Simak Clifford D Zasada wilkolaka

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Przepraszam - powiedział Blake.- Nie sądziłem, że.- Nie ma za co.Żony zbierają w lesie korzenie i orzechy, a dzieci rzadko tu przychodzą.Mają wielu przyjaciół w lesie i z nimi spędzają większość czasu.Blake spostrzegł, że wnętrze jest puste.- Nie mamy mebli.- Krasnolud zrozumiał jego spojrzenie.- Nie mamy rzeczy materialnych.Nigdy ich nie potrzebowaliśmy, teraz też ich nie potrzebujemy.Mamy trochę jedzenia, orzechy, nasiona, korzonki zebrane na zimę.Myślę, że nie pogardzasz nami z powodu tej nieprzezorności.Blake potrząsnął głową, częściowo w odpowiedzi, częściowo ze zdziwienia.Coś poruszyło się cicho w ciemnym kącie mieszkania Krasnoludów i Blake obrócił się w tę stronę.Ujrzał kudłatą, osłoniętą futrem twarz z parą świecących oczu, wpatrzonych w niego.- Nasz przyjaciel - powiedział gospodarz.- Chyba się ciebie nie boi.- Nic mu złego nie zrobię - zapewnił Blake trochę sztywno.- Jesteś głodny? - zainteresował się Krasnolud.- Mamy.- Nie, dziękuję.Jadłem dziś rano z jednym z was.- To on mi powiedział, że przyjdziesz.- Krasnolud ze zrozumieniem pokiwał głową.- Dlatego na ciebie czekałem.On nie mógł cię zaprosić.Ma tylko norę, która wcale nie nadaje się dla ludzi.Krasnolud odwrócił się z wyraźnym zamiarem opuszczenia mieszkania.- Nie wiem, jak ci mam dziękować - powiedział Blake.- Już nam podziękowałeś - zauważył ze spokojem gospodarz.- Zaakceptowałeś nas, przyjąłeś pomoc od nas.To jest najważniejsze, wierz mi.Zwykle to my potrzebujemy pomocy od ludzi.To dla nas bardzo cenne, że możemy choć w części się wam zrewanżować.Blake obejrzał się na szopa.Nadal wpatrywał się w niego swymi jasnymi, świecącymi oczami.Kiedy ponownie się obrócił, Krasnoluda już nie było.Blake sięgnął po plecak, chcąc sprawdzić jego zawartość.Znalazł cienki puszysty koc, jakiego nigdy nie widział, o dziwnym metalicznym połysku.Oprócz tego nóż w pochwie, składaną siekierę, kilka naczyń do gotowania, zapalniczkę i pojemniczek z zapasowym paliwem, złożoną mapę, latarkę elektryczną.Mapa!Rozłożył ją, zapalił latarkę i pochylił się, by móc odczytać nazwy miejscowości.Kierowca powiedział, że Willow Grove jest jakieś sto mil stąd.To było miejsce, do którego zmierzał.W końcu to jakiś cel na tym świecie, przeznaczenie w sytuacji bez przyszłości.Miasto na mapie i osoba o nieznanym imieniu, ktoś posiadający cenną dla niego wiadomość.Blake rozłożył koc, a resztę rzeczy schował z powrotem do plecaka.Zobaczył, że szop przysunął się do niego, widocznie zwabiony rozmaitością jego skarbów z plecaka.Blake przybliżył się do ściany i położył, otulając szczelnie kocem, wtykając jego brzegi pod siebie.Wydawało mu się, że koc przylega do niego tak, jakby miał w sobie magnes.Mimo że był cienki, grzał zaskakująco mocno.Podłoga była miękka i bez dziur.Blake wyciągnął rękę i nabrał w dłoń substancji, na której leżał.Przesypał ją wolno przez palce, rozróżniając spróchniałe drewno, które latami spadało z tunelu wysokiego pnia, tworząc na ziemi miękkie legowisko.Oczy mu się zamykały i czuł nadciągający sen.Jego świadomość jakby zanurzała się w szczelinę, w której już coś było - jego dwie pozostałe osobowości.Otoczyły go i stali się jednym.Było to jak powrót do domu, jak spotkanie z przyjaciółmi, zbyt długo oczekiwane.Nie mówili nic, słowa nie były im potrzebne.Przywitali się z radością i ze zrozumieniem, stali się jednym istnieniem.Andrew Blake przestał istnieć, nie był nawet człowiekiem, ale istotą bez imienia, kimś większym niż Andrew Blake czy jakikolwiek inny człowiek.Do ich zjednoczenia, radosnego i przyjemnego powitania wdarła się natrętna, męcząca myśl.Zmagał się z nimi i mógł się uwolnić, stać znowu sobą, tożsamym bytem - już nie Andrew Blakiem, lecz Zmiennikiem.“Poszukiwaczu, kiedy się obudzisz, będzie zimniej niż teraz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl