacyjnej.Na dziesiątym była jedyną pacjentką.Uprzedzę tylko obsługę, żeby trzymała się z daleka.Wyciągnął na korytarz kilka krzeseł.Usiedliśmy, wciąż mając na oku nieruchomą postać Misquamacusa.Wolf pojechał na górę do gabinetu Jacka.Wrócił z dwoma butelkami bourbona, więc wzmocniliśmy się trochę.Była trzecia czterdzieści pięć i wciąż mieliśmy przed sobą długą noc.- Teraz, kiedy już wyszedł - odezwał się Jack - co z nim zrobimy? Jak możemy go zmusić, by oddał manitou Karen Tandy?Widziałem, że jest zakłopotany używając tego indiańskiego słowa.- Tak jak ja to widzę - zaczął Śpiewająca Skała - musimy jakoś przekonać Misquamacusa, że znalazł się w beznadziejnej sytuacji.Co zresztą jest prawdą.Mimo swej potęgi stanowi dzisiaj anachronizm [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl