Christie Agatha Wielka czworka

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaprowadził nas do pokoju, w którym doszło do tragedii — do gabinetu pana Payntera.Było to pomieszczenie wysokie i przestronne.Przy wszystkich ścianach stały szafy z książkami.Było tu też kilka wygodnych foteli.Połrot spojrzał na francuskie okno, wychodzące na taras.— Czy to okno było zamknięte? — spytał.— Bardzo trudno to ustalić.Lekarz wychodząc z gabinetu zamknął za sobą drzwi.Nazajutrz rano były zamknięte na klucz.Kto go przekręcił? Pan Paynter? Ah Ling twierdzi, że francuskie okno było zamknięte i zaryglowane.Doktor Quentin natomiast zeznał, że było wprawdzie zamknięte, ale tylko na klamkę, chociaż nie ma co do tego pewności.Szkoda, bo bardzo by mi to pomogło.Jeśli ten człowiek został zamordowany, ktoś musiał wejść do gabinetu; albo drzwiami, albo przez taras.Jeśli wszedł drzwiami, był to ktoś z domowników.Przez taras mógł wejść ktoś obcy.Kiedy już wyłamano drzwi, natychmiast otwarto okno.Pokojówka, która to zrobiła, twierdzi, że raczej nie było zaryglowane, ale nie można jej wierzyć.O cokolwiek ją pytam, prawie zawsze odpowiada twierdząco.— A co z kluczem?— Ta sama historia.Leżał na podłodze wśród kawałków wyłamanych drzwi.Mógł wypaść z dziurki, ale mógł go też podrzucić ktoś, kto wszedł do pokoju.Równie dobrze mógł zostać wsunięty pod drzwi.— Wszystko jest możliwe.— Ma pan rację, panie Poirot.Tak się sprawy mają.Poirot rozglądał się po pokoju.Na jego twarzy malowało się niezadowolenie.— Nie widzę światła — mruknął do siebie.— Chociaż… tak, to jest jakiś promień, ale wszystko znów stało się ciemnością.Brakuje mi najważniejszego: motywu.— Młody Gerald Paynter miał powód, żeby to zrobić — powiedział ponuro Japp.— Zapewniam pana, że swego czasu popełnił niejedno szaleństwo.Jest ekstrawagancki.Wie pan, jacy są artyści: pozbawieni moralności.Poirot nie słuchał rozważań Jappa na temat niemoralnego prowadzenia się artystów.Uśmiechał się pod wąsem.— Ależ Japp, czyżby pan próbował zamydlić mi oczy? Dobrze wiem, że podejrzewa pan Chińczyka, ale jest pan podstępny: chce pan, żebym mu pomógł, a jednocześnie wskazuje mi fałszywy ślad.Japp wybuchnął śmiechem.— To cały pan, Poirot! Przyznaję, że nie ufam Żółtkowi.Jemu najłatwiej było zatruć sos curry, a skoro już raz spróbował zabić swojego pana, mógł ponowić próbę.— Nie jestem tego pewien — powiedział Poirot.— Nie widzę tylko powodu, dla którego ten poganin miałby to robić.Może chciał się zemścić?— Nie jestem pewien — powtórzył Poirot.— Nie było kradzieży? Nic nie zginęło? Biżuteria, pieniądze, papiery?— Nie… Chociaż jednak coś zniknęło.Nastawiłem uszu.Poirot również okazał zainteresowanie.— Nie można mówić o kradzieży — wyjaśnił Japp — ale starszy pan pisał jakąś książkę.Dowiedzieliśmy się o tym dzisiaj rano, ponieważ przyszedł list od wydawcy z prośbą o przesłanie rękopisu.Wygląda na to, że praca nad książką została ukończona.Razem z młodym Paynterem przeszukaliśmy cały dom, ale nigdzie nie znaleźliśmy rękopisu.Widocznie stary gdzieś go schował.W oczach Poirota pojawiło się dobrze mi znane, zielone światło.— Jaki tytuł nosiła ta książka? — spytał.— „Tajny władca Chin”, jeśli dobrze pamiętam.— Aha! — powiedział Poirot.Po chwili dodał: — Chciałbym się zobaczyć z tym Chińczykiem, Ah Lingiem.Niebawem, szurając nogami, pojawił się Chińczyk z warkoczem; oczy miał spuszczone.Na jego twarzy nie było widać śladu uczuć.— Ah Ling — powiedział Poirot — czy żal wam pracodawcy?— Bardzo.Był dobrym panem.— Wiecie, kto go zabił?— Ja nie wiem.Kiedy ja wiem, powiem policji.Poirot miał do niego wiele pytań.Ah Ling odpowiadał z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.Opowiedział, jak przygotował sos curry.Przyznał, że kucharka nie tykała tego posiłku.Zastanawiałem się, czy rozumie, jakie konsekwencje może mieć takie zeznanie.Upierał się, że wieczorem francuskie okno było zaryglowane.Jeśli rano było otwarte, znaczy to, że pan je otworzył.W końcu Poirot pozwolił mu odejść.— Dziękuję, Ah Ling.Kiedy Chińczyk otworzył drzwi, Poirot poprosił go, żeby jeszcze wrócił.— Nie wiecie nic o żółtym jaśminie?— Nie.Dlaczego miałbym coś wiedzieć?— A o znaku zrobionym pod tymi słowami?Poirot pochylił się nagle i napisał coś na warstwie kurzu pod małym stolikiem.Stałem wystarczająco blisko, żeby zobaczyć, co to było, zanim starł napis: dwie linie przecinające się pod kątem prostym i trzecia, zamykająca cyfrę 4.W Chińczyka jakby piorun strzelił.Przez chwilę na jego twarzy malowało się wielkie przerażenie.Potem znów udało mu się przybrać wyraz doskonałej obojętności; stwierdził, że nic nie wie i wyszedł.Japp poszedł poszukać młodego Payntera, zostaliśmy więc z Poirotem sami.— Wielka Czwórka, Hastings — zawołał Poirot.— Znowu Wielka Czwórka! Paynter wiele podróżował.W jego książce musiały się znaleźć ważne informacje dotyczące działalności Numeru Pierwszego, Li Chang Yena, szefa WielkiejCzwórki.— Ale kto… jak… — Ćśś… Idą tu!Gerald Paynter okazał się sympatycznym, dość przystojnym młodzieńcem.Miał miękką ciemną brodę i dziwny krawat.Chętnie odpowiadał na pytania Poirota.— Byłem na kolacji u naszych sąsiadów, Wycherleyów — wyjaśnił.— O której wróciłem do domu? Koło jedenastej.Mam swój klucz.Cała służba już spała.Sądziłem, że stryj również leży w łóżku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl