James Clavell Krol szczur

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Będziemy musieli uszczelnić drzwi - oznajmił.- Co takiego? - spytał z niedowierzaniem Larkin.- Bezwarunkowo.Jak tylko zacznie się gotować, może się zrobić draka.Wystarczy, żeby ludzie poczuli zapach, a wtedy.sami rozumiecie.Rozerwaliby nas na strzępy.Myślałem nad tym i wygłówkowałem, że więzienie to jedyne miejsce, gdzie nikt nam nie przeszkodzi w gotowaniu.Zapach wyleci przez okno.Jeśli, ma się rozumieć, dobrze uszczelnimy drzwi.W każdym razie gdzie indziej na pewno nie można by było tego zrobić.- Larkin miał rację.Jest pan genialny - oświadczył z powagą Mac.- Ja nawet bym o tym nie pomyślał.Słowo daję, od tej chwili Amerykanów zaliczam do moich przyjaciół! - dodał ze śmiechem.- Dziękuję, Mac.A teraz bierzmy się do roboty.Goście Króla wzięli kawałki koca, powpychali je w szpary wokół drzwi i zasłonili okratowanego judasza.Kiedy skończyli, Król obejrzał dzieło.- W porządku - orzekł.- No, a co z oknem?Spojrzeli na mały, okratowany otwór pod sufitem.- Zostawmy je tak, jak jest, aż jedzenie się zagotuje.Wtedy je zakryjemy i postaramy się wytrzymać, ile się da.Potem możemy je na chwilę odsłonić - powiedział Król i rozejrzał się po zgromadzonych.- Chyba nie zaszkodzi wypuścić raz na jakiś czas trochę zapachu.Coś jak indiański sygnał dymny.- Jest wiatr?- Żebym to ja wiedział.Czy ktoś zwrócił na to uwagę?- Podsadź mnie, Peter - powiedział Mac.Mac, jako najniższy, mógł stanąć Marlowe’owi na ramionach.Wyjrzał przez kratę, poślinił palec i wystawił go na zewnątrz.- Pośpiesz się, Mac, jak Boga kocham, nie myśl, że z ciebie takie piórko! - krzyczał z dołu Marlowe.- Muszę przecież sprawdzić, skąd wieje, bezczelny młokosie!Mac znowu poślinił palec i wystawił go za okno.Miał przy tym tak skupioną minę i wyglądał do tego stopnia komicznie, że Marlowe wybuchnął śmiechem.A kiedy zawtórował mu Larkin, obaj tak skręcali się ze śmiechu, że Mac spadł z wysokości prawie dwóch metrów, otarł sobie nogę o betonowe podłoże i zaczął kląć na czym świat stoi.- No popatrz, tylko popatrz, co sobie przez ciebie zrobiłem.A niech cię szlag - wykrztusił.Było to tylko małe zadrapanie, ale pociekła z niego strużka krwi.- Cholera jasna, o mały włos nie zdarłem sobie skóry z całej nogi.- Popatrz no, Peter, Macowi płynie w żyłach prawdziwa krew - wystękał Larkin trzymając się za brzuch.- A ja zawsze myślałem, że mleczko kauczukowe!- A idźcie do diabła, sukinsyny, ‘mahlul - powiedział rozdrażniony Mac, aż nagle też zdjął go pusty śmiech, wstał, chwycił Marlowe’a i Larkina za ręce i zaczął śpiewać: - Dalej wszyscy wkoło, kręćmy się wesoło.Marlowe pochwycił rękę Brougha, Brough Texa i korowód rozśpiewanych i zanoszących się histerycznym śmiechem mężczyzn obtańczył garnek i siedzącego przy nim po turecku Króla.Mac zatrzymał korowód.- Witaj, Cezarze! - zawołał.- Mający jeść pozdrawiają ciebie.Wszyscy jak jeden mąż zasalutowali po rzymsku Królowi i zwalili się na podłogę, jeden na drugiego.- Przygniotłeś mi rękę, Peter!- Wsadziłeś mi nogę w jaja! - krzyknął Larkin na Brougha.- Przepraszam, Grant.O Jezu! Dawno tak się nie uśmiałem.- Słuchaj, Radża, chyba wszyscy powinniśmy zamieszać w garnku na szczęście - zaproponował Marlowe.- No, to chodź, zamieszaj - odparł Król.Serce w nim rosło, kiedy widział, jak się cieszą.Ustawili się uroczyście w kolejce i pierwszy zamieszał gorącą już potrawę Marlowe.Mac wziął od niego łyżkę i mieszając obdarzył garnek sprośnym błogosławieństwem.Żeby nie być gorszym, Larkin zaczął mieszać ze słowami:- Wrzyj, wrzyj, kotle, wrzyj i buchaj.- Czyś ty oszalał? Cytujesz Makbeta?! - przerwał mu Brough.- A czemu nie?- To przynosi pecha.Tak samo jak gwizdanie w garderobie teatru.- Naprawdę?- Każdy głupi to wie!- Niech mnie diabli! Nigdy o tym nie słyszałem - powiedział Larkin, marszcząc brwi.- A zresztą, pomyliłeś się - rzekł Brough.- To leci: Dalej! żwawo! hopsa! hej! Buchaj, ogniu! kotle, wrzej!- Co mi tu będziesz mówił, Jankesie! Już ja znam Szekspira!- Załóżmy się o jutrzejszą porcję ryżu.- Pilnuj się, Larkin - ostrzegł podejrzliwie Mac, znając skłonność Larkina do hazardu.- Nie wolno się tak lekkomyślnie zakładać.- Ależ ja mam rację, Mac - powiedział Larkin, któremu wcale nie podobał się pewny siebie wyraz twarzy Amerykanina.- Skąd jesteś taki pewien, że wiesz to lepiej ode mnie?- Zakład stoi? - spytał Brough.Larkin zastanawiał się przez chwilę.Lubił się zakładać, ale jutrzejsza porcja ryżu była zbyt wysoką stawką.- Nie.Mogę grać o ryż w karty, ale na Szekspira go nie postawię, żeby nie wiem co.- Szkoda - rzekł Brough.- Przydałaby mi się dodatkowa porcja.To był akt czwarty, scena pierwsza, wiersz dziesiąty.- A skąd ty to tak dokładnie wiesz?- Nie masz się czemu dziwić - odparł Brough.- Studiowałem dziennikarstwo i dramatopisarstwo.Kiedy stąd wyjdę, zostanę pisarzem.Mac pochylił się nad garnkiem i zajrzał do środka.- Zazdroszczę ci, chłopie - powiedział.- Praca pisarza może się okazać najważniejsza ze wszystkich.Pod warunkiem, że jest coś warta.- Bzdury pleciesz, Mac - rzekł Marlowe.- Są przecież tysiące innych, ważniejszych zajęć.- To tylko świadczy o tym, jak mało wiesz o świecie.- O wiele ważniejszy jest biznes - wtrącił Król.- Bez tego świat stanąłby w miejscu, a bez pieniędzy i stabilnej gospodarki nie miałby kto kupować książek.- Wypchaj się ze swoim biznesem i gospodarką - rzekł Brough.- To są rzeczy materialne.Mac ma rację.Jest właśnie tak, jak powiedział.- Mac, dlaczego pisarstwo jest takie ważne? - spytał Marlowe.- No cóż, chłopcze, po pierwsze, jest to coś, czym zawsze chciałem się zająć, ale mi nie wyszło.Próbowałem wiele razy, ale nigdy nie udało mi się niczego doprowadzić do końca.Zakończyć coś - to jest właśnie najtrudniejsze.Ale najważniejsze wydaje mi się to, że pisarze są jedynymi ludźmi, którzy mogą zrobić coś z tym światem.Biznesmen nie zrobi nic.- Bzdura - przerwał mu Król.- A Rockefeller! A Morgan, Ford, a du Pont i cała reszta? To oni finansują instytuty naukowe, biblioteki, szpitale i galerie sztuki.Gdyby nie ich forsa.- Tak, ale doszli do swoich pieniędzy cudzym kosztem -zareplikował szorstko Brough.- Mogliby zwrócić część tych krociowych zysków ludziom, którzy je wypracowali.Te pijawki.- Zdaje się, że jesteś demokratą? - spytał zaperzony Król.- Żebyś wiedział, że jestem.Weź na przykład Roosevelta.Spójrz, co on robi dla kraju.Postawił go na nogi, podczas gdy ci cholerni republikanie.- To bzdura, sam dobrze o tym wiesz.Republikanie nie mieli z tym nic wspólnego.To był cykl ekonomiczny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl