Lackey Mercedes Obietnica Magii

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obok stosiku monet i kości do gry leżały cztery przewrócone kubki, jednakże nie udało mu się odnaleźć więcej niż sześć rąk.W końcu porzucił poszukiwania pozostałych.Spośród wszystkich rozrzuconych tam szczątków owe ręce były jedynymi częściami ciała, niezbicie należącymi do ludzi.A jednak było w tym coś niezwykłego.Na czterech spośród sześciu dłoni Vanyel zauważył pierścienie, dokładnie takie same jak ten na palcu Rety: zmatowiałe srebro z osobliwymi martwymi białymi kamieniami.Pierścień Rety wyraźnie spełniał rolę nie tylko ozdobną, ale teraz, gdy Vanyel ostrożnie musnął swym zmysłem myśloczucia jeden ze znalezionych pierścieni, ten w żaden sposób nie zareagował; nie było w nim nic szczególnego.Lecz Vanyel widział przecież pierścień identyczny z tymi tutaj, który działał na jego korzyść.Wszystkie one mogły być wprawdzie jedynie znakiem rozpoznawczym mieszkańców zamku, ale z jakiego powodu w Highjourne, mieście ze zgrozą myślącym o magii, członkowie gospodarstwa samego władcy mieliby nosić przy sobie jakiekolwiek przedmioty dotknięte mocą zaklęcia?Vanyel zdumiał się.Przecież wszystko na pewno jakoś się ze sobą wiąże.Musi odnaleźć klucz do tej zagadki.Ale z tego, co na razie wiedział, nie wyłaniały się żadne odpowiedzi; jeszcze nie.Przebywając w podziemiach, stracił poczucie czasu, a w tego rodzaju okolicznościach jego żołądek nie był raczej skłonny mu o tym przypomnieć.Znów poczuł się jak na pograniczu: z każdym mięśniem napiętym do granic możliwości czekał, aż lada moment coś rzuci się na niego od tyłu.A tutaj nie było Yfandes, która pilnowałaby, co się dzieje za jego plecami.Nigdy przedtem nie był tak bardzo świadomy swej samotności.Równie dobrze mogłoby się okazać, że jest jedyną żywą istotą w całym pałacu.Na dodatek jego wybujała wyobraźnia z wielką łatwością zapełniała cienie przyczajone poza zasięgiem jego magicznego światła godnymi pożałowania albo żądnymi zemsty duchami.Gdy zakończył wreszcie inspekcję piwnic i ich miejscami dość przerażającej zawartości, z wielką ulgą wspiął się po kuchennych schodach, by stanąć, z przymrużonymi oczami, w cudownie jasnym świetle.Jasność ta była dla niego pierwszą miłą niespodzianką, jakiej doświadczył od dłuższego czasu.Ktoś zadał sobie trud i pozbierał z podłogi pęki świec, i ten sam ktoś porozstawiał świece po całej kuchni, a potem wszystkie je zapalił.Światło przeobraziło to pomieszczenie z ponurej jamy w istną wysepkę swojskiego ciepła, pogodną i radosną nawet oazę normalności.Takie użycie świec zasługiwało z pewnością na miano rozrzutności, ale mieli przecież setki świec.Vanyel przekroczył próg kuchni z uczuciem, jak gdyby wynurzał się z przedsionka piekła.Tashir i Jervis siedzieli przy palenisku, przeglądając jakieś tobołki.- Gdzie Savil? - zapytał Vanyel.Zmrużył oczy oślepione jasnością.- Która to godzina?Tashir podskoczył wystraszony, a gdy wbił oczy w Vanyela, po jego twarzy przemknął wyraz paniki, jak gdyby nie od razu go rozpoznał.Tymczasem Jervis nieprzerwanie kontynuował sortowanie.- Próbuje się rozeznać, w którym miejscu zastawiono pułapkę - odparł fechmistrz.- I nadchodzi wieczór.Pomóż nam tutaj, dobrze? Wydobyliśmy z szaf i skrzyń nieco dość znośnych okryć.Jeśli zrobisz z tym porządek i ułożysz coś w rodzaju posłań, to ja zajmę się kolacją.Jervis dotrzymał słowa.Zanim pojawiła się Savil, ciągle nieco oszołomiona, zdążył sklecić zupełnie przyzwoity posiłek.Kołdry, narzuty i prześcieradła, z których Tashir i Vanyel ułożyli wcale wygodne posłania, wydzielały silną woń olejku sandałowego i lawendy, co świadczyło o tym, że nie były akurat w bieżącym użytku.Sądząc z milczenia Tashira i jego bladych ust, Vanyel odgadł, że i on, wraz z Jervisem, natrafił prawdopodobnie na jakieś ślady zbrodni, choć może niekoniecznie szczątki ludzkie.Ci, którzy przeszukiwali pałac, zaopiekowali się pewnie ciałami ofiar.I bardzo dobrze.Gdyby Tashir ujrzał to, z czym zetknął się Vanyel w piwnicy, jego nerwy mogłyby tego nie wytrzymać.Vanyel był pełen uznania dla wrażliwości Jervisa; w stanie takiego napięcia jedno zakrwawione prześcieradło zaplątane w pościel posłania Tashira mogłoby przyprawić chłopca o atak histerii.Dlatego bezpieczniej było przeszukać bieliźmarki i zabrać ze sobą pościel odłożoną na zimę.Z drugiej strony było bardzo prawdopodobne, że układ zniszczeń z piwnicy powtarzał się też na wyższych kondygnacjach.W pokojach zamieszkanych w momencie masakry mogło nie pozostać już nic nadającego się do użytku.Savil podeszła do paleniska i wciąż jakby nieobecna myślami usiadła na posłaniu, przy którym leżała jej torba.- Udało się? - zapytał Vanyel.W końcu Savil otrząsnęła się ze swego tajemniczego stanu i popatrzyła na niego, a nie przez niego, jak do tej pory.- I tak, i nie.Chyba udało mi się zawęzić obszar, gdzie znajduje się gniazdo zaklęcia, do pierwszego piętra, i chyba już wiem, jak je tam nałożono.Ktoś sprowadził tu człowieka, który spełnił niejako rolę katalizatora i pomógł dopełnić operacji rozciągnięcia działania zaklęcia na długi czas.Gdyby cały pałac nie był otoczony osłonami, to przeprowadzenie takiego zabiegu na bazie pierwotnego zaklęcia byłoby wręcz dziecinną igraszką.-Savil przyjęła od Jervisa talerz, nie patrząc nań nawet.- To coś paskudnego, ke'chara.Na samą myśl cierpnie mi skóra [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl