Simmons Dan Hyperion

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Żadnej.Byłem coraz bliżej.- Ale ty nie jesteś w stanie już pisać, p-p-prawda? Nie potrafisz układać wierszy, jeśli t-t-twoja muza nie przelewa czyjejś krwi?- Pieprzysz.- M-m-możliwe, ale to jednak zdumiewający zbieg okoliczności.Zastanawiałeś się kiedyś, d-d-dlaczego akurat ty ocalałeś?Wzruszyłem ramionami i niepostrzeżenie odsunąłem kolejną stertę papierów.Byłem wyższy, silniejszy i bardziej bezwzględny niż Billy, ale musiałem mieć pewność, że moje dzieło nie ucierpi, kiedy chwycę go wpół, podniosę z fotela i wyrzucę z pokoju.- N-n-najwyższa pora, żebyśmy spróbowali jakoś zaradzić temu p-p-problemowi -wyjąkał mój mecenas.- Wcale nie - odparłem.- Najwyższa pora, żebyś sobie poszedł.Przesunąłem ostatnią ryzę papieru i podniosłem rękę.Ku swemu zdziwieniu stwierdziłem, że trzymam w niej mosiężny świecznik.- Nie ruszaj się, proszę - powiedział łagodnie Billy, celując we mnie z ogłuszacza.Zawahałem się tylko przez sekundę, a potem parsknąłem śmiechem.- Ty kurduplowaty, beznadziejny palancie! - syknąłem.- Nie potrafiłbyś pociągnąć za spust, nawet gdyby od tego zależało twoje życie.Ruszyłem ku niemu, żeby dać mu porządną nauczkę.Leżałem z policzkiem przyciśniętym do kamiennej płyty dziedzińca i jednym okiem otwartym na tyle, że mogłem dostrzec gwiazdy świecące w dziurach w powłoce ogromnej kopuły.W kończynach i tułowiu czułem bolesne mrowienie.Chciałem krzyczeć, ale nie byłem w stanie poruszyć ani językiem, ani szczęką.Nagle zostałem podniesiony na nogi i oparty o kamienną ławkę, dzięki czemu zobaczyłem w całej okazałości dziedziniec oraz nieczynną fontannę, którą zaprojektował Rithmet Corbet.W niestałym blasku przelatujących przez niebo meteorów spiżowy Laokoon walczył zawzięcie ze spiżowymi wężami.- P-p-przykro mi, Martin, ale t-t-to szaleństwo musi dobiec końca - rozległ się znajomy głos.W moim polu widzenia pojawił się Smutny Król Billy z naręczem zapisanych kartek.Spory ich stos leżał już u stóp zmagającego się z gadami Trojańczyka.Obok stała otwarta bańka z naftą.Udało mi się zamrugać.Odniosłem wrażenie, że moje powieki zrobione są z zardzewiałego żelaza.- Działanie ogłuszacza p-p-powinno minąć lada chwila - powiedział Billy.Sięgnął do fontanny, wziął garść kartek i podpalił je zapalniczką.- Nie! - zdołałem krzyknąć mimo zaciśniętych szczęk.Płomienie tańczyły przez kilka sekund, po czym zgasły.Billy wrzucił nie dopalone resztki do fontanny, a następnie sięgnął po kolejną porcję; tym razem zwinął kartki w rulon.Po policzkach króla ściekały łzy.- Ty go sprowadziłeś i ty go m-m-musisz zniszczyć!Próbowałem się poruszyć, ale osiągnąłem tylko tyle, że ramiona i nogi wykonały kilka nie skoordynowanych wymachów niczym kończyny uszkodzonej marionetki.Ból był nie do zniesienia.Krzyknąłem ponownie, a mój udręczony głos odbił się echem od marmurów i granitów.Król Billy znieruchomiał na chwilę i odczytał z kartki, która znajdowała się na wierzchu kolejnego naręcza:.Bez wskazówki żadnej ni podporyDźwigałem w mojej kruchej śmiertelnościPotężne brzemię wiecznego spokoju,Niezmienną światłość, trzy odwieczne kształty,Ciążące zmysłom moim - zimny księżyc.A jako że mym mózgiem rozpalonymStrąciłem w otchłań nocy srebrne kwadry,To zdało mi się, że z dniem każdym blednę,Niknę jak widmo; i modły gorąceWznosiłem, aby śmierć mnie stąd zabrałaZ całym brzemieniem trosk mych, a niewładnyNic zmienić, przeklinałem sam siebie w rozpaczy.Billy wzniósł twarz ku gwiazdom, po czym rzucił tę stronę na pastwę płomieni.- NIE! - wrzasnąłem najgłośniej, jak mogłem.Jedna noga ugięła się pode mną, opadłem na kolano, usiłowałem jeszcze podeprzeć się ręką i runąłem ciężko na bok.Postać w płaszczu chwyciła kolejną porcję papieru, zbyt grubą, żeby zwinąć ją w rulon, i spojrzała na pierwszą stronę.Ujrzałem wtedy twarz bladą,Nie tkniętą żadnym przyziemnym zmartwieniem,Lecz tak bezkrwistą, jak w ciężkiej chorobie,Co krew wysysa, ale nie zabija,Której śmierć nawet nie położy kresu.Ku śmierci idąc, widzę - to nie jej oblicze,I choć majaczy mi coś jak biel śniegu,Że to jest ta twarz - myśleć mi nie wolno.Król Billy zbliżył zapalniczkę, a w chwilę potem ta kartka wraz z pięćdziesięcioma innymi zajęła się ogniem.Płonące naręcze wylądowało w fontannie, on zaś sięgnął po więcej.- Proszę!.- jęknąłem.Zacisnąłem ręce na krawędzi kamiennej ławki i zdołałem się nieco podciągnąć, walcząc jednocześnie z potwornymi skurczami w nogach.- Proszę.Trzecia postać nie tyle pojawiła się obok nas, co raczej ujawniła swoją obecność, jakby była tam przez cały czas, a Król Billy i ja nie zauważyliśmy jej, dopóki płomienie nie zaczęły rzucać wystarczająco silnego blasku.Ogromny, czwororęki, wykuty z kości i stali, Chyżwar skierował na nas krwistoczerwone spojrzenie.Król Billy krzyknął coś niezrozumiale i cofnął się o krok, ale zaraz potem zaczął z jeszcze większą gorliwością wrzucać kartki do ognia.Płatki sadzy i rozżarzone skrawki ulatywały w górę wraz z gorącym powietrzem.Stado gołębi wzbiło się z łopotem skrzydeł z oplecionej bluszczem konstrukcji kopuły.Chwiejąc się na nogach, ruszyłem powoli naprzód.Chyżwar nawet nie drgnął ani nie odwrócił rubinowego wzroku.- Odejdź! - ryknął z pasją Król Billy, trzymając w rękach płonące rulony poezji.Nagle przestał się jąkać.- Wracaj do otchłani, z której wyszedłeś!Odniosłem wrażenie, że Chyżwar lekko pochylił głowę.Stalowe ostrza i szpikulce lśniły w czerwonym blasku płomieni.- Mój panie! - krzyknąłem.Nie wiem, czy miałem na myśli Smutnego Króla Billy’ego, czy potwora, i nie wiedziałem tego również w tamtej chwili.Zatoczyłem się i wyciągnąłem rękę, by złapać Billy’ego za ramię.Nie było go tam.Jeszcze sekundę wcześniej starzejący się władca stał zaledwie metr ode mnie, a teraz zawisł bezradnie wysoko nad kamienną nawierzchnią dziedzińca.Stalowe ciernie wbijały się boleśnie w jego ramiona, tułów i uda, on jednak nadal ściskał w rękach płonące fragmenty moich Pieśni.Chyżwar trzymał go niczym ojciec, który przyniósł syna, aby go ochrzcić.- Zniszcz go! - krzyknął Billy, niezdarnie usiłując wyrwać się z żelaznego uścisku.- ZNISZCZ GO!Ciężko dysząc oparłem się o krawędź fontanny.W pierwszej chwili pomyślałem, że chodzi mu o Chyżwara.potem, że o poemat.a wreszcie zrozumiałem, że o to i o to.Jeszcze ponad tysiąc stron leżało nietkniętych w suchym basenie fontanny.Sięgnąłem po bańkę z naftą.Chyżwar właściwie nie poruszył się, tylko powoli przycisnął do piersi Króla Billy’ego.Billy wierzgnął kilka razy i krzyknął bezgłośnie, kiedy długi stalowy kolec wyłonił się z jego stroju arlekina tuż nad mostkiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl