Howard Robert E Conan

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mur był wysoki, lecz podskoczywszy zdołałby dosięgnąć palcami krawędzi.Następnie z dziecinną łatwością mógłby podciągnąć się w górę i przeskoczyć na drugą stronę, a nie wątpił, że w ten sam sposób może pokonać mur wewnętrzny.Wahał się jednak, zastanawiając się nad nieznanymi niebezpieczeństwami oczekującymi go w ogrodach.Wiele słyszał o tajemnicach zachodnich królestw – Brythunii, Nemedii, Akwilonii i Koth, lecz ci należący do zupełnie innej rasy południowcy wydawali mu się jeszcze dziwniejsi i bardziej zagadkowi.Zamoranie byli niezwykle starym i, z tego co wiedział, hołdującym złu ludem.Pomyślał o Yarze, arcykapłanie żyjącym samotnic w tej wysadzanej klejnotami wieży i na wspomnienie opowieści pijanego giermka dreszcz przebiegł po plecach barbarzyńcy.Dworzanin opowiadał, jak Yara śmiał się wrogo usposobionemu księciu w twarz, a potem uniósł płonący zimnym światłem kamień, z którego trysnęły oślepiające płomienie, otaczając nieszczęśnika.Książę wrzasnął i upadł, a jego ciało zmieniło się w niewielką, poczerniałą bryłkę, która zamieniła się z kolei w czarnego pająka biegającego po komnacie, dopóki czarownik nie zmiażdżył go obcasem.Arcykapłan rzadko opuszczał swą magiczną wieżę; z reguły tylko po to, by rzucić zły czar na któregoś ze swych wrogów.Król Zamory lękał się go bardziej niż śmierci, a ponieważ na trzeźwo nie mógł znieść strachu, pił bez przerwy, niemal nigdy nie trzeźwiejąc.Yara był bardzo stary, ludzie mówili, że ma setki lat i dodawali, że dzięki swemu magicznemu kamieniowi, zwanemu Sercem Słonia, będzie żył wiecznie.O tym kamieniu nie wiedziano nic pewnego, a swoją nazwę otrzymał z tego powodu, że wieżę, w której był przechowywany przez arcykapłana, nazywano Wieżą Słonia.Pogrążony w tych rozmyślaniach Cymeryjczyk przywarł nagle do muru.Ktoś przechodził przez ogród, stąpając ciężkim, miarowym krokiem.Młodzieniec posłyszał szczęk żelaza.A jednak straże strzegły ogrodu! Barbarzyńca nasłuchiwał, chcąc ponownie usłyszeć kroki strażnika - daremnie.Za ogrodzeniem zaległa głęboka cisza.W końcu ciekawość przemogła łęk.Młodzian podskoczył lekko, uchwycił krawędź muru ręką i jednym skokiem znalazł się na szczycie.Leżąc płasko na szerokim murze, spoglądał na rozległą przestrzeń po drugiej stronie.W pobliżu nie dostrzegł żadnych zarośli, chociaż w oddali dojrzał kilka starannie przystrzyżonych krzewów.W półmroku widział zieloną murawę; gdzieś szemrała fontanna.Cymeryjczyk ostrożnie opuścił się do ogrodu i dobył miecza, czujnie rozglądając się wokół.Niczym nie osłonięty, stal przyczajony do skoku jak dzikie zwierzę.Cicho przemknął wzdłuż muru, starając się trzymać w cieniu, aż znalazł się w pobliżu krzewów, które zauważył ze szczytu ogrodzenia.Nisko pochylony, pobiegł do nich i prawie przewrócił się, zawadziwszy nogą o coś, co leżało na skraju zarośli.Rozglądając się szybko na boki, nie dostrzegł śladu wroga, więc pochylił się i popatrzył uważnie.Nawet w tym nikłym świetle rozpoznał posrebrzaną zbroję i grzebieniasty hełm zamorańskiej gwardii królewskiej, okrywające zabitego, silnie zbudowanego mężczyznę.Tarcza i włócznia leżały obok.Barbarzyńca pobieżnie obejrzał trupa i stwierdziwszy, że gwardzista został uduszony, z niepokojem popatrzył wokół.Wiedział, że kroki tego strażnika słyszał uprzednio.Od tej chwili nie upłynęło wiele czasu, a jednak czyjeś ręce w ciemnościach bezszelestnie zabiły silnego mężczyznę.Wytężając wzrok, Cymeryjczyk mimo gęstego mroku dojrzał lekko poruszające się liście w zaroślach pod murem.Ściskając obnażony miecz, ruszył w tym kierunku.Chociaż nie robił przy tym więcej hałasu niż polująca pantera, jednak człowiek, do którego się skradał, usłyszał go.Młodzieniec zobaczył niewyraźny, krępy kształt przyczajony pod ścianą i poczuł ulgę, wadząc, że to człowiek.Ze zduszonym okrzykiem strachu nieznajomy odwrócił się błyskawicznie i zrobił ruch, jakby zamierzał rzucić się barbarzyńcy do gardła, lecz zatrzymał się, zauważywszy matowo lśniące w świetle gwiazd ostrze.Przez krótką, pełną napięcia chwilę stali naprzeciw siebie w milczeniu.- Nie jesteś żołnierzem - szepnął w końcu obcy.- Jesteś złodziejem jak ja.- Kim jesteś? - spytał podejrzliwie Cymeryjczyk.- Taurus z Nemedii.Młodzieniec opuścił miecz.- Słyszałem o tobie.Nazywają cię księciem złodziei.Odpowiedział mu cichy śmiech.Taurus dorównywał młodemu barbarzyńcy wzrostem, lecz mimo potężnej tuszy poruszał się zwinnie i cicho na swych bosych stopach.Na ramieniu dźwigał zwój cienkiej, mocnej liny z zawiązanymi w regularnych odstępach węzłami.Jego błyszczące oczy spoglądały bystro na Cymeryjczyka.- A ty kim jesteś? - spytał szeptem.- Conan, Cymeryjczyk - odparł zapytany.- Przyszedłem tu, by spróbować ukraść klejnot Yary, ten, który ludzie nazywają Sercem Słonia.Wielki brzuch złodzieja zatrząsł się od tłumionego śmiechu, ale Conan nie wyczuł w nim drwiny.- Na Bela, boga złodziei! - syknął Taurus.- Myślałem, że tylko ja mam tyle odwagi, by się na to porwać.Ci Zamoranie nazywają siebie złodziejami.Phi! Conanie, podoba mi się twój hart ducha.Nigdy nie wchodziłem w żadne spółki, lecz na Bela! - jeśli masz ochotę, możemy spróbować razem ukraść ten klejnot.- Więc ty też przyszedłeś tu po kamień Yary?- A jakże! Od miesięcy układałem plany.Ty, jak widzę, działałeś pod wpływem nagłego impulsu, mój przyjacielu.- To ty zabiłeś żołnierza?- Oczywiście.Ześliznąłem się z muru akurat w tedy, kiedy on był w ogrodzie.Ukryłem się w krzakach, lecz usłyszał mnie albo wydawało mu się, że coś usłyszał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl