Denning Troy Gwiazda po gwiezdzie (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jaina poczuła, że w jej serce wstępuje nowa otucha Wiedziała, że członkowie oddziału wciąż są żywi i wolni.Doszła do przekonania, że jeżeli Moc im pomoże, wciąż jeszcze mają szansę przedarcia się do laboratorium i uśmiercenia królowej voxynów.Uważałaby to za zwycięstwo, gdyby Anakin nie odniósł tak poważnej rany.Nie wiedziała, czy niepokoić się stanem jego zdrowia, czy też złościć się na niego.Prawdę mówiąc, nie powinna go obwiniać za to, że pospieszył jej na ratunek.Postąpiłaby tak samo, gdyby w niebezpieczeństwie znalazło się życie jego albo Jacena.Mimo to miała mu za złe, że bez zastanowienia rzucił się w wir walki.Podobnie jak wiele razy wcześniej, działał pod wpływem impulsu.Tekli nie pozostawiła wątpliwości, co się stanie, jeżeli młodzi Jedi nie poświęcą chociaż trochę czasu, żeby Anakin mógł się pogrążyć w leczniczym transie.Młodzieniec jednak |równie bez ogródek oświadczył, że uczestnicy wyprawy powinni bardziej troszczyć się o osiągnięcie celu niż o jego życie.Jaina zrobiłaby wszystko, żeby osiągnąć jedno i drugie, ale gdyby musiała dokonać wyboru.No cóż, miała tylko dwóch braci i nie zamierzała poświęcać życia żadnego z nich.Nagle wyczuła, że Jacen, wykorzystując łączącą bliźnięta szczególną emocjonalną więź, wysyła do niej swoje myśli.Zrozumiała, że zapuszczając się coraz dalej w głąb tunelu, młodzi Jedi natknęli się na legowisko pierwszego dzikiego voxyna.Otworzyła umysł na bitwowięź i z ulgą stwierdziła, że rana Anakina pojednała niemal wszystkich uczestników wyprawy.Jeszcze tylko młody Zekk żywił pogardę dla obojga Ciemnych Jedi, a kilkoro pozostałych niepokoiło się stanem zdrowia Anakina.Jaina się obawiała, że odgłosy toczącej się w głębi tunelu walki mogłyby przedostać się do korytarza, którym wciąż jeszcze maszero-wali wojownicy Yuuzhan Vongów.Wypełniła umysł głęboką ciszą promieniującą z prastarych świątyń Massassów i posłużywszy się Mocą, wypchnęła ją na zewnątrz.Liczyła na to, że zdoła oddzielić swoich przyjaciół od podwładnych Noma Anora strefą absolutnego milczenia.Chwilę później wlot tunelu minęła następna para okrytych pancerzem z kraba vonduun nóg yuuzhańskiego wojownika.Tuż za nimi pojawiły się cienkie łapy, których stawy umożliwiały zginanie się do tyłu, i zamiast do przodu.Niespodziewanie łapy znieruchomiały, zgięły się w stawach i w otworze pojawił się porośnięty piórkami tors obcej istoty, Jaina zmusiła się do zachowania spokoju.Obawiała się, żeby bicie jej serca nie przeniknęło przez obszar ciszy.W następnej sekundzie w otworze pojawiła się mała głowa.Porośnięta delikatnym meszkiem twarz istoty przypominała trochę małpi pyszczek.Kiedy dziwaczne stworzenie pochyliło się i zajrzało w głąb tunelu, w stronę Jainy skierowały się skośne oczy.To była Vergere albo ktoś bardzo do niej podobny.Nagle Jaina poczuła, że o jej umysł ocierają się myśli obcej istoty.Wprawiło ją to w takie zdumienie, że straciła koncentrację i zaczęła opadać.Niemal natychmiast uświadomiła sobie, co się dzieje, i skupiła myśli, aby ponownie przycisnąć plecy do chropowatego sklepienia tunelu.Wymierzyła lufę blasterowego pistoletu w twarz Vergere.Zobaczyła na twarzy obcej istoty ironiczny uśmieszek i zrozumiała, że Vergere celowo musnęła jej umysł swoimi myślami.Tylko jak? Za pośrednictwem Mocy? To chyba niemożliwe.Jeżeli Vergere umiała władać Mocą, powinna także obawiać się ataku voxynów.Za plecami Vergere pojawił się gąszcz osłoniętych pancerzami z kraba vonduun nógyuuzhańskich wojowników.Strefa ciszy uniemożliwiała usłyszenie, o czym rozmawiają, ale teraz już młoda Jedi nie wątpiła, że Vergere wie o jej obecności, nawet jeżeli w ciemności jej nie widzi.Nadal wyczuwała jej myśli.Muskały ją, naigrawały się z niej i niemal zachęcały do zaatakowania Yuuzhan Vongów.Jaina włączyła zapalnik miny rozpryskowej, a potem, odpychając się od szorstkiego sklepienia tunelu, oddaliła poza zasięg czujnika.Zobaczyła, że z twarzy Vergere znika uśmiech, a pojawia się niezrozumiały grymas.Chwilę potem przestała wyczuwać myśli obcej istoty - tak szybko, że straciła pewność, czy rzeczywiście je odbierała.Vergere odwróciła się i powiedziała coś do wojownika stojącego za jej plecami.Jaina odbezpieczyła blaster, ale zanim zdążyła wystrzelić, Vergere cofnęła głowę, wyprostowała nogi i skierowała się w głąb głównego korytarza.Wojownicy Yuuzhan Vongów podążyli jej śladami.Chwilę potem z umysłu młodej Solo zniknęło nawet wspomnienie dotyku myśli obcej istoty.Jaina opuściła lufę blastera i doszła do przekonania, że powinna go zabezpieczyć.Jej palce jednak tak drżały, że musiała pomóc sobie drugą ręką.Nie rozumiała, skąd się wzięło to przerażenie.Najprawdopodobniej dziwna istota w ogóle nie wiedziała o jej obecności.Okazało się, że wydrążony przez dzikie voxyny tunel kończy się w ścianie przestronnego korytarza o wysokości sześciu czy nawet siedmiu metrów, tak szerokiego, że mogłaby się w nim zmieścić repulsorowa taksówka.Jego ściany jednak ociekały wilgocią, a powietrze sprawiało wrażenie jeszcze bardziej zatęchłego i cuchnącego.Co prawda, jarzeniowy pręt Jacena oświetlał tylko niewielki krąg, ale wszyscy zauważyli, że korytarz łagodnie się zakrzywia i ginie po obu stronach w nieprzeniknionych ciemnościach.W przeciwległej ścianie widniały dwa ciemne otwory łukowato sklepionych przejść, oddalonych od siebie o dwadzieścia kilka metrów i tak szerokich, że mógłby przejść przez nie dorosły rankor.Otwory oddzielały od siebie ogromne nisze, w których zmieściłby się wyprostowany Wookie.W każdej stała rzeźba bulwiastogłowego boga wojny Yuuzhan Vongów, Yun-Yammki.Z jego ciała wyrastało wiele macek.Najdziwniejsze jednak, że nad każdą taką wnęką widniała druga, pustą wykuta symetrycznie względem dolnej, tak że spiczaste wierzchołki obu niemal się stykały.Lomi wyjaśniła, że światostatek wirował kiedyś wokół osi, a sztuczne ciążenie zapewniała, podobnie jak w mniejszych statkach, siła odśrodkowa.Pewnego dnia, kiedy gigant przemierzał międzygalaktyczne szlaki, centralny mózg stracił panowanie nad wirowaniem, co spowodowało oderwanie spiralnych ramion i zakłóciło ogólną równowagę.Mistrzowie przemian uciekli się do pomocy dovin basali w celu wytworzenia sztucznego ciążenia, ale mieszkańcy światostatku musieli się przyzwyczaić, że odtąd góra i dół zamieniają się miejscami.Podobnie jak w tym korytarzu, w kilku innych miejscach wciąż jeszcze pozostały ślady tej zmiany [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl