Robert Ludlum Krucjata Bourne'a

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie było nic świętego wtedy, nie było nic świętego także i teraz.Symetria od razu rzucała się w oczy.Strażnicy zostali wycofani, ale nawet wówczas, kiedy mu towarzyszyli, ich zadanie polegało głównie na prowokowaniu i badaniu jego reakcji, jakby to on sam prosił o wzmocnioną ochronę, a nie uległ naleganiom jakiegoś Edwarda McAllistera.Potem, zaledwie kilka godzin później, nastąpiło porwanie Marie, dokładnie według scenariusza przepowiedzianego przez nerwowego mężczyznę o martwych oczach; zbyt dokładnie.A teraz okazuje się, że wspomniany Edward McAllister przebywa piętnaście tysięcy mil stąd, tam gdzie według jego własnych słów znajduje się źródło wszystkich problemów.Czyżby podsekretarz stanu pracował na dwie strony? Czyżby został przekupiony w Hongkongu? Czy zdradził swój kraj, podobnie jak człowieka, którego przysiągł strzec? Czy to naprawdę możliwe? Cokolwiek to jednak było, to wśród wszystkich nieprzeniknionych tajemnic znajdował się kryptonim „Meduza".Podczas przesłuchań, którym go poddawano, słowo to nie padło ani razu, nikt nie uczynił na ten temat najmniejszej wzmianki.Było to ze wszech miar zdumiewające; zupełnie jakby otoczony ścisłą tajemnicą batalion złożony z morderców i psychopatów nigdy nie istniał, a jego nazwa zniknęła ze wszystkich dokumentów.Ale on wiedział, że musi zacząć właśnie od tego.Wyszedł szybkim krokiem z sypialni i skierował się na dół, do swego gabinetu urządzonego w niewielkiej bibliotece na parterze wiktoriańskiego domu.Usiadł przy biurku, wysunął dolną szufladę i wyjął z niej wszystkie papiery i notatniki, a następnie za pomocą metalowego noża do otwierania listów podważył podwójne dno, odsłaniając inne, gęsto zapisane kartki.Zostały na nich utrwalone oderwane, niezrozumiałe fragmenty wspomnień, obrazy pojawiające się nie wiadomo skąd, o najdziwniejszych porach dnia i nocy.Były tam arkusze papieru maszynowego, ale także wymięte skrawki, a nawet serwetki, na których w pośpiechu zapisywał eksplodujące w jego głowie wizje i słowa.Wśród tych bolesnych notatek wiele było do tego stopnia przesyconych cierpieniem, że nie mógł ich pokazać Marie, obawiając się, iż wyłaniająca się z nich prawdziwa postać Jasona Bourne'a sprawiłaby jej zbyt wiele bólu.Znajdowały się tam także nazwiska ludzi kierujących tajnymi operacjami wywiadu, którzy tak skrupulatnie przesłuchiwali go w ośrodku leczniczym w Wirginii.Niespodziewanie wzrok Dawida spoczął na leżącym na blacie biurka ohydnym, wielkokalibrowym pistolecie.Nie zdając sobie z tego sprawy zabrał go ze sobą z sypialni.Przez chwilę mu się przypatrywał, a potem podniósł słuchawkę.Zaczynała się najokropniejsza godzina jego życia, towarzyszyła mu bowiem bezustannie świadomość, że z każdą minutą żona coraz bardziej się od niego oddala.Pierwsze dwie rozmowy sprowadziły się do krótkiej wymiany zdań z żonami lub kochankami; kiedy się tylko przedstawił, natychmiast słyszał w odpowiedzi, że mężczyzn, z którymi chciał się skontaktować, nie ma w domu i nie wiadomo, gdzie są ani kiedy wrócą.Wciąż jeszcze był nietykalny! Bez zgody z „góry" nikt się do niego nawet nie zbliży, a ta zgoda została właśnie cofnięta.Boże, powinien był się tego domyślić!- Halo?- Czy to rezydencja państwa Lanierów?- Tak.- Chciałbym mówić z panem Williamem Lanierem.Proszę mu przekazać, że to bardzo pilna sprawa o pńorytecie szesnaście-zero-zero.Moje nazwisko Thompson, dzwonię z Departamentu Stanu.- Chwileczkę - odpowiedziała wyraźnie przejęta kobieta.- Kto mówi? - odezwał się po kilku sekundach męski głos.- Dawid Webb.Chyba pamięta pan Jasona Bourne'a, prawda?- Webb? - Cisza w słuchawce, wypełniona oddechem Williama Laniera.- Dlaczego przedstawił się pan jako Thompson i powiedział', że to sprawa związana z Białym Domem?- Podejrzewałem, że w przeciwnym razie nie zechciałby pan ze mną rozmawiać.Sam mi pan kiedyś mówił, że nigdy nie kontaktuje się pan z ludźmi, którzy nie mają odpowiednich uprawnień.Oni dla pana nie istnieją.Ogranicza się pan wówczas do złożenia meldunku o próbie nawiązania kontaktu.- W takim razie mogę również przypuszczać, iż pan wie, że taki sposób nawiązania kontaktu, przez domowy telefon, jest całkowicie sprzeczny z regulaminem?- Domowy telefon? Czyżby miejsce, w którym pan mieszka, można było nazwać domem?- Doskonale pan wie, o czym mówię.- Powiedziałem, że to bardzo pilna sprawa.- Ja na pewno nie mam z nią nic wspólnego - przerwał mu Lanier.- U mnie jest już pan tylko martwą fiszką.- I pewnie wolałby pan, żeby tak było naprawdę?- Tego nie powiedziałem.Miałem na myśli tylko to, że nie zajmuję się panem, a nie mam zwyczaju wkraczać w kompetencje innych.- Jakich „innych"? - zapytał szybko Webb.- A skąd mam wiedzieć, do cholery?- Czy w związku z tym mam rozumieć, że pana nie interesuje, co mógłbym panu powiedzieć?- To, czy mnie interesuje, czy nie, nie ma najmniejszego znaczenia.Wiem tylko tyle, że pańska sprawa nie wchodzi w zakres moich obowiązków.Jeżeli ma pan coś do przekazania, proszę skontaktować się ze swoim człowiekiem.- Próbowałem.Jego żona powiedziała mi, że wyjechał na Daleki Wschód.- Więc niech pan spróbuje w biurze.Na pewno ktoś się panem zajmie.- Wiem o tym, ale nie mam najmniejszej ochoty, żeby ktoś się mną zajmował.Muszę porozmawiać z kimś, kogo znam, a ciebie akurat znam, Bili [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl