Clavell James Krol szczurow (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Kamuflaż - wyjaśnił Timsen.- Wyobrażasz sobie pewnie, że będzie paradował po obozie z czystym bandażem na ręce i że nie zatrzyma go żaden żandarm, zdziwiony, skąd on go wytrzasnął?- Rozumiem.- No, proszę, kto by się spodziewał!Król puścił mimo uszu przytyk.Robiło mu się niedobrze na wspomnienie ręki Marlowe’a, jej wyglądu, zapachu, przyprawiał go o mdłości widok krwi i pozlepiany, pokryty śluzem bandaż, który leżał jeszcze na podłodze.- Ej, Tex, zrób coś z tym paskudztwem.- Kto, ja? Dlaczego.- Zrób coś z tym.Tex z ociąganiem podniósł bandaż z podłogi i wyszedł.W miękkiej ziemi wygrzebał nogą dołek, zakopał bandaż i zwymiotował.- Bogu dzięki, że nie musze tego robić codziennie - powiedział, wróciwszy do baraku.Timsen drżącymi rękami wciągnął do strzykawki surowicę i pochylił się nad ręką Marlowe’a.- Musisz patrzeć, co robię.Patrz, do jasnej cholery! - huknął, widząc, że Król się odwraca.- Jeżeli Steven nie przyjdzie, być może sam będziesz musiał to zrobić.Zastrzyk musi być dożylny, kapujesz? Znajdujesz żyłę.Potem wbijasz igłę i powolutku cofasz tłok, aż wciągniesz do strzykawki trochę krwi.Widzisz? Wtedy masz pewność, że igła siedzi w żyle.A jak już się upewnisz, wtedy po prostu naciskasz i wstrzykujesz surowicę.Byle nie za szybko.Ten jeden centymetr przez trzy minuty.Król przyglądał się z odrazą, aż wreszcie Timsen wyszarpnął igłę i przycisnął miejsce po nakłuciu małym tamponikiem z waty.- Cholera - zaklął Król.- W życiu tego nie zrobię.- Jak chcesz, żeby umarł, to proszę bardzo - powiedział Timsen.Był zlany potem i też mu się zbierało na mdłości.- A mój stryj chciał, żebym został lekarzem! - Odepchnął Króla, wystawił głowę przez okno i gwałtownie zwymiotował.- O Jezu, zrób mi kawy.Marlowe poruszył się i spojrzał wpółprzytomnym wzrokiem.- Wyjdziesz z tego, bracie.Rozumiesz mnie? - spytał Timsen, pochylając się nad nim łagodnie.Marlowe kiwnął głową i uniósł chorą rękę.Przez chwilę wpatrywał się w nią, jakby nie dowierzał własnym oczom, a potem wymamrotał:- Co się stało? Jeszcze.jest.jeszcze jest!- Pewnie, że jest - rzekł z dumą Król.- Właśnie ci to załatwiliśmy.Surowica i te pe.Ja i Timsen!Ale Marlowe nic nie odpowiedział, wpatrywał się tylko w Króla, bezgłośnie poruszając ustami.- Jeszcze.jest - wyszeptał wreszcie.Sięgnął prawą ręką, żeby dotknąć lewej, której nie powinien był mieć, a jednak miał.Upewniwszy się, że to nie sen, opadł na przepocony siennik, zamknął oczy i rozpłakał się.Wkrótce potem zasnął.- Biedaczyna - rzekł Timsen.- Pewnie myślał, że leży na stole operacyjnym.- Jak długo będzie tak spał?- Jeszcze ze dwie godziny.Słuchaj uważnie.Co sześć godzin musi dostawać zastrzyk, tak długo, aż wyjdzie z niego cała trucizna.Powiedzmy, przez mniej więcej dwie doby.Trzeba mu codziennie zmieniać opatrunek.I dawać sulfamidy.Nie wolno ci zapomnieć.Bezwarunkowo musi dostawać zastrzyki.I nie dziw się, jak ci tu wszystko zarzyga.Reakcja, i to ostra, nastąpi na pewno.Zaaplikowałem mu dużą pierwszą dawkę.- Myślisz, że z tego wyjdzie?- Na to pytanie odpowiem za dziesięć dni - odparł Timsen i zebrawszy zawartość torby, zrobił zręczny, niewielki pakunek z ręcznika, mydła, strzykawki, surowicy i sulfamidów.- No, to się teraz policzymy, dobra?Król wyjął zostawioną mu przez Shagatę paczkę papierosów.- Zapalisz? - spytał.- Dzięki.Kiedy obaj zapalili, Król zaproponował:- Możemy się rozliczyć po załatwieniu sprawy z brylantem.- O nie, bracie.Ja dostarczam towar, a ty mi za niego płacisz.Jedno nie ma z drugim nic wspólnego - sprzeciwił się ostro Timsen.- A co ci szkodzi parę dni zaczekać?- Masz dość forsy, nie mówiąc o zysku.- Timsen urwał nagle, pojąwszy, w czym rzecz.- Aha! - wykrzyknął, uśmiechając się od ucha do ucha i wskazując na Marlowe’a.- Nie ma forsy, dopóki kolega po nią nie pójdzie i nie przyniesie, mam rację?Król zsunął z ręki zegarek.- Chcesz go wziąć pod zastaw? - zaproponował.- Coś ty, bracie, mam do ciebie zaufanie - rzekł Timsen i spojrzał na Marlowe’a.- Wygląda na to, stary, że dużo od ciebie zależy.- Kiedy znowu zwrócił się w stronę Króla, wokół oczu miał zmarszczki wesołości.- A ja też mam dzięki temu więcej czasu, no nie?- Mhm?- Nie udawaj, bracie.Dobrze wiesz, że ktoś ukradł pierścień.W całym obozie ty jeden możesz załatwić tę transakcję.Myślisz, że dopuściłbym cię do interesu, gdybym mógł to załatwić na własną rękę? - Na twarzy Timsena pojawił się rozanielony uśmiech.- Więc mam czas, żeby znaleźć złodzieja, tak czy nie? Bo jeśli przedtem zdąży on przyjść do ciebie, nie będziesz miał mu czym zapłacić.Zgadza się? A bez tego on nie wypuści brylantu z ręki.Mam rację? Nie ma forsy, nie ma interesu.- Nie doczekawszy się odpowiedzi, dodał dobrotliwie: - Mógłbyś mnie oczywiście powiadomić, kiedy ten drań się do ciebie zgłosi.W końcu to moja własność, tak czy nie?- Owszem - zgodził się Król.- Ale nie zrobisz tego - rzekł Timsen i westchnął.- Cholerny świat, co za złodziejskie towarzystwo.Pochylił się nad Marlowe’em i zmierzył mu puls.- Hm - mruknął w zamyśleniu.- Puls mu podskoczył.- Dziękuję ci za pomoc, Tim.- Nie ma o czym mówić, bracie.Ja też będę coś z tego miał, kiedy skubaniec wyzdrowieje, no nie? Tak czy owak, oka z niego nie spuszczę.Mam rację?Znów się roześmiał i wyszedł.Król padał z nóg.Poczuł się lepiej, kiedy napił się kawy, a potem usadowiwszy się na krześle zasnął.Obudził się nagle i spojrzał na łóżko.Marlowe miał otwarte oczy i patrzył na niego.- Cześć - powiedział słabym głosem.- Jak się czujesz? - spytał Król.Przeciągnął się i wstał.- Okropnie.Zaraz zwymiotuję.Słuchaj, nie mam.nie mam słów.Król zapalił ostatniego papierosa z paczki i wetknął go Marlowe’owi do ust.- Zasłużyłeś sobie, stary - rzekł.Kiedy Marlowe leżał zbierając siły, Król wyjaśnił mu, na czym polega leczenie i co należy robić.- Przychodzi mi do głowy tylko jedno takie odosobnione miejsce: pokój pułkownika - powiedział Marlowe.- Mac będzie mnie budził i pomagał mi tam dojść.Większość czasu mogę leżeć na swojej pryczy.Kiedy wymiotował, Król ostrożnie przytrzymywał mu menażkę.- Miej to gdzieś pod ręką - poprosił Marlowe.- Przepraszam.Boże! - przeraził się, przypominając sobie ostatnie wydarzenia.- Pieniądze! Przyniosłem je?- Nie.Zemdlałeś po tej stronie drutów.- O mój Boże, dziś jeszcze nie dam rady.- Nie ma pośpiechu, Peter.Pójdziesz, jak tylko lepiej się poczujesz.Nie ma sensu ryzykować.- Nie będziesz stratny?- Nie.Już ty się o to nie martw.Marlowe’owi znów zrobiło się niedobrze, a kiedy doszedł do siebie, wyglądał okropnie.- To dziwne - powiedział, tłumiąc nawrót mdłości.- Miałem przykry sen.Śniło mi się, że strasznie się pokłóciłem z Makiem, pułkownikiem i księdzem Donovanem.Jak się cieszę, że to był tylko sen.- Podparł się zdrową ręką, zachwiał i położył z powrotem.- Pomożesz mi wstać?- Poleź sobie jeszcze.Dopiero co pogasili światła.- Ej, kolego!Król podskoczył do okna i wpatrzył się w ciemność.Dostrzegł ledwie widoczną postać znajomego szczurowatego człowieczka, który kulił się pod ścianą baraku.- Prędko - szepnął tamten.- Mam ten kamyk.Musisz poczekać - odparł Król.- Przez najbliższe dwa dni nie będę ci mógł zapłacić.- Ty parszywy draniu.- Posłuchaj tylko, sukinsynu.Chcesz zaczekać dwa dni, to świetnie! A jak nie, to się wypchaj!- Dobra, dwa dni.Człowieczek zaklął szpetnie i znikł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl