Robert Jordan Oko Swiata 2

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszystkie ich rzeczy - torby, koce, zwinięty w tobołek płaszcz Thoma i futerały z instrumentami - wisiały na ramionach Mata razem z jego łukiem.Karczmarz obserwował ich, nerwowo ocierając twarz.Na chwiejnych nogach, nieomal całkowicie wspierany przez Mata, Rand pozwolił przyjacielowi Poprowadzić się w stronę tylnych drzwi.- P-p-przepraszam, M-m-mat - wykrztusił.Nie potrafił przestać szczękać zębami.- T-t-to chy-chyba., p-p-przez t-t-ten deszcz.J j-jeszcze j-j-jedna noc.pod gołym niebem.chyba n-n-nie zaszkodzi.Zmierzch zaciemnił niebo nakrapiane garścią gwiazd.- Ani trochę - powiedział Mat.Usiłował mówić pogodnym tonem, lecz Rand słyszał w nim skrywane zmartwienie.- On się bał, że inni się dowiedzą, że w jego karczmie jest chory.Powiedziałem mu, że jeśli nas wyrzuci, to zabiorę cię do ogólnej izby.Przez to w jego karczmie po dziesięciu minutach byłoby o połowę mniej ludzi.Pomimo całej tej gadaniny, wcale na to nie miał ochoty.- T-to gdzie?- Tutaj - odparł Mat, otwierając drzwi stajni, wśród głośnego skrzypienia zawiasów.W środku było ciemniej niż na zewnątrz, pachniało ziarnem, zbożem i końmi, wszystko to podszyte silną wonią nawozu.Gdy Mat ułożył go na zasłanej słomą podłodze, przyciągnął kolana do piersi, nadal się obejmując i trzęsąc od stóp do głów.Wszystkie jego siły wydawały się ulatywać wraz z tymi dreszczami.Usłyszał, jak Mat potknął się o coś, zaklął i znowu potknął, potem znowu szczęk metalu.Nagle wykwitło światło.Mat trzymał w górze starą, rozbitą latarnię.Tłoczno było nie tylko w karczmie, ale również w stajni.W każdej przegrodzie stał koń, niektóre podniosły łby i mrugały na widok światła.Mat zbadał wzrokiem drabinę prowadzącą na stryszek, potem spojrzał na Randa skulonego na podłodze i potrząsnął głową.- Nigdy cię tam nie wsadzę - mruknął.Powiesił latarnię na gwoździu, wspiął się na drabinę i zaczął zrzucać na dół bele siana.Pośpiesznie wrócił na dół, w tylnej części stajni zrobił posłanie i ułożył na nim Randa.Nakrył go obydwoma płaszczami, lecz Rand natychmiast strącił je z siebie.- Gorąco - wymamrotał.Niewyraźnie sobie jednak przypominał, że przed chwilą było mu zimno, a teraz miał wrażenie, że znalazł się w piecu.Rozchylił kołnierz i odrzucił głowę.- Gorąco.Poczuł na czole dłoń Mata.- Zaraz wracam - powiedział ten i zniknął.Skręcał się spazmatycznie na sianie, jak długo, nie wiedział, dopóki Mat nie powrócił z kopiastym talerzem jedzenia w jednym ręku, dzbanem w drugim i dwoma białymi filiżankami dyndającymi mu u palców.- Nie ma tu żadnej Wiedzącej - powiedział, klękając obok Randa.Napełnił jedną z filiżanek i przyłożył ją do ust przyjaciela.Rand łapczywie przełknął wodę, czuł się jakby od wielu dni nic nie pił.- Oni nawet nie wiedzą, kim jest Wiedząca.Mają tu tylko jakąś matkę Brune, ale ona odbiera gdzieś poród i nikt nie wie, kiedy wróci.Zdobyłem natomiast trochę chleba, sera i kiełbasy.Dobry pan Inlow da nam wszystko, dopóki będziemy trzymali się poza zasięgiem wzroku jego gości.No weź, zjedz trochę.Rand odwrócił, głowę od jedzenia.Jego widok, wręcz sama myśl o nim, sprawiały, że kłębiło mu się w żołądku.Po chwili Mat westchnął i rozsiadł się wygodnie, by samemu coś zjeść.Rand odwrócił oczy i starał się nie słuchać.Znowu poczuł dreszcze, a potem gorączkę, po której znowu nastąpiły dreszcze i potem znowu gorączka.Mat przykrywał go, kiedy się trząsł i poił go wodą, kiedy się uskarżał na pragnienie.Noc stawała się coraz ciemniejsza, wnętrze stajni drżało w migotliwym świetle latarni.Cienie nabrały kształtu i ruszały się jakby wypuszczone na wolność.Potem zobaczył kroczącego przez sam środek stajni Ba'alzamona z płonącymi oczyma i Myrddraale po obu jego stronach, z twarzami ukrytymi w głębi ich czarnych kapturów.Rand próbował wstać, szukał na oślep rękojeści miecza i krzyczał:- Mat! Mat, oni tu są! Światłości, oni tu są!Wyrwany ze snu Mat usiadł na skrzyżowanych nogach pod ścianą.- Co? Sprzymierzeńcy Ciemności? Gdzie?Unosząc się chwiejnie na kolana, Rand pokazywał oszalałymi gestami wnętrze stajni.i otworzył usta ze zdziwienia.Cienie drgały, konie szurały kopytami przez sen.Nic więcej.Opadł z powrotem na słomę.- Nikogo tu nie ma oprócz nas - powiedział Mat.- Poczekaj, daj mi to.Wyciągnął rękę w stronę pasa, przy którym Rand nosił swój miecz.Rand jednak chwycił mocniej rękojeść.- Nie.Nie.Muszę go mieć przy sobie.Należy do mojego ojca.Rozumiesz? Należy do m-m-mojego ojca!Raz jeszcze targnęły nim dreszcze, przywarł do miecza, jakby to była linia życia.- M-mojego o-ojca!Mat przestał mu go wyrywać i przykrył z powrotem płaszczami.Tej nocy, podczas gdy Mat drzemał, nastąpiły jeszcze inne nawiedzenia.Rand ani na moment nie był pewien, czy te widma tam są, czy nie.Czasami patrzył na Mata, leżącego z głową opartą na piersi, zastanawiając się, czy on je też zobaczy, jeśli się obudzi.Z cieni wyłoniła się Egwene, z włosami splecionymi w długi, ciemny warkocz, taki sam jak nosiła w Polu Emonda, z obolałą i ponurą twarzą.- Dlaczego nas opuściłeś? - spytała.- Umarliśmy, bo nas opuściłeś.Rand słabo pokręcił głową.- Nie, Egwene.Nie chciałem was zostawić.Uwierz.- Wszyscy umarliśmy - powiedziała ze smutkiem - a śmierć jest królestwem Czarnego.Czarny nas posiadł, ponieważ ty nas opuściłeś.- Nie.Nie miałem wyboru, Egwene.Uwierz, proszę.Egwene, nie odchodź.Wracaj, Egwene!Ona jednak zawróciła w stronę cieni i stała się cieniem.Moiraine miała pogodną twarz, mimo że bezkrwistą i bladą.Jej płaszcz przypominał całun, a jej głos świszczał jak bicz.- Tak jest dobrze, Randzie al'Thor.Nie masz wyboru.Musisz jechać do Tar Valon, bo inaczej Czarny zabierze cię dla siebie.Wieczność skuta łańcuchami w Cieniu.Tylko Aes Sedai mogą cię teraz uratować.Tylko Aes Sedai.Thom uśmiechał się do niego sardonicznie.Ubranie barda wisiało na nim w postaci upalonych łachmanów, przez które widział błyski światła, gdy Thom mocował się z Pomorem, by dać im czas na ucieczkę.Ciało pod łachmanami było sczerniałe i spalone.- Zaufasz, Aes Sedai, chłopcze, a będziesz żałował, że w ogóle żyjesz.Pamiętaj, cena za pomoc Aes Sedai jest zawsze niższa, niż możesz uwierzyć, zawsze większa, niż możesz sobie wyobrazić.A jeśli pierwsza odnajdzie cię Ajah, co? Czerwona? A może Czarna? Najlepiej uciekać, chłopcze.Uciekaj!Wzrok Lana był twardy jak granit, jego twarz zalewała krew.- To dziwne zobaczyć Mrze ze znakiem czapli w rękach pasterza.Czy jesteś go wart? Powinieneś.Jesteś teraz sam.Nie masz już nic ani przed sobą, ani za sobą, na czym mógłbyś się oprzeć, a Sprzymierzeńcem Ciemności może być każdy.Uśmiechnął się wilczym uśmiechem i z jego ust wylała się krew.- Każdy.Przyszedł Perrin, oskarżał, błagał o pomoc.Pani al’Vere, opłakująca swą córkę, i Bayle Domon, przeklinający go za to, że sprowadził Pomory na jego statek, i pan Fitch, załamujący ręce nad popiołami swojej karczmy, i Min, wyrywająca się z krzykiem z uścisku trolloka, ludzie, których znał, ludzie, których raz tylko spotkał.Jednak najgorzej było z Tamem.Tam stanął nad nim, marszcząc czoło i potrząsając głową, nie powiedział ani słowa.- Musisz mi powiedzieć - błagał go Rand.- Kim jestem? Powiedz mi, proszę.Kim ja jestem? Kim ja jestern?Krzyczał.- Spokojnie, Rand.Przez chwilę myślał, że to Tam mu odpowiedział, ale wtedy spostrzegł, że Tam zniknął.Pochylał się nad nim Mat, przykładał kubek z wodą do jego warg.- Po prostu leż spokojnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl