Siemieński Lucjan Podania i legendy polskie ruskie i litewskie

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.%7ładen najmniejszy robaczek, żadna najdrobniejsza rybkanie miały przyczyny skarżyć się i narzekać.Wszyscy żyli w pokoju i zgodzie; nikt się nażycie drugiego targnąć nie odważył.Teraz zaś jeden nikczemny rybAk Castitis znad brze-gów moich posiadłości, tam gdzie rzeka Zwięta hołd memu królestwu Płaci; jeden nik-czemny śmiertelnik ośmiela się naruszać spokojność niewinnych moich poddanych, imaćw sieci i na śmierć wskazywać; gdy ja, ja sama do własnego stołu ani jednej nie śmiemułowić rybki.Fląderki nawet, które tak lubię, po jednej połowie zjadam, a drugą nazad dowody wpuszczam**.Takiej śmiałości nie można puścić bezkarnie: oto gotowe czekająnas łodzie, płyńmy nad brzegi Szwenty, bo właśnie o lej poże zwykł on zarzucać sieci.Naszymi pląsy i śpiewy zwabimy go na dno rnorza udusim w uściskach i oczy żwiremzasypiem.Rzekła i natychmiast sto łodzi bursztynowvch pożeglowało dokonać okrutnejzemsty.Płyną, słońce pogodnie świeci, morze ciche, a echo) już roznosi po wybrzeżu słowa ichpieśni: Bi�da ci, rybaku młody.Stanąwszy boginie blisko ujścia rzeki postrzegły rybaka,jak siedząc na brzegu rozwijał sieci.Zajęty pracą, zrazu nic nie uważał, lecz gdy go uro-cze doszły śpiewy, zwrócił wzrok na wodę i ujrzał sto łodzi bursztynowych i sto przecud-nych dziewic, a wszystkim przewodniczyła z koroną na głowie, z bursztynowym berłemw ręku królowa morza.Dzwięk coraz milszy się rozlega, otaczają go morskie panny iswymi wdzięki do siebie wabić poczną:O, rybaku piękny, młody,Porzuć pracę, chodz do łodzi:U nas wieczne tany, gody,Nasz śpiew troskę twą osłodzi.My obdarzym boskim stanem.Skoro z nami mieszkać będziesz:Zród nas będziesz morza panem,I naszym kochankiem będziesz.Słyszy to rybak i ujęty zdradliwa ponętą już chce się rzucić w objęcia bogini, gdy kró-lowa skinieniem berła każe się uciszyć towarzyszkom i tak do zdumionego rzecze: Stój, niebaczny! Zbrodnia twa wielka i godna kary, jednak ci przebaczę pod jednymwarunkiem.Podobała mi się twoja uroda.Kochaj mię, a będziesz szczęśliwy.Lecz jeśli-21byś wzgardził miłością Juraty, wtedy zaśpiewam ci taką piosnkę, że wnet będziesz w mejmocy, a za dotknięciem mego berła zginiesz na wieki.Młodzieniec wybrał i zaprzysiągł jej wieczna miłość Królowa na to: Teraz już jesteś moim.Nic zbliżaj się do nas, bo byś zginał.Za to co wieczór będęprzypływać do ciebie i na tej górze, która odtąd od twego imienia zwać się będzie Castitvzawsze zobaczę się z tobą.Po czym zniknęła królowa z całym orszakiem.Rok już mijał, jak co wieczora królowa Jurata przyjeżdżała na brzeg i na górze widy-wała się z kochankiem; lecz Perkun dowiedziawszy się o tej schadzce rozgniewał sięmocno, że bogini poważyła się ukochać śmiertelnika.A gdy jednego roku wróciła królo-wa do swego pałacu, spuścił z nieba piorun, który rozpruwszy morskie bałwany uderzył wmieszkanie królowej, samą zabił i bursztynowy pałac na drobne roztrzaskał cząstki.Ry-baka zaś Praamżimas przykuł na dnie morza do skały i położył przed nim trupa jego ko-chanki, na który wiecznie patrząc, przymuszony jest opłakiwać swoje nieszczęście.Dlate-go to teraz, gdy wicher morski zaburzy fale, słychać jęk z daleka to jęk biednego ryba-ka; a woda wyrzuca kawałki bursztynu to są szczątki pałacu królowej Bałtyku.* Tak się nazywa morze u Litwinów; brzegi zaś pojuris.** Litwini i %7łmudz mniemają, iż fląderki dlatego jedno mają oko i postać jakoby po-łowy ryby, ponieważ królowa Jurata bardzo one lubiąc wszystkim drugą połowę poodgry-zała i nazad do morza wpuściła.17.WitolfBył to człowiek nadzwyczajny: przeszłość wiedział, terazniejszość rozumiał, przy-szłość zgadywał.Królowie do jego rady i woli stosowali się.On przebywał na swoimstatku morze od brzegu do brzegu świata prędzej, niżeli kto mógł przez Niemen przepra-wić się.Rozmawiał z księżycem i znał nieskończenie wiele gwiazd po imieniu.Miał ko-nia nazwanego Jodz, na którym wiatry wyprzedzał.Pałacem jego była głowa owego ko-nia; przez jedno ucho wchodził, przez drugie wychodził.Kiedy u pewnego króla biesiadował, koń Witolfa zszedł się na błoni z klaczą królew-ska, która miałaż podobne przymioty: ale bogowie nie chcąc, aby rodzaj takich olbrzy-mich zwierząt rozmnażał się, przykryli ich dwiema, górami, pnącymi się jedna na druga.Witolf z rozpaczy oddalił się ze dworu tego króla i kiedy powracał z wojskiem na zawo-jowanie jego królestwa, trafił pod tąż górą na smoka Pukisa, z którym walcząc pokonał goi niezmierne skarby zabrał.Wreszcie pojednał się z królem tamecznym, gdyż oba czarow-nikami byli.2218.Krysztofor *Przed bardzo dawnym, dawnym czasem żył na świecie pewien wielkolud nazwiskiemOferusz.Był to człowiek tak ogromnego wzrostu, że w wielkim palcu swojej rękawicywyprawił siostrze wesele; a kiedy mu matka umarła, on chcąc jej grób usypać, nabrał wbut swoi ziemi i wytrząsnął ją na ciało matczyne, i wzniosła się góra aż pod obłoki.Tamzaś, skąd owej ziemi nabrał, powstała przepaść; a była to przepaść tyle mil głęboka wziemi, ile mil góra nad ziemią sterczała.Nad przepaścią usiadł Oferusz i płakał rzewliwie,a wszystkie łzy jego w otchłań kapały i zrobiło się morze.Dlatego to woda morska jestgorzka i słona.Potem wyszedł Oferusz na wędrówkę i szukał pana, który by ze wszyst-kich był najmocniejszy i najpotężniejszy: u takiego pana jedynie chciał służyć.Radzonomu tedy, aby się udał na dwór pewnego króla, który nie znał wyższego od siebie i nieznał, co to strach w życiu.Przybywszy do niego Oferusz popisywał się ze swoją siłą i został mile przyjęty; nieodstępował odtąd na chwilę boku mocarza i był jego najulubieńszym powiernikiem.Po-dobało się to bez wątpienia Oferuszowi, postanowił więc całe życie na dworze po- zostać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl