Silverberg Robert Zamek lorda Valentaine'a t.1 (S

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ja nie mam z tym nic wspólnego - wzbraniał się nadal Valentine.- Nie odrzucaj moich słów - nalegał Deliamber.- Dopuść do siebie myśl, że to się stało, że podeszli cię zdradziecko w Tilomon i pozbawili ciała, w którym osadzili na tronie uzurpatora.I co teraz zrobisz?- Nic.W ogóle nic.- Naprawdę?- Naprawdę - odpowiedział Valentine ze złością.- Niechaj Koronalem pozostanie ten, kto chce nim być.Myślę, że władza jest chorobą umysłu, a rządzenie kaprysem szaleńców.Niech ci będzie, że kiedyś zamieszkiwałem Górę Zamkową, ale teraz już tam nie mieszkam, a do powrotu na nią nic mnie nie zmusi.Jestem żonglerem i to dobrym, coraz lepszym, jestem szczęśliwym człowiekiem.Czy Koronal jest szczęśliwy? A Pontifex? Jeśli odsunięto mnie od władzy, poczytuję to za szczęśliwe zrządzenie losu.Nie podjąłbym się teraz takiej odpowiedzialności.- Ale byłeś do niej przeznaczony.- Przeznaczony do odpowiedzialności? W takim razie przeznaczeniem było również to, że mnie obalono i zastąpiono kimś innym.Jeśli już mówimy o przeznaczeniu.- Roześmiał się.- Trzeba być szalonym, żeby chcieć rządzić, a ja na szczęście jestem przy zdrowych zmysłach.Władza to codzienny kierat i dźwiganie nielichego ciężaru.Nigdy się na to nie zgodzę.- Zgodzisz się - odpowiedział spokojnie Deliamber.- W tej chwili mówisz jak ktoś podmieniony, nie czujesz się Koronalem, ale być nim raz, to znaczy pozostać nim na zawsze.Będziesz uzdrowiony i odzyskasz sam siebie, Lordzie Valentine.- Nie używaj tego tytułu!- Kiedyś znów będzie twój - rzekł Deliamber.Valentine z irytacją odsunął od siebie takie przypuszczenie.Spojrzał na śpiącą na podłodze Carabellę.Podniósł ją i położył ostrożnie na łóżku.- Zrobiło się późno, Deliamberze.To była ciężka noc, a od rozmowy z tobą rozbolała mnie głowa.Zrób dla mnie to, co zrobiłeś dla niej - obdarz mnie snem i nie mów mi więcej o odpowiedzialności.Nigdy na mnie nie spoczywała i nigdy się jej nie podejmę.Jutro mamy występ i chcę być wypoczęty.- Bardzo dobrze.Wracaj zatem do łóżka.Valentine położył się obok Carabelli.Vroon dotknął go delikatnie, a potem ponowił dotyk z większą siłą.Valentine zaczął się zanurzać w sen jak w gęstą białą mgłę podnoszącą się o zmierzchu znad oceanu.To dobrze, pomyślał.To bardzo dobrze.I pogrążył się w niebycie.Sen, który mu się przyśnił, był niezwykle żywym obrazem, spowitym w jasny, gorączkowy blask, znamienny dla snów będących przesłaniami.Valentine znów zobaczył siebie na nieprzyjaznej, purpurowej równinie, którą ostatnio tak często odwiedzał w snach, ale tym razem wiedział, gdzie ta równina się znajduje.Otóż nie było to fantastyczne, zmyślone królestwo, lecz odległy Suvrael, wydany na pastwę lejącego się z nieba żaru słonecznego, a rozwierające się pomarańczowe szczeliny były niczym innym jak tylko wysuszoną, pozbawioną wszelkiej wilgoci ziemią południowego kontynentu.Wiły się na niej obrzydliwe rośliny o nabrzmiałych szarawych liściach, a wśród nich poruszały się wielkie, kolczaste, bryłowate stwory.Valentine, z popękaną od spiekoty skórą, smagany bezlitosnymi uderzeniami wiatru, przemierzał równinę szybkim krokiem.Śpieszył do pałacu Króla Snów, gdzie najęto go do żonglowania.Wreszcie zamajaczyła przed nim złowieszcza, ponura i mroczna budowla, pokryta pająkowatymi wieżyczkami i najeżona ze wszystkich stron postrzępionymi portykami, równie odpychająca jak cała purpurowa równina.Z zewnątrz przywodziła na myśl więzienie, nie pałac, ale inaczej wyglądała od środka.Zbytek i przepych, dziedzińce z fontannami, miękkie pluszowe kotary, w powietrzu zapach kwiatów.Słudzy gięli się przed nim w ukłonach, gotowi do wszelkich usług.Zaprosili go na pokoje i już po drodze zdjęli zeń zakurzone ubranie, wykąpali, wytarli puszystymi ręcznikami, ubrali w nowe, wykwintne, ozdobione klejnotami szaty, poczęstowali orzeźwiającymi napojami i lodowatym winem srebrzystego koloru, nakarmili nie znanym w smaku, lecz niezwykle delikatnym mięsem, w końcu ponieśli do wysoko sklepionej sali, gdzie w całym majestacie swego urzędu siedział na tronie Król Snów Simonan Barjazid, szalony, nieobliczalny władca, który z omiatanej wichrami pustynnej ziemi wysyłał na wszystkie strony Majipooru złowieszcze wiadomości.Valentine mógł mu się przyjrzeć jedynie z daleka.Był to ociężały mężczyzna, z pozbawioną zarostu twarzą, mięsistymi policzkami, głęboko osadzonymi, podkrążonymi oczami, krótko przyciętymi włosami.Miał na czole złoty, symbolizujący władzę diadem, który był jednocześnie aparatem pobudzającym myśli, wynalezionym tysiące lat temu przez innego Barjazida.Po lewej ręce Simonana siedział jego syn Cristoph, otyły jak ojciec, a po jego prawicy starszy syn Minax, następca tronu, mężczyzna o odpychającym wyglądzie, ciemnoskóry, wychudły, o ostrym, wysmaganym przez pustynne wiatry obliczu.Niedbałym ruchem ręki Król Snów rozkazał Valentine'owi rozpocząć występ.Valentine żonglował kilkunastoma sztyletami, tak ostrymi, że niecelnie rzucone z łatwością przeszyłyby mu ramię na wylot.On jednak posługiwał się nimi po mistrzowsku, jak Sleet albo i sam Zalzan Kavol.Stojąc w miejscu wykonywał nadgarstkami niezauważalne dla oka ruchy, a sztylety szybowały wysoko w górze, migocąc ostrym blaskiem stali, po czym z absolutną dokładnością lądowały w oczekujących na nie dłoniach.Wznosiły się i opadały, wznosiły i opadały, a tor ich lotu stopniowo zaczął przybierać kształt gwiezdnego emblematu Koronala i kiedy Valentine doszedł do kulminacyjnego punktu przedstawienia, sztylety zastygły w powietrzu z ostrzami skierowanymi na zewnątrz, tworząc symbol gwiazdy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl