Auel Jean M Wielka wedrowka

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uznała, że nie ma przyczyny, dla której pas nie mógłby trzymać również miotacza oszczepów.Zatknęła za pas procę i na końcu przywiązała do niego woreczek, w którym trzymała kamienie do procy.Czuła dodatkowy ciężar, ale był to wygodny sposób noszenia, skoro musieli podróżować z bardzo niewielką liczbą rzeczy.Swoje oszczepy dodała do przyczepionego do nosideł kołczanu Jondalara.Decydowanie, co wziąć ze sobą, zabrało im więcej czasu, niż przewidywali, a jeszcze dłużej trwało zabezpieczenie rzeczy, które zostawiali na miejscu.Ayla niepokoiła się tą zwłoką, ale w południe wreszcie wsiedli na konia i ruszyli w drogę.Z początku Wilk biegł obok, ale wkrótce zaczął zostawać z tyłu; najwyraźniej miał bóle.Ayla martwiła się o niego, niepewna, jak daleko czy jak szybko może biec, ale uznała, że musi mu pozwolić na wędrówkę we własnym tempie, a jeśli nie da rady dotrzymać im kroku, będzie musiał dogonić ich na postoju.Rozdzierał ją niepokój o oboje zwierząt, ale Wilk był w pobliżu i - chociaż ranny - miała pewność, że wyzdrowieje.Whinney mogła być wszędzie i im dłużej zwlekali, tym dalej mogła zajść.Przez pewien czas szli śladem stada na północny wschód; potem ślady koni z niewiadomego powodu zmieniły kierunek.Ayla i Jondalar przejechali ten skręt i przez moment sądzili, że stracili trop.Zawrócili, ale znaleźli go znowu dopiero późnym popołudniem, a gdy dotarli do rzeki, był niemal wieczór.Rzecz jasna, że konie przeprawiły się przez rzekę, ale robiło się już zbyt ciemno, by dostrzec odciski kopyt, i zdecydowali się na obozowanie nad rzeką.Pozostał problem: po której stronie rzeki? Gdyby przeprawili się teraz na drugi brzeg, ich mokre ubrania wyschłyby prawdopodobnie do rana, ale Ayla bała się, że Wilk nie potrafi ich znaleźć, jeśli przeprawią się, zanim ich dogoni.Postanowili poczekać na niego i rozłożyli obóz tam, gdzie stali.Z tak małą liczbą rzeczy obóz wydawał się pusty i deprymujący.Przez cały dzień nie widzieli niczego poza śladami.Ayla zaczynała się martwić, że idą za niewłaściwym stadem, niepokoiła się również o Wilka.Jondalar próbował ją pocieszyć, ale kiedy Wilk nie pojawił się, mimo że niebo było już rozświetlone gwiazdami, jej niepokój wzrósł.Czekała do późna, a kiedy Jondalar ją wreszcie przekonał, żeby położyła się koło niego w ciepłych futrach, długo nie mogła zasnąć, choć była zmęczona.Już niemal zasypiała, kiedy poczuła szturchanie zimnym, mokrym nosem.- Wilk! Dałeś radę! Jesteś! Jondalarze, patrz! Wilk jest tutaj! - krzyczała Ayla i poczuła, jak drgnął z bólu od jej uścisków.Jondalar czuł ulgę i też cieszył się na jego widok, chociaż była to radość głównie ze względu na Aylę.Przynajmniej teraz zaśnie.Najpierw jednak wstała, żeby dać zwierzęciu porcję, którą schowała dla niego z ich posiłku: duszenina przygotowana z suszonego mięsa, korzeni i placka żywności podróżnej.Wcześniej wlała napój z kory wierzbowej do miski z wodą, którą postawiła dla Wilka.Był wystarczająco spragniony, by wychłeptać cały płyn, łącznie z lekiem przeciwbólowym.Zwinął się obok śpiworów i Ayla zasnęła, obejmując go ramieniem, podczas gdy Jondalar przytulił się blisko z drugiej strony.Tej zimnej, ale bezchmurnej nocy spali w ubraniach, poza obuwiem i wierzchnimi futrzanymi kurtami, i nie zawracali sobie głowy rozbijaniem niskiego namiotu.Rano Wilk wydawał się w lepszej kondycji, ale Ayla wyjęła trochę kory wierzbowej z torby i dodała kubek naparu do jego jedzenia.Przed nimi była przeprawa przez zimną wodę rzeki i nie była pewna, jaki to może mieć wpływ na ranę zwierzęcia.Może je zanadto wychłodzić, z drugiej strony jednak zimna woda może faktycznie pomóc w zaleczeniu rany i wewnętrznych obrażeń.Młoda kobieta nie miała jednak najmniejszej ochoty na zamoczenie swoich ubrań.Nie tyle chodziło jej o zanurzenie się w lodowatej wodzie - często kąpała się w jeszcze zimniejszej -nie odpowiadało jej noszenie mokrych spodni i obuwia w powietrzu o temperaturze bliskiej zamarzania.Zaczęła owijać skórę swojego podobnego do mokasynów obuwia wokół łydki, kiedy nagle zmieniła zdanie.- Nie będę w nich wchodzić do wody - oznajmiła.- Wolę pójść boso i mieć mokre nogi.Przynajmniej będę miała suche buty do włożenia po drugiej stronie.- To nie jest zły pomysł.- Właściwie nie zamierzam mieć tego także - oznajmiła Ayla, ściągnęła spodnie i stanęła naga, w samej tunice - co wywołało uśmiech Jondalara i ochotę na coś innego niż gonienie koni.Wiedział jednak, że Ayla jest zbyt niespokojna o Whinney, by myśleć o miłosnych igraszkach.Może to wyglądało śmiesznie, ale musiał przyznać, że pomysł był dobry.Rzeka nie była specjalnie duża, choć płynęła szybko.Mogli przejść przez nią, siedząc we dwójkę na Zawodniku z gołymi nogami i stopami, a potem nałożyć suche ubranie po drugiej stronie.Nie tylko będzie to wygodniejsze, ale oszczędzi im długiego marznięcia w mokrych rzeczach.- Chyba masz rację, Aylo.Lepiej tego nie moczyć - powiedział, ściągając obuwie.Jondalar nałożył nosidła, a Ayla trzymała w ramionach śpiwory, żeby się nie zamoczyły Mężczyzna czuł się trochę nieswojo, wsiadając na konia z nagą dolną połową ciała, ale zapomniał o tym, kiedy poczuł między nogami skórę Ayli.Nie mogła nie zauważyć namacalnego rezultatu jego myśli.Gdyby nie czuła takiej potrzeby pośpiechu, ją także kusiłoby zostanie tu nieco dłużej.Przez głowę przemknęła jej myśl, że może kiedyś znowu pojadą tak razem, po prostu dla zabawy, ale teraz nie była pora na zabawy.Woda, do której wszedł ogier, przełamując cienki lód przy brzegu, była lodowata.Chociaż rzeka płynęła wartko i wkrótce stała się dość głęboka, by sięgać do połowy ich ud, koń nie stracił gruntu pod nogami; nie było tak głęboko, by musiał popłynąć.Jeźdźcy początkowo próbowali podkurczyć nogi, ale wkrótce zdrętwieli z zimna.W połowie drogi Ayla odwróciła się, żeby spojrzeć na Wilka.Nadal był na brzegu, biegał tam i z powrotem, unikając wejścia do wody, jak to często robił.Ayla gwizdnęła, żeby go zachęcić, i wreszcie zobaczyła, że wskoczył.Bez przygód dotarli do drugiego brzegu, tyle że bardzo przemarznięci.Zimny wiatr, który owiewał ich mokre nogi przy zsiadaniu, nie ułatwiał przeprawy.Po obtarciu rękami większości wody spiesznie nałożyli spodnie i obuwie z wyściółką ze zbitej na filc puszystej sierści kozic - pożegnalny dar od Sharamudoi, za który w tej chwili byli bardziej niż wdzięczni.W nogach i stopach czuli mrowienie powracającego ciepła.Wilk dotarł na ich stronę, wdrapał się na brzeg i otrząsnął.Ayla zbadała go, żeby się przekonać, czy zimna kąpiel mu nie zaszkodziła.Z łatwością odnaleźli trop i dosiedli ogiera.Wilk znowu próbował dotrzymać im kroku, ale wkrótce zaczął odstawać.Ayla z niepokojem patrzyła, jak zostawał coraz dalej z tyłu.Fakt, że odszukał ich poprzedniej nocy, łagodził nieco jej obawy i pocieszała się myślą, że często odchodził na polowanie czy wycieczki, ale zawsze ich potem znajdował.Nie chciała go zostawiać, ale musieli znaleźć Whinney.Po południu wreszcie dostrzegli w oddali konie.Podjeżdżając bliżej, Ayla wysilała wzrok, żeby wśród innych koni odnaleźć swoją przyjaciółkę.Zdawało jej się, że zauważyła znajomą sierść koloru słomy, ale nie mogła być pewna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl