McCammon Robert R Godzina wilka

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Franko szarpnął zębami i zmiażdżył mu tchawicę.Nóż tkwił aż po rękojeść w karku wilka.Z nozdrzy wytryskiwały mu krwawe drobinki.Wśród dymu ukazali się dwaj kolejni żołnierze.Lufy ich karabinów pluły ogniem.Coś jak uderzenie młota trafiło Michaiła w bok, pozbawiając go tchu.Kolejna kula rozerwała mu ucho.Franko zawył trafiony, ale rzucił się przed siebie z nadal tkwiącym w szyi nożem i zatopił kły w nodze jednego z żołnierzy.Drugi strzelił do niego z bezpośredniej odległości, ale Franko nadal gryzł jak szalony.Z dymu wyskoczył nagle Wiktor z barkiem ociekającym ciemną krwią i wpadł na żołnierza, obalając go na ziemię.Michaił był już całkiem przemieniony.Zapach krwi i walka rozpaliły w nim szał.Skoczył na żołnierza, którego zaatakował Franko, i we dwóch szybko dali sobie z nim radę.Potem rzucił się w bok na pomoc Wiktorowi.Chwycił żołnierza za gardło i rozerwał je.- Michaił - usłyszał za sobą cichy jęk.Obrócił się i zobaczył klęczącą Aleksę.Trzymała w ramionach piszczącego Petyra.Miała nieruchome oczy, a z kącika jej ust ciekł cienki czerwony strumyczek.Na ziemi wokół jej kolan stała kałuża krwi.- Michaił - szepnęła, podając mu dziecko.Nie mógł wziąć Petyra.Potrzebował do tego dłoni, nie wilczych łap.- Proszę - szepnęła.Ale Michaił nie mógł jej nawet odpowiedzieć.Wilczy język nie potrafi wymawiać ludzkich słów wyrażających miłość, prośbę czy smutek.Lodowatoniebieskie oczy Aleksy wywróciły się.Zaczęła upadać na twarz, nadal trzymając dziecko, i Michaił uświadomił sobie, że czaszka Petyra zaraz pęknie, gdy uderzy o kamienie.Skoczył nad zwłokami żołnierza i wsunął się pod dziecko, łagodząc swym ciałem jego upadek.Usłyszał kolejnych wojskowych zbliżających się przez wypełniony dymem korytarz.Wiktor szczeknął, ponaglając go, aby szedł za nim.Michaił nie ruszał się z miejsca oszołomiony, jakby mu zastygły stawy i mięśnie.Wiktor chwycił w zęby ranne ucho Michaiła i pociągnął go za nie.Żołnierze byli już prawie przy nich.Wiktor słyszał pisk kółek, na których toczyli karabin maszynowy.Franko podpełzł do przodu, chwycił Michaiła zębami za ogon i szarpnął do tyłu, omal mu go nie odrywając.Ból przeniknął mu całe ciało.Petyr nadal zawodził, żołnierze przybliżali się ze swoją śmiercionośną bronią, a Aleksa leżała bez ruchu na kamieniach.Wiktor i Franko szarpali Michaiła, ponaglając go, żeby wstał.Już nic nie mógł zrobić ani dla Aleksy, ani dla swojego syna.Uniósł głowę i kłapnął zębami w kierunku Wiktora, aż ten się cofnął, i wyśliznął się ostrożnie spod Petyra, tak że dziecko zsunęło się łagodnie na podłogę.Wstał, czując w paszczy gorzki smak krwi.Przez dym widać było sylwetki żołnierzy.Rozległ się szczęk metalu: odgłos odciąganego rygla.Franko uniósł z trudnością głowę i zawył.Nóż nadal tkwił mu w karku.Odgłos wycia odbił się echem w korytarzu, zatrzymując palec żołnierza tuż przy spuście karabinu.Franko, kuśtykając, ruszył na żołnierzy.Napiął ciało do skoku i rzucił się w dym, otwierając szeroko paszczę, żeby zatopić zęby w jakiekolwiek ludzkie ciało.Rozległ się klekot karabinu maszynowego i kule przecięły Franka na pół.Wiktor obrócił się w przeciwnym kierunku i rzucił korytarzem, przeskakując przez ciała żołnierzy.Karabin maszynowy nadal klekotał, a kule odbijały się od ściany jak szerszenie.Michaił zobaczył, jak ciało Aleksy porusza się uderzone kolejną kulą.Następny pocisk odbił się z piskiem od kamieni obok Petyra.Michaił miał do wyboru albo zginąć na miejscu, albo próbować wydostać się stamtąd.Obrócił się i pognał za siwym wilkiem.Kiedy odbiegł na pewien dystans, usłyszał, że karabin maszynowy przestaje strzelać.Petyr nadal płakał.Jeden z żołnierzy krzyknął:- Wstrzymać ogień! Tu jest dziecko!Michaił nie zatrzymywał się.Los Petyra, jakikolwiek miał być, nie zależał już od niego.Ale karabin maszynowy przestał strzelać, nie padł też strzał z innej broni.Może mimo wszystko w sercach rosyjskich żołnierzy obudziła się litość? Michaił nie oglądał się.Biegł przed siebie tuż za Wiktorem, przestając już myśleć o teraźniejszości, a zwracając się ku przyszłości.Wiktor znalazł prowadzącą do góry wąską klatkę schodową i wbiegł po niej, pozostawiając za sobą na kamieniach krople krwi.Michaił znaczył za sobą swój własny czerwony szlak.Przedostali się przez pozbawione szyb okno na wyższym piętrze, zsunęli po pochyłym dachu i wpadli w zarośla.Pobiegli ramię w ramię przez las i kiedy znaleźli się w bezpiecznej odległości od pałacu, stanęli, dysząc w mroźnym powietrzu.Suche liście pod ich łapami zaczęły się pokrywać plamami krwi.Wiktor zagrzebał się w liście i leżał na wpół zakryty, rzężąc z bólu.Michaił krążył w kółko, aż osunął się bez sił.Zaczął lizać ranny bok, ale nie wyczuł kuli.Pocisk przebił ciało i przedostał się na drugą stronę, omijając żebra i organy wewnętrzne.Mimo to Michaił tracił dużo krwi.Wczołgał się pod osłonę sosny i zemdlał.Kiedy się ocknął, silny wiatr targał wierzchołkami drzew.Dzień chylił się ku końcowi.Słońce już prawie zaszło.Zobaczył siwego wilka zagrzebanego w liście.Wstał, podszedł chwiejnym krokiem do Wiktora i trącił go nosem.Pomyślał przez chwilę, że nie żyje, ponieważ był tak okropnie nieruchomy, ale Wiktor jęknął i podniósł się.Wokół warg miał zaschniętą krew i patrzył tępo przed siebie pustym wzrokiem.Głód ściskał Michaiłowi żołądek, ale był zbyt wyczerpany, żeby polować.Podreptał w jedną, a potem w drugą stronę, nie mogąc się zdecydować, co powinien robić.Stanął więc w miejscu, opuściwszy głowę.Bok znowu miał mokry od krwi.Z daleka doszedł głuchy, grzmiący odgłos.Michaił postawił uszy.Dźwięk powtórzył się.Zauważył, że dochodzi z południowego wschodu, od strony Białego Pałacu.Wiktor ruszył przez las i wszedł na niewielki skalisty grzbiet.Stanął bez ruchu i zapatrzył się na coś.Po pewnym czasie Michaił zebrał w sobie siły, wdrapał się na skałę i stanął obok niego.W oddali unosił się targany przez wiatr słup czarnego dymu, pośród którego błyszczały czerwone płomienie.Po chwili rozległa się trzecia eksplozja.Zobaczyli lecące w górę kamienie i od razu obydwaj zrozumieli, co się dzieje: żołnierze wysadzali w powietrze Biały Pałac.Dwie następne eksplozje posłały w ciemniejące niebo snopy ognia.Michaił zobaczył, jak wieża, na której kiedyś dawno temu zawisł jego latawiec, przechyla się i upada.Po chwili nastąpił kolejny, jeszcze silniejszy wybuch.W powietrze uniosło się coś, co wyglądało jak płonące nietoperze.Porwane wiatrem zaczęło krążyć w gwałtownych wirach i po chwili do nozdrzy Wiktora i Michaiła doszedł odór bezmyślnego zniszczenia.Ogniste nietoperze, wirując, nadleciały nad las i zaczęły opadać.Niektóre z nich przywiało do dwóch wilków.Żaden z nich nie musiał się przyglądać, żeby odgadnąć, co to jest.To były płonące stronice zapisane po łacinie, niemiecku i rosyjsku.Na wielu pozostały ślady kolorowych ilustracji wykonanych ręką mistrza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl