Henryk Sienkiewicz ogniemimieczem

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dziękuję za rezolucję waszmościów, a usługi przyjmuję.Wiem, iż żołnierz słuchać musi,i jeślim po waściów posyłał, to dlatego, żem o zakazie nie wiedział.Niejedną odtąd złą i do-brą chwilę z sobą przeżyjemy, ale spodziewam się także, iż waszmościowie radzi będziecie znowej służby. Byleś wasza książęca mość był z nas rad i z naszych pułków. Dobrze! rzekł książę. Daleko nieprzyjaciel za wami? Podjazdy blisko, ale główna siła dopiero na rano by tu zdążyć mogła. Dobrze.Tedy mamy czas.Każcież waszmościowie przejść waszym pułkom przez maj-dan, niech je zobaczę, abym poznał, jakiego to przywiedliście mi żołnierza, i czy siła będzie znim można dokazać.Pułkownicy wrócili do pułków i w kilka pacierzy weszli na ich czele do obozu.Towarzy-stwo spod górnych chorągwi książęcych sypnęło się jak mrowie, aby widzieć nowych towa-rzyszów.Szła więc naprzód dragonia królewska pod kapitanem Gizą, w ciężkich hełmachszwedzkich z wysokimi grzebieniami.Konie pod nimi podolskie, ale dobrane i dobrze wypa-sione, żołnierz świeży, wypoczęty, w jaskrawej i błyszczącej odzieży, wspaniale na pozórodbijał od wymizerowanych regimentów książęcych odzianych w podartą i wypłowiałą oddeszczów i słońca barwę.Za nimi szedł z pułkiem Osiński, w końcu Korycki.Szmer po-chwalny rozległ się między książęcym rycerstwem na widok głębokich szeregów niemieckich.Kolety na nich jednostajne, czerwone, na ramionach połyskujące muszkiety.Szli po trzydzie-stu w rzędzie, krokiem jednostajnym, jakby szedł jeden człowiek, silnym i grzmiącym.Awszystko chłopy rosłe, pleczyste żołnierz stary, który w niejednym kraju i niejednym ogniubywał, po większej części weterani z trzydziestoletniej wojny, sprawni, karni i doświadczeni.Gdy nadeszli przed księcia, Osiński krzyknął: Halt! i pułk zatrzymał się jak w ziemięwkopany; oficerowie podnieśli trzciny do góry, a chorąży wzniósł chorągiew i chwiejąc nią,po trzykroć zniżył ją przed księciem. Vorw�rts! zawołał Osiński. Vorw�rts! powtó-rzyli oficerowie i pułk ruszył znów naprzód.Tak samo, a niemal jeszcze sprawniej zaprezen-tował swoich Korycki, na który widok uradowały się wszystkie serca żołnierskie, a Jeremi,znawca nad znawcami, aż się w boki wsparł z zadowolenia i patrzył, i uśmiechał się, bo wła-śnie piechoty mu brakło, a pewien był, że lepszej trudno by mu było w całym świecie znalezć.Czuł się też na siłach wzmożony i spodziewał się wielkich dzieł wojennych dokonać.Towa-rzystwo zaś rozmawiało o różnych rzeczach wojskowych i rozmaitych żołnierzach, których poświecie widzieć można. Dobra jest piechota zaporoska, szczególniej do obrony zza okopu mówił pan Zleszyń-ski ale ci jej wytrzymają, bo wyćwiczeńsi. Ba! wiele lepsi! odparł pan Migurski. Wszelako to ciężki lud rzecze pan Wierszułł. %7łeby tak na mnie, podjąłbym się zmoimi Tatary we dwa dni tak ich zmorzyć, iż trzeciego już bym ich jako barany mógł wyrzy-nać. Co waść gadasz! Niemcy dobrzy żołnierze.A na to ozwał się pan Longinus Podbipięta swoją śpiewną litewską mową: Jak to Bóg w miłosierdziu swoim różne nacje różnymi cnotami obdarzył.Jako słyszałem,nie masz w świecie nad naszą jazdę, a znowu ani nasza, ani węgierska piechota porównać sięz niemiecką nie może. Bo Bóg jest sprawiedliwy rzecze na to pan Zagłoba. Waści na przykład dał wielkąfortunę, wielki miecz i ciężką rękę, a za to mały dowcip. Już się do niego przypił jak końska pijawka rzekł śmiejąc się pan Skrzetuski.226A pan Podbipięta oczy zmrużył i rzekł ze zwykłą sobie słodyczą: Słuchać hadko! Waści dał język, pono za długi! Jeśli utrzymujesz, że zle zrobił dając mi taki, jaki mam, tedy pójdziesz do piekła razemze swoją czystością, bo woli jego chcesz kontrować. Et, kto tam waści przegada! Gadasz i gadasz. A wieszże waćpan, czym człowiek różni się od zwierząt? A czym? Oto rozumem i mową. Ot, dałże mu, dał! rzecze pułkownik Mokrski. Jeżeli tedy waćpan nie pojmujesz, dlaczego w Polsce najlepsza jazda, a u Niemców pie-chota, to ja ci to wytłumaczę. No, dlaczego? dlaczego? spytało kilka głosów. Oto, gdy Pan Bóg konia stworzył, przyprowadził go przed ludzi, żeby zaś jego dziełochwalili.A na brzegu stał Niemiec, jako to się oni wszędy wcisną.Pokazuje tedy Pan Bógkonia i pyta się Niemca: co to jest? A Niemiec na to: Pferd! Co? powiada Stwórca to tyna moje dzieło pfe mówisz? A nie będziesz ty za to, plucho, na tym stworzeniu jezdził ajeśli będziesz, to kiepsko.To rzekłszy, Polakowi konia darował.Oto dlaczego polska jazdanajlepsza, a zaś Niemcy, jak poczęli piechotą za Panem Bogiem drałować a przepraszać, taksię na najlepszą piechotę wyrobili. Bardzoś to waść misternie wykalkulował rzekł pan Podbipięta.Dalszą rozmowę przerwali nowi goście, nadbiegli z doniesieniem, iż jeszcze jakieś wojskodo obozu się zbliża, które nie może być kozackie, bo nie od Konstantynowa, ale całkiem zinnej strony, od rzeki Zbrucza, nadciąga.Jakoż we dwie godziny pózniej weszły te chorągwiez takim grzmieniem trąb i bębnów, że aż książę się rozgniewał i posłał do nich rozkaz, by bylicicho, bo nieprzyjaciel w pobliżu.Pokazało się, iż był to pan strażnik koronny Samuel Aaszcz,sławny zresztą awanturnik, krzywdziciel, warchoł i zabijaka, ale żołnierz wielki.Wiódł onośmiuset ludzi takiego jak sam pokroju, częścią szlachty, częścią Kozaków, którzy by wszy-scy, na dobrą sprawę, wisieć powinni.Ale książę Jeremi nie zrażał się swawolą tego żołnier-stwa, dufając, że w jego ręku zmienić się na pokorne owieczki muszą, a zaś zaciekłością imęstwem inne braki nagrodzą.Był to tedy szczęśliwy dzień [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl