Alistair Maclean Tabor (3)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ciszę przerwało chrząknięcie Bowmana.- Obawiam się, że to raczej moja wina - oznajmił przepraszająco.- To kluczyk od mojej walizki.Ponownie zapadła cisza, którą przerwał pełen wymuszonego spokoju głos de Croytora:- HIuczyk do twojej walizki.Tego właśnie należało się spodziewać.Gdzie w takim razie jest moje osiemdziesiąt tysięcy franków?- Siedemdziesiąt tysięcy - poprawił go Bowman.- Obawiam się , że reszta poszła na koszty bieżące.- Wskazał głową Cecile - sama ta suknia kosztowała mnie.- Gdzie pieniądze? - wrzasnął książę, po raz pierwszy tracąc panowanie nad sobą.- Gdzie te siedemdziesiąt tysięcy?- A, tak.Hm.cóż.- Bowman potrząsnął ze smutkiem głową.- Tyle się wydarzyło od ostatniej nocy.- Czerda! - Wielki książę wrócił jako tako do równowagi.- Przystaw pistolet do głowy panny Dubois, a ja policzę do trzech.- Szkoda zachodu.- oznajmił Bowman.- Zostawiłem je w jaskiniach Les Baux, przy grobie Aleksandra.- Gdzie?!- Nie jestem idiotą - odparł zmęczonym głosem Bowman.- Wiem, że policja mogła się tam znaleźć dziś rano, a raczej powinna się tam znaleźć, i że mogła.Umieściłem je w pobliżu.Książę przyjrzał mu się z namysłem, po czym spytał Czerdę:- Jeśli się nie mylę, to niewiele nadłożymy drogi na trasie do Port le Bouc?- Dodatkowe dwadzieścia minut, nie więcej - odparł Czerda i wskazał na Bowmana.- Kanał jest tu głęboki.Czy musimy go ze sobą ciągnąć?- Dopóki nie stwierdzimy, że tym razem powiedział prawdę - powiedział ponuro książę.- Arii chwili dłużej.Zapadł już zmrok, gdy zatrzymali się na parkingu w pobliżu wejścia do jaskiń.Wielki książę, który wraz z El Brocadorem jechał z Czerdą w szoferce, wysiadł, przeciągnął się i polecił:- Żony naukowców zostają tutaj, pod strażą Masaine'a.Reszta idzie z nami.- Po co nam wszyscy inni? - zdziwił się Czerda.- Mam swoje powody - de Croytor tym razem nie bawił się w wyjaśnianie.- Kwestionujesz moje decyzje?- Teraz? Skądże!- W takim razie bądź łaskaw dopilnować ich wykonania.Kilka minut później całą grupą weszli do ponurego labiryntu jaskiń.Było ich w sumie jedenaścioro: Czerda, Ferenc, Searl, El Brocador, trzech naukowców, Cecile, Lila, Bowman i wielki książę.Część niosła latarki, których światło odbijało się w upiornie białych ścianach.Prowadził Czerda.Szedł pewnie, nie klucząc, jakby doskonale znał okolicę.Wkrótce stanęli u stóp skalnego usypiska w jaskini z dziurawym stropem.Czerda podszedł do wzniesionego u jej podstawy kamiennego kopca i o§wiadczył:- To tutaj.- Jesteś pewien? - książę przejechał światłem latarki po ścianach.- Jestem pewien - Czerda skierował swoją latarkę tak, że oświetliła kopiec.- Niewiarygodne, nie? Ci idioci z policji jeszcze go nie znaleźli!De Croytor także oświetlił kopiec.- Masz na myśli.- Aleksander.Tu właśnie go pochowaliśmy.- Aleksander nie jest już naszym zmartwieniem - mruknął książę i zwrócił się do Bowmana.- Pieniądze.- A, tak.Pieniądze - Bowman wzruszył ramionami i uśmiechnął się.- Obawiam się, że to koniec wycieczki.Tu nie ma żadnych pieniędzy.- Co? - wielki książę odwrócił się błyskawicznie i dźgnął go lufą pod żebra.- Żadnych pieniędzy?- Są bezpieczne w banku w Arles.- Oszukiwałeś nas? - w głosie Czerdy było czyste niedowierzanie.- Pokonali§my całą tę drogę.Przedłużyłeś sobie życie o pół godziny!- Dla kogoś skazanego na śmierć to bardzo wiele - Bowman uśmiechnął się spoglądając na Cecile.Następnie zwrócił się do Czerdy: - Ale też bardzo mało.Cygan był bardziej zdziwiony niż wtedy, gdy dowiedział się, że pieniądze przepadły.Uniósł broń.Wielki książę złapał go za nadgarstek i zmusił do opuszczenia ręki.- To mój przywilej! - warknął ponuro.- Jak pan sobie życzy - zgodził się Cygan.De Croytor wycelował w Bowmana, po czym wskazał bronią na prawo.Ten przez chwilę się wahał, lecz tylko wzruszył ramionami i skierował się ku wejściu do sąsiedniej jaskini.Wielki książę poszedł za nim, trzymając broń w pogotowiu.Obaj zniknęli za załomem skalnym i po paru sekundach od §cian odbił się echem huk pojedynczego wystrzału, po którym nastąpił łoskot padającego ciała.Naukowcy byli przerażeni i całkowicie załamani.Zaś Czerda i jego gromadka spoglądali na siebie z m§ciwą satysfakcją.Lila i Cecile odruchowo przytuliły się do siebie, blade jak płótno i zapłakane.Po chwili rozległy się ciężkie, miarowe kroki i wszyscy jak na komendę odwrócili się ku wylotowi sąsiedniej jaskini, w której zniknęli obaj mężczyźni.Nagle przed zebranymi ukazali się wielki książę i Bowman [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl