Smith Scott Prosty Plan (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To tak, jakbyśmy zabili go własnymi rękami.- Carl i ten człowiek to jedyni ludzie, którzy nam zagrażają.Tylko oni mogą sobie cokolwiek skojarzyć.- I nie czułabyś się podle, gdyby ten facet zabił Carla?- Przecież nie proszę cię, żebyś go zamordował.Proszę cię tylko, żebyś z nimi nie jechał.- Ale gdybyśmy wiedzieli.- Hank, co ty właściwie chcesz zrobić? Chcesz ostrzec Jenkinsa?- Uważasz, że nie powinienem?- I co mu powiesz? Jak uzasadnisz swoje podejrzenia?Uciekłem wzrokiem w bok, potem spojrzałem na talerz.Miała rację: nie mogłem go ostrzec, jednocześnie ukrywając fakt, że wiem, co jest - a raczej co było - na pokładzie samolotu.- Zresztą, może go wcale nie zabije - dodała.- Przecież tylko teoretyzujemy.Równie dobrze może zabrać pieniądze i zniknąć.Nie wierzyłem w to i nie sądzę, żeby ona w to wierzyła.Grzebaliśmy w talerzach, niewiele jedząc.- Nie masz wyboru, Hank.Westchnąłem.Znowu to samo, znowu wmawiamy sobie, że nie mamy wyboru.- Pat - mruknąłem.- Jaki pat?- Zwyczajny.Nie dowiemy się, czy to on, dopóki nie będzie po wszystkim.Zamyślona spojrzała na Amandę.Dziecko miało sztywno uniesione ramiona: jednym celowało we mnie,drugim w Sarę.Jakby próbowało chwycić nas za ręce.Nagle zapragnąłem go dotknąć, ale nie dotknąłem.Wiedziałem, że jeśli to zrobię, natychmiast zacznie płakać.- Moglibyśmy zadzwonić do Detroit, do FBI - zasugerowała.- I spytać o agenta Baxtera.- Za późno.O tej porze nikogo tam nie ma.- Możemy zadzwonić rano.- Umówiłem się z nimi na dziewiątą.Przed dziewiątą nikogo tam nie zastaniesz.- No to się trochę spóźnisz.Pójdziesz do biura, ja zadzwonię do Detroit, a ty zadzwonisz do mnie.- A jeśli agent Baxter nie istnieje?- To nie pojedziesz.Powiesz Carlowi, że przed chwilą telefonowałam, że dziecko zachorowało i musisz wracać do domu.- A jeśli Baxter jest prawdziwym agentem?- To pojedziesz i zaprowadzisz ich do samolotu.Nachmurzyłem czoło.- Tak czy inaczej ryzykujemy.- Ale przynajmniej coś się zacznie dziać.Koniec z czekaniem, wszystko się wyjaśni.Amanda wydała krótki sondujący okrzyk.Sara dotknęła jej ręki.Wbiłem wzrok w talerz z kurczakiem, zimnym i nie dojedzonym.- Niedługo wyjedziemy, Hank, zobaczysz - szepnęła, jakby pocieszała dziecko, nie mnie.- Wyjedziemy i wszystko będzie dobrze.Zabierzemy pieniądze, zmienimy nazwisko, znikniemy i wszystko dobrze się skończy.Kilka minut po północy obudziła mnie Amanda.Nocami też miewała ataki płaczu, lecz przedtem zawsze artykułowała całą serię charakterystycznych odgłosów przypominających gulgotanie indyka przerywane czkawką.Właśnie dlatego otworzyłem oczy, bo zagulgotała: zaczęła cicho, cichuteńko - przypominało to warkot silnika mruczącego na jałowym biegu - lecz stopniowo podkręcała regulator, sposobiąc płuca do wydania przenikliwego wrzasku, od którego drżały szyby w oknach.Wyśliznąłem się spod koca, na bosaka podbiegłem do kołyski i wziąłem dziecko na ręce.Sara leżała na brzuchu i gdy została sama, chwyciła moja poduszkę i przytuliła ją do piersi.Kołysałem Amandę w ramionach i szeptałem:- Ciiiicho, ciiiicho.Nie tak łatwo dała się uspokoić, o nie.Swój opór zapowiedziała skrzekliwym piskiem, długim i stłumionym, jakby się jej odbiło, więc żeby nie obudziła Sary, czym prędzej wyniosłem małą do gościnnego pokoju po drugiej stronie korytarza.Usiadłem na łóżku i otuliłem ją pledem.Polubiłem te nocne czuwania z Amanda.Wtedy i tylko wtedy dochodziło między nami do kontaktu fizycznego, bo za dnia nie pozwalała się dotknąć.Tymczasem nocą mogłem trzymać ją w ramionach, gładzić po twarzy, lekko całować w czoło.Tak, tylko nocą potrafiłem ją uspokoić, obłaskawić i uśpić.Bolało mnie, że tak często płacze; ciążyło to na mnie jak poczucie winy.Ilekroć ze mną zostawała, natychmiast zaczynała łkać.Pediatra nie wiedział, kiedy dziecko z tego wyrośnie, ale twierdził, że to na pewno przejściowe, że to tylko krótki okres wzmożonej wrażliwości na nowe środowisko.Wszystko rozumiałem, wierzyłem, że ma rację, lecz mimo nieustannych wysiłków z mojej strony płacz Amandy nie pozostawał bez wpływu na uczucia, jakimi ją darzyłem.Były okrutnie ambiwalentne, tak że kiedy zostawaliśmy sami, współczucie i ojcowska troska mieszały się z lekką odrazą, jakby jej płacz stanowił zapowiedź skazy charakteru, wrodzoną drażliwość i nerwowość, jakby mnie swym łkaniem osądzała, odrzucając moją miłość.Tymczasem nocą, nie wiadomo z jakiego powodu, było zupełnie inaczej.Wszystkie przeszkody znikały.Amanda akceptowała mnie, a ja odczuwałem gwałtowny przypływ miłości i czułości.Przytknąłem twarz do jej twarzyczki, by chłonąć delikatny, mydlany zapach jej ciała.Tuliłem ją do piersi, a ona badała rączkami mój nos, oczy i uszy.- Ciii.- szepnąłem znowu i wypowiedziałem jej imię.W pokoju było zimno, a w kątach czaił się mrok [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl