Joseph Heller Teraz i Wtedy

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Któregoś razu spotkałem tam Howiego Ehrenmana z Zachodniej Trzydziestej Pierwszej, którego nie widziałem od dawna, od momentu gdy poszliśmy, każdy oddzielnie, na wojnę.Razem ze swoim bratem Henrym i rodziną mieszkał teraz gdzieś w innej części Brooklynu.Howie wyrósł i kłócił się opryskliwie z wpatrzoną w niego dziewczyną przy barze.Była olśniewająco piękną Włoszką o pełnych oliwkowych rysach i błyszczących blond włosach i zupełnie mnie oczarowała.Potem już go nie widziałem.Marvin zwrócił moją uwagę na inną ładną dziewczynę o świeżej twarzy i brzoskwiniowokremowej cerze, która siedziała naprzeciwko nas po drugiej stronie prostokątnego baru, zuchwała, roześmiana i promienna.Wygląda, powiedział Marvin, „jak butelka mleka, prawda?" - tak się dosłownie wyraził - i nigdy byś nie zgadł, że leczy trypra.Słysząc to, przebiegłem z zazdrością wzrokiem po twarzach obecnych w barze mężczyzn - byłem oczywiście młodszy i już wówczas pełen romantyzmu - starając się rozpoznać wśród nich szczęściarzy, którzy mogli zarazić się od tej wesołej laleczki.Naprawdę sprawiała wrażenie czystej, pasteryzowanej i homogenizowanej niczym butelka zdrowego mleka.Odkąd usłyszałem od Marvina to porównanie, czekałem na sposobność, by posłużyć się nim w którejś z moich książek, i robię to właśnie teraz.Podobnie jak kilka osób z sąsiedztwa, które znałem, oraz inne osoby, o których słyszałem, Danny Byk kilkakrotnie zgłaszał się na dobrowolne leczenie w federalnym ośrodku odwykowym dla narkomanów w Lexington, Kentucky.Istniejąca wówczas (i być może teraz) luka prawna pozwalała zażywać narkotyki, czyniąc nielegalnym tylko ich posiadanie.Szukając pomocy, można było bez groźby aresztu przyznać się do zażywania i uzależnienia i wielu tak robiło, być może wszyscy ci nieszczęśnicy z Coney Island.W Lexington, Kentucky, kuracja polegała na totalnym natychmiastowym odstawieniu narkotyków, na „detoksie".To właśnie od wracających stamtąd nauczyliśmy się tego określenia.Było to przed odkryciem methadonu oraz podobnych przynoszących ulgę farmaceutycznych substytutów i detoks był potwornym przeżyciem; tak przynajmniej twierdzili ci, którzy go przeszli.Opuszczając Lexington po zakończeniu kuracji, pacjent, jeśli tylko chciał, dostawał w łapę od pielęgniarza listę miejsc, gdzie mógł się zaopatrzyć nielegalnie w dowolne narkotyki w drodze powrotnej do domu.Niewesołe było to, że kiedy nadchodził czas powrotu do domu, nie mieli dokąd się udać, jak tylko z powrotem do domu.Przez bardzo krótki okres przyjaźniłem się z pewnym duchownym pracującym z narkomanami w protestanckiej parafii we wschodnim Harlemie w Nowym Jorku.Zamieszkiwali ją przede wszystkim Latynosi, głównie Portorykańczycy.Był rumianym pogodnym mężczyzną o sympatycznym usposobieniu, ale do tego, co robił, odnosił się z totalnym pesymizmem: bezsensowne było jego zdaniem umieszczanie bezwolnego, zdruzgotanego psychicznie ćpuna w tym samym otoczeniu, z którego wyszedł, i oczekiwanie, że przezwycięży liczne psychologiczne, społeczne i środowiskowe czynniki, które skłoniły go do popadnięcia w nałóg na samym początku.Kilku z nas było świadkami uderzającej i przygnębiającej sceny, ilustrującej tę kruchą desperację.Spotkaliśmy przypadkiem Danny'ego Byka przy Bistrze Szczęściarza, gdzie obijał się, czekając być może na kolejną szansę ujrzenia podbitego oka Quasiego.Wrócił właśnie z kolejnego pobytu w Lexington.Był ożywiony, ufny, stanowczy, prawie wesoły.Nagle stężał i drżąc na całym ciele, zaczął spoglądać w inną stronę.Na jego rozdygotanej twarzy widać było niezdecydowanie i strach.Spojrzeliśmy tam, gdzie się gapił.Na chodniku po drugiej stronie Mermaid Avenue sterczał nieruchomy zgarbiony facet, w którym jeden z nas rozpoznał innego ćpuna z sąsiedztwa, zawsze pewne źródło zaopatrzenia albo informacji na temat zaopatrzenia.Danny Byk opierał się pokusie krócej niż minutę, po czym zostawił nas i przeszedł na drugą stronę ulicy.W Kalifornii istniał Synanon House, organizacja, o której często się rozpisywano z racji pozytywnych efektów pracy z uzależnionymi.Święcili tak wielkie triumfy, że pewien reżyser, dla którego dokonałem kilku poprawek w scenariuszu lekkiej erotycznej komedii (Sex and the Single Girl - tytuł jest bardziej nieprzyzwoity niż treść), posłał do Synanon House asystenta, żeby zebrał dla niego materiał na film fabularny, który miał się tam rozgrywać, szczęśliwie kończyć i zrobić wielką kasę.I z tego, co wiem, nakręcił go.Danny Byk też znał to miejsce.Z kumplem, który również był ćpunem, polecieli do Santa Monica, żeby starać się o przyjęcie.Może uda się pomóc jego przyjacielowi, brzmiał przekazany im wyrok opatrzności, dla niego jednak nie są w stanie niczego zrobić.Nie mam pojęcia, skąd to wiedzieli.Danny wrócił sam na Coney Island, do mieszkania, które zajmował ze swój ą matką, i niedługo potem wywalił drzwi i zadusił ją gołymi rękoma, kiedy leżała w wannie.Upierał się później, tłumacząc niekoherentnie swój atak szału, że zabił ją, ponieważ wszystko było jej winą: wpędzała go w nałóg, dając pieniądze.Gdyby postępowała tak jak jego ojciec, Max Fryzjer, który nie dawał ani grosza, prawdopodobnie by się wykurował.Zamknięto go w szpitalu psychiatrycznym dla kryminalistów i niewykluczone, że tam jeszcze siedzi, jeśli żyje.Co do skonsternowanej przerażonej żydowskiej imigrantki, która była jego matką, skłonny jestem sądzić, że kiedy syn dusił ją w wannie, nie miała pojęcia, co się z nią dzieje i dlaczego umiera.Przypuszczam, że z takim samym bezradnym osłupieniem obserwowała nałóg syna oraz dziwne zmiany, jakie ten nałóg powodował w jego zachowaniu, którego kompletnie nie rozumiała - w przeciwieństwie do dzisiejszych matek i godnych pochwały publicznych oficjeli, wiedzących na temat narkotyków wszystko, co trzeba, a mimo to też nie potrafiących nic zrobić.Innym uzależnionym od heroiny ćpunem z sąsiedztwa, którego znałem o wiele bliżej, był chłopak o imieniu Solly.Chodziliśmy razem do podstawówki i czasami graliśmy w te same gry w tych samych drużynach.Nie pamiętam, co się z nim działo w szkole średniej, ale chyba jej nie skończył.On też spędził jakiś czas w Lexington.Był niczym Mark Twain, który stwierdził, że rzucenie palenia to dla niego łatwizna, tyle razy to robił; Solly zrywał z heroiną więcej niż raz.Ostatnim razem pomógł mu Marvin Winkler.Załatwił Solly'emu stałą regularną robotę w świeżo uruchomionej cukierni w New Jersey.Solly bardzo się starał i był szczęśliwy i dumny ze swojej pracy.Nie ćpał.- Robię najlepsze lukrowane pączki z miodem na całym świecie - przechwalał się szczerze.- Ludzie zjeżdżają się z całego New Jersey i Connecticut, żeby spróbować moich pączków.Wkrótce zaczął chodzić z dziewczyną i kiedy o nim ostatnio słyszałem, mówili o małżeństwie.Wkrótce potem Marvin musiał zamknąć interes, bo przenosił się do Kalifornii, i nie wiemy, co się później stało z Sollym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl