Herbert Frank Heretycy Diuny (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dobrą chwilę trwało, nim dotarło do niego to, co powiedziała.Jego umysł wyłowił jednak najważniejszą kwestię.- Sojusznikami?- Domyślam się, że Tuek był trudnym partnerem do dyskusji.Oferujesz takiemu oczywiste korzyści, a on ciągle swoje.Wyświadczyłeś przysługę niektórym kapłanom, zabijając go.- Oni słyszeli?- Oczywiście.Przedyskutujmy teraz proponowany przez ciebie monopol przyprawowy.Nasz nieodżałowany zmarły mówił, że o tym wspomniałeś.Zobaczymy, czy potrafię odgadnąć rozmiary waszej oferty.- Moje ręce - jęknął Waff.- Wciąż żyjesz - ucięła.- Dziękuj Bogu, że jestem taka mądra.Mogłam cię zabić.- Tak byłoby lepiej - powiedział, odwracając głowę.- Nie dla Bene Tleilax i z pewnością nie dla zakonu żeńskiego -powiedziała.- Niechże się zastanowię.Tak, obiecałeś dostarczyć na Rakis nowe żniwiarki przyprawowe, te najnowsze, które unoszą się w powietrzu i dotykają ziemi tylko głowicami zgarniaczy.- Podsłuchiwałaś!- Nic podobnego.Propozycja niezmiernie atrakcyjna, tym bardziej, że jestem pewna, iż Ixianie dostarczą je za darmo, mając w tym własny cel.Mam mówić dalej?- Powiedziałaś, że jesteśmy sojusznikami.- Monopol zmusi Gildię do zakupu większych ilości ixiańskich maszyn nawigacyjnych - ciągnęła Odrade.- W każdej chwili będziecie ją mogli zgnieść.Waff podniósł głowę.Kiedy się ruszył, fala bólu przeszyła jego połamane ręce.Nie mógł powstrzymać jęku.Cierpiał, ale obserwował Odrade spod przymkniętych powiek.Czy te wiedźmy naprawdę wierzą, że do tego ogranicza się plan Tleilaxan? Nadzieja, że Bene Gesserit dałyby się tak wywieść w pole, była nikła.- Oczywiście nie taki był wasz podstawowy plan - powiedziała Odrade.Waff wybałuszył oczy.Czytała w myślach!- Straciłem honor - rzekł.- Kiedy darowałaś mi życie, darowałaś mi bezużyteczny śmieć.- I skulił się z powrotem.Odrade zaczerpnęła głęboki oddech.Czas spożytkować wyniki analiz Kapituły.Nachyliła się do ucha Waffa i szepnęła:- Szariat jeszcze cię potrzebuje.Waff wydał zduszony okrzyk.Odrade usiadła.Ten okrzyk mówił wszystko.Analiza została potwierdzona.- Myślałeś, że znajdziesz lepszych sprzymierzeńców wśród Rozproszonych - powiedziała.- Te Czcigodne Macierze i inne sprzedajne kreatury podobnego pokroju.Pytam cię: czy świmak sprzymierza się ze swoją mierzwą?To pytanie słyszał Waff dotąd tylko w kehlu.Pobladł, oddychał płytko i nierówno.Jej słowa niosły ukryte znaczenia.Zmusił się, by ból ramion odsunąć na dalszy plan.Sojusznicy, mówiła.Wiedziała o Szariacie! Skąd mogła to wiedzieć?- Jak którekolwiek z nas mogłoby zlekceważyć korzyści płynące z sojuszu między Bene Tleilax i Bene Gesserit? - spytała.Sojusz z wiedźmami powindahów? W głowie Waffa panował kompletny zamęt.Sporo wysiłku kosztowało go zapomnienie o bólu rąk.Ta chwila była tak krucha! Czuł cierpki posmak u nasady języka.- O! - odezwała się Odrade.- Słyszysz? Kapłan Krutansik i jego frakcja są już pod drzwiami.Zaproponują ci, żeby jeden z twoich Tancerzy Oblicza przybrał postać świętej pamięci Hedleja Tueka.Każdy inny wariant wywołałby zbyt wielkie zamieszanie.Krutansik to mądrala, który dotąd trzymał się na uboczu.Jego wujek Stiros nieźle go wyszkolił.- Co zyskuje wasz zakon na przymierzu z nami? - wyjąkał Waff.Odrade uśmiechnęła się.Teraz mogła już mówić prawdę.To było łatwiejsze i często stanowiło potężny argument.- Przetrwanie burzy, na którą zbiera się wśród Rozproszonych - rzekła.- A także przetrwanie dla Tleilaxan.Jesteśmy jak najdalsze od tego, żeby chcieć zguby tych, którzy wyznają Wielką Wiarę.Waff aż skulił się ze strachu.Powiedziała to na głos! Potem zrozumiał.Co z tego, że inni mogli usłyszeć? I tak nie byli zdolni przeniknąć tajemnicy ukrytej w jej słowach.- Nasze matki są gotowe.- Odrade spojrzała mu prosto w oczy i złożyła dłoń w znak zensunnickiego kapłana.Waff czuł, że ciasna obręcz, ściskająca mu pierś, rozluźnia się.Rzecz nie do przewidzenia, nie do pomyślenia, nie do uwierzenia, była prawdą! Bene Gessert nie były powindahami! Teraz cały wszechświat pójdzie za Bene Tleilax ku światłu Prawdziwej Wiary! Bóg nie dopuści, by stało się inaczej.A już zwłaszcza nie tu, na planecie Proroka!Biurokracja niszczy inicjatywę.Niewielu rzeczy biurokraci nienawidzą tak bardzo, jak innowacji, szczególnie tych innowacji, które dają lepsze efekty od zastarzałej rutyny.Ulepszenia zawsze sprawiają, że ci na szczycie piramidy wydają się niedorzeczni.A kto lubi wyglądać niedorzecznie?"Metoda prób i błędów w zarządzaniu.Poradnik."(z Archiwum Bene Gesserit)Raporty, podsumowania oraz rozsypane słodycze leżały rzędami na długim stole, przy którym siedziała Taraza.Poza nocną wartą i najważniejszymi służbami, Kapituła już spała.Do prywatnych pokoi Tarazy docierał tylko znajomy szum działających instalacji.Dwie lampy dryfowe wisiały nad stołem, kąpiąc ciemny drewniany blat i rzędy papieru ryduliańskiego w powodzi żółtego światła.Okno za stołem odbijało obraz pokoju jak pociemniałe lustro.Archiwa!Nad stołem holoprojektor błyskał ciągle nowymi danymi - kolejnymi fragmentami, skrawkami, po które sięgnęła.Taraza nie miała zaufania do archiwistek, choć to uczucie było raczej ambiwalentne, bo równocześnie rozpoznawała w nim głód danych.Ale Archiwa Kapituły na oko były tylko dżunglą skrótów, specjalnych notek, zakodowanych uzupełnień i przypisów.Korzystanie z takiego materiału często wymagało pomocy mentata-tłumacza albo - co było o wiele gorsze, gdy była bardzo zmęczona - zmuszało ją do grzebania się w Innych Wspomnieniach.Wszystkie archiwistki były oczywiście mentatkami, ale dla Tarazy nie stanowiło to żadnej pociechy.Nigdy nie można było normalnie zajrzeć do archiwalnych zapisów.Wyłaniające się z nich interpretacje przeważnie musiała przyjmować na słowo od tych, które je przynosiły, albo też - makabra! - polegać na mechanicznym systemie poszukiwania danych.To z kolei uzależniało od tych, którzy obsługiwali system.W efekcie funkcjonariuszki dysponowały większą władzą, niż Taraza skłonna by była im przyznać.Uzależnienie!Taraza nie cierpiała uzależnienia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl