Anne Holt Hanne Wilhelmsen 03 mierc Demona

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zadzwonił telefon i Erik Henriksen drgnął przestraszony.Hanne musiała się pozbierać i odebrała dopiero po czwartymdzwonku.- Słucham, Wilhelmsen - rzuciła krótko do słuchawki.- Czy to Hanne Wilhelmsen?- Tak.Z kim rozmawiam?- Mówi Maren Kalsvik z Promyka Słońca.- Aha.- Dzwonię, ponieważ niepokoję się o Terjego Welby.Wiepani, zastępcę kierownika.Tego z chorym kręgosłupem.- Dlaczego? - Hanne położyła palec na ustach na znak, żeErik ma milczeć, i pokazała na drzwi, by je zamknął.yle jązrozumiał i już wychodził, kiedy Hanne nakryła słuchawkędłonią i szepnęła: - Nie, nie, Erik, zostań, tylko zamknij drzwii bądz cicho.- Ostrożnie włączyła głośnik w telefonie.- Terje jest na częściowym zwolnieniu i wcześnie dzisiajwyszedł.Ale miał jeszcze zajrzeć, żeby odprowadzić jednego zchłopców na kurs motocyklowy, za co jest odpowiedzialny.Powinien tu być dwie godziny temu.Dzwoniłam kilka razy.Wkońcu wybrałam się do niego do domu, bo mieszka niedaleko.Drzwi były zamknięte, ale tylko na jeden zamek, a to znaczy,że on prawdopodobnie jest w środku.Hanne Wilhelmsen nie miała nastroju do martwienia siędorosłym mężczyzną, który nie pojawił się przez dwie godziny.- Mógł zapomnieć - powiedziała zmęczonym tonem.- Albomiał coś ważniejszego do załatwienia.Może jest u lekarza.Dwugodzinne zniknięcie osoby w wieku powyżej trzech latnie jest sprawą dla policji.Na drugim końcu linii zapadła cisza.I zaraz potem Hanneusłyszała odgłosy świadczące o tym, że Maren Kalsvik płacze,chociaż bardzo cicho.- Na pewno nic się nie stało - próbowała ją pocieszyć Hannenieco przyjemniejszym tonem.- Na pewno wkrótce siępojawi.- Ale widzi pani.- zaczęła Maren jeszcze raz, lecz tymrazem płacz zwyciężył.Upłynęła dobra chwila, zanim była wstanie coś wykrztusić.- Jest kilka innych rzeczy - spróbowałaponownie.- Nie mogę tego wyjaśnić przez telefon, alenaprawdę są powody do zmartwienia.On.Nie mam siły terazo tym mówić.Bardzo was proszę, idzcie tam i sprawdzcie, czywszystko w porządku.Bardzo o to proszę.Erik Henriksen przysunął się do biurka i telefonu.Gołełokcie wystające z podwiniętych rękawów koszuli oparł o blat.Hanne patrzyła na jego zegarek - tanią imitację roleksa oyster.- Będę u pani za pół godziny - powiedziała, kończącrozmowę.Erik spojrzał na nią pytająco, a Hanne kiwnęła głową.Niewidziała powodu, żeby mu odmówić.Równie dobrze mogła goze sobą zabrać.- My God! - Zatrzymała się i z rezygnacją popatrzyła naposterunkowego.- Ja tu na ciebie krzyczę za to, że nikt już sięniczym nie przejmuje, a sama spławiam kogoś, kto myśli oinnych.Mieli szczęście.Dostali radiowóz już po dziesięciu minutach.To był prawie rekord.***Drzwi wejściowe były zamknięte na klucz, tak jak mówiłaMaren Kalsvik.W szczelinie między nimi a futryną widać było,że dodatkowy zamek jest otwarty, co również zgadzało się zwyjaśnieniami Maren.Hanne Wilhelmsen wyjęła z kieszenipapierową chusteczkę, przez którą próbowała delikatniepociągnąć za klamkę, jak najmniej jej dotykając.ErikHenriksen popatrzył na nią zdumiony.- To tylko tak na wszelki wypadek - uspokoiła go.Mieli mieszkanie zamknięte na klucz i dorosłego mężczyznęposzukiwanego zaledwie od trzech godzin, a więc na decyzję owyważeniu drzwi było zdecydowanie za wcześnie.Ale gdybywierny kolega Hanne, prokurator policji H�kon Sand, nie byłtak cholernie nowoczesny i nie wziął całorocznego urlopuwychowawczego, nawet to daliby radę jakoś załatwić.Natomiast teraz Hanne nie miała pojęcia, kto ma dyżurprokuratorski, a do wejścia do tego mieszkania potrzebowałanakazu.A wejść musiała.Chaotyczne informacje, na którychprzekazanie dławiąca się łzami Maren Kalsvik potrzebowała ażpół godziny, były do tego stopnia sensacyjne, że nakazaresztowania był niemal formalnością.Ale wytłumaczenieprawnikowi przez telefon, że oto pojawił się fantastycznymotyw, a sprawca znajdował się w miejscu śmierci nieszczęsnejAgnes Vestavik w bardzo krytycznym momencie, nie rokowałoza dobrze.Mogło jednak chodzić o życie.Hanne poprosiła Erika, by czuwał pod drzwiami, ale niczegonie dotykał.Sama zeszła do samochodu i po wielu trudachzłapała wreszcie dyżurnego prawnika pod komórką.Szczęściejej sprzyjało.Okazał się nim stary, chociaż bardzo zmęczonywyjadacz.Natychmiast zrozumiał, o co chodzi, dał zieloneświatło i przełączył ją na dyżur kryminalny.Obiecano jejpomoc za pół godziny.Minęły jednak aż trzy kwadranse, nim zjawili się koledzy.Alewarto było czekać.Dwóch milczących mężczyzn wiedziało, corobić, i bez gadania ustawiło się przed drzwiami z solidnymtaranem: ciężką kwadratową metalową płytą umocowaną dodługiego trzonka z uchwytami dla czterech par rąk.Hanne iErik zajęli miejsca z tyłu.- I raz, i dwa, i TRZY! - wydał komendę jeden z przybyłychfunkcjonariuszy.Rozhuśtali taran i na trzy walnęli nim w drzwi.Drewno nie miało szans.Skrzydło z trzaskiem oderwało sięod futryny i wpadło do środka, zatrzymując się na ścianienaprzeciwko, odległej zaledwie o półtora metra [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl