Moorcock Michael Zwiastun Burzy Sagi o Elryku Tom VIII

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dotrze i tutaj, o ile nie uda mi się go powstrzymać.Wydaje mi się, że będzieszprzynajmniej spokojniejszy, gdy to nastąpi.130 %7łegnaj i dziękuję odpowiedział olbrzym i odwróciwszy się ruszył ocię-żale z powrotem.Gdy tylko Mordaga zniknął w przeciwległym wyjściu, Moonglum rzucił siędo przodu i szybkim krokiem poszedł za olbrzymem.Zniknął z ich oczu, zanimElryk lub Dyvim Slorm zdążyli go zatrzymać.Po chwili usłyszeli pojedynczy okrzyk, którego echo długo odbijało się o ścia-ny i uderzenie, które wstrząsnęło salą.Moonglum pojawił się w przejściu, w ręku trzymał zakrwawiony miecz.Nie mogąc zrozumieć postępowania przyjaciela, Elryk nic nie mówił, prawiena niego nie patrzył. To było morderstwo powiedział po prostu Moonglum. Przyznaję.Uderzyłem go od tyłu, zanim zdążył pojąć co się dzieje.Ale to była także dobra,szybka śmierć, a on umarł szczęśliwy.A poza tym, była to lepsza śmierć niż ta, ja-ką chcieli zgotować nam jego słudzy.A więc morderstwo, ale w moim mniemaniunieodzowne. Dlaczego? zapytał albinos, wciąż nic nie rozumiejąc. On musiał zginąć, tak jak postanowiło Przeznaczenie kontynuował Mo-onglum. My jesteśmy teraz sługami Przeznaczenia, Elryku i zmienianie losu,choćby w najmniejszych szczegółach, mogłoby przeszkodzić w osiągnięciu osta-tecznego celu.Ale w rzeczywistości to początek mojej zemsty.Gdyby Mordaganie wysłał przeciw nam wojowników, Rackhir byłby wciąż z nami. Powinieneś mnie winić za jego śmierć pokręcił głową Elryk. Ol-brzym nie musiał zginąć za zbrodnie mojego miecza. Ktoś musiał jednak zginąć powiedział uparcie Moonglum i jako żeprzepowiednia mówiła o śmierci Mordagi, kogo innego mógłbym zabić, Elryku?Elryk odwrócił się od przyjaciela. Chciałbym, żebym to był ja westchnął.Spojrzał na wielką, okrągłą tar-czę, na wymalowane bursztynowe strzały, na jej srebrnozielony kolor.Podniósł jąz łatwością i założył na rękę.Była tak duża, że zakrywała go od stóp do głowy. Chodzcie, opuśćmy to miejsce przepełnione śmiercią i smutkiem.Musimysię śpieszyć z powrotem do Ilmiory i Vilmiru, które oczekują naszego wsparcia.Jeżeli Chaos już ich nie pochłonął.Rozdział 7Znajdowali się wśród gór oddzielających Pustynię Westchnień od PłaczącegoPustkowia, gdy poznali los ostatniego państwa, należącego do Młodych Królestw.Napotkali na swej drodze sześciu umęczonych wojowników z Voashoonem, oj-cem Zarozinii. Co się stało? zapytał Elryk z niepokojem. Gdzie jest Zarozinia? Nasz kontynent został opanowany przez Chaos, Elryku.Co do Zarozinii,nie wiem czy zaginęła, została pojmana, czy nie żyje. Czy jej nie szukałeś? zapytał Melnibon�anin oskarżycielskim tonem. Mój synu stary człowiek wzruszył ramionami. W ciągu ostatnich dniwidziałem takie okropności, że zostałem zupełnie wyzuty z uczuć.Zależy mi terazna jednym: żeby się jak najszybciej od tego uwolnić.Dni rodzaju ludzkiego naZiemi są policzone.Nie idz dalej niż te góry, ponieważ pod wpływem sił Chaosunawet Płaczące Pustkowie zaczyna się zmieniać.Nie ma nadziei. Nie ma nadziei? Nie! My przecież żyjemy, może Zarozinia też żyje.Czydoprawdy nic nie wiesz, co się z nią stało? Słyszałem tylko pogłoski, że Jagreen Lern wziął ją ze sobą na statekflagowy Chaosu. Znaczy, że jest na morzu? Nie, te przeklęte okręty żeglują tak samo po lądzie, jak i po wodzie, jeżeliw chwili obecnej jest jeszcze jakaś różnica.To właśnie one zaatakowały Karla-ak, prowadząc ze sobą zastępy konnych i piechoty.Wszędzie panuje Chaos.Tamdokąd jedziesz, znajdziesz tylko śmierć. To się jeszcze okaże.Mam już teraz ochronę przeciwko Chaosowi, mójmiecz i nihraińskiego rumaka zwrócił się do swoich towarzyszy. No więc,przyjaciele, zostajecie tu z panem Voashoonem, czy jedziecie ze mną w objęciaCiemności? Pojedziemy z tobą odpowiedział Moonglum za siebie i Dyvima Slorma. Zaszliśmy z tobą zbyt daleko i teraz nasze losy są ściśle połączone z twoim.Nie mamy innego wyjścia. Dobrze.%7łegnaj, Voashoonie.Gdybyś mógł, skieruj swe kroki do Eshmir132i Nieznanych Królestw, skąd pochodzi Moonglum.Chociaż niewiele im to pomo-że, powiedz, żeby przygotowali się na najgorsze. Spróbuję zapewnił Voashoon. Nie wiem jednak, czy zdążymy w porętam dotrzeć.Elryk i jego kompani wyruszyli w drogę, naprzeciw wielkiej armii Cha-osu.Trzech wojowników przeciwko nieposkromionym siłom Ciemności.Trzechśmiałków, którzy szli wytyczoną trasą tak długo, że nie mogli teraz z niej zboczyć.Ostatnie akty musiały być odegrane bez względu na to, czy miała po nich nastąpićkrwawa noc, czy spokojny dzień.Wkrótce napotkali pierwsze zwiastuny Chaosu.Na terenach, gdzie kiedyś ro-sła bujna trawa, znajdowało się teraz pole roztopionej żółtej skały.Temperatu-ra gęstej cieczy była niewysoka, lecz falując, lawa parła do przodu, pochłaniaławciąż kolejne mile powierzchnię globu.Ich nihraińskie konie nie stąpały po tejziemi, więc poradziły sobie z łatwością z tą przeszkodą i po raz pierwszy TarczaChaosu pokazała swoje możliwości.Pod jej wpływem morze roztopionej skałyzamieniało się na parę chwil w bujną trawę.Po drodze napotkali kuśtykającego człowieka, który jeszcze miał nogi i mógłmówić.Dowiedzieli się od tego nieszczęśnika, że Karlaak nie istnieje.Zostało za-mienione we wrzącą, bezkształtną masę.Tam też nieprzyjaciel rozłożył się obo-zem.Dowiedzieli się również, że Wyspa Smoków jest jedynym miejscem na Zie-mi, które oparło się wpływowi Chaosu. Kiedy skończymy nasze zadanie, spróbujemy się tam dostać rzekł Elryk,gdy ruszyli dalej. Tam mamy szansę przeżycia, aż przybędą Władcy Prawa.Nawyspie w jaskiniach leżą pogrążone we śnie smoki.Byłyby one bardzo użytecznew walce z Jagreenem Lernem.O ile dałoby się je obudzić. Jaki sens ma dalsza walka? zapytał Dyvim Slorm zrezygnowanym gło-sem. Teokrata wygrał, Elryku.Nie wypełniliśmy powierzonego nam zadania.Nasza rola jest skończona.Teraz rządzi tu Chaos. Czyżby? Musimy jeszcze się z nim zmierzyć i sprawdzić jego siłę.Dopierowtedy stwierdzimy, kto rzeczywiście wygrał.Dyvim Slorm spojrzał z powątpiewaniem na kuzyna, ale nic nie odrzekł.W tym momencie dojechali do obozu Chaosu.%7ładen koszmar senny nie mógł się równać z tym widokiem.Nad całym te-renem dominowały Okręty Umarłych.W niebo wystrzelały różnokolorowe pło-mienie.Na ziemi różnego rodzaju stwory obcowały z ludzmi.Zmiertelnie piękniKsiążęta z Piekieł naradzali się z ponurymi królami, którzy zjednoczyli się z Ja-greenem Leniem i teraz, być może, żałowali swojej decyzji.Od czasu do czasuw różnych miejscach grunt się kołysał i wybuchał.Ktokolwiek się znalazł w po-bliżu takiej erupcji, ginął na miejscu lub podlegał transmutacji w nieopisaną po-czwarę.W powietrzu unosił się przerażający hałas [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl