Howard Robert E Conan Najemnik

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zastanawiał się również, w jakim stopniu ten upadek był zbiegiem okoliczności.Czy zmurszałe płyty przypadkiem załamały się pod jego ciężarem, czy też przyczyna była bardziej złowieszcza! Jednego przynajmniej był pewien; nie był jedyną żywą istotą w pałacu.Gong nie zabrzmiał sam z siebie, obojętnie czy jego dźwięk miał zwabić go w śmiertelną pułapkę, czy nie.Cisza w pałacu wydała mu się nagle złowroga, brzemienna czającą się groźbą.Czy nie mógł to być ktoś przybyły w takim samym jak i on celu? Nagle przyszedł mu na myśl tajemniczy Bit-Yakin.Może ten człowiek znalazł Zęby Gwahlura podczas długiego pobytu w Alkmeenonie, a jego słudzy odchodząc zabrali je ze sobą? Myśl, że być może ugania się za błędnym ognikiem rozwścieczyła Cymmerianina.Ruszył pospiesznie wybierając korytarz, który, jak sądził, wiódł z powrotem do tej części pałacu, gdzie spoczywa Yelaya, ostrożnie stawiając przy tym nogi na myśl o rozfalowanej, kipiącej gdzieś pod stopami czarnej rzece.Jego myśli ponownie zwróciły się ku komnacie wyroczni i jej tajemniczej mieszkance.Gdzieś w pobliżu musiał być klucz do tajemnicy skarbu, o ile klejnoty nadal pozostawały w tym samym miejscu, w którym ukryto je przed wiekami.Wielki pałac leżał pogrążony w odwiecznej ciszy zakłócanej jedynie szybkim stukotem sandałów Conana.Komnaty i korytarze, które mijał, były zrujnowane, ale w miarę jak kroczył, ślady zniszczenia stawały się mniej widoczne.Przelotnie zastanowił się, jakiemu celowi służyły drabinki schodzące z występów nad podziemną rzeką, ale zbył tę myśl wzruszeniem ramion.Mało go interesowały nie przynoszące korzyści rozważania nad dziwnymi problemami starożytnych.Właśnie zaczynał się zastanawiać, jak daleko może być jeszcze do komnaty wyroczni, gdy korytarz wyprowadził go z powrotem do wielkiej sali tronowej.Zdecydował, że szukanie skarbu błądząc bezcelowo po pałacu nie ma sensu.Powinien się gdzieś ukryć, zaczekać aż przybędą kapłani Keshanu i kiedy już odprawią całą farsę z zasięganiem rady wyroczni, podążyć za nimi do miejsca ukrycia klejnotów, do którego - był przekonany - pójdą.Może wezmą ze sobą tylko kilka kamieni.On zadowoli się resztą.Wiedziony niezdrową fascynacją, ponownie wszedł do komnaty wyroczni i jeszcze raz spojrzał na nieruchomą postać księżniczki.Jej mroźne piękno urzekło go.Jaką przedziwną tajemnicę kryła ta pięknie ukształtowana postać?Drgnął gwałtownie i wciągnął powietrze przez zęby.Włosy zjeżyły mu się na głowie.Ciało bogini nadal leżało tak, jak je uprzednio widział; ciche, nieruchome, w wysadzanych napierśnikach ze złota, jedwabnej spódniczce i pozłacanych sandałach.Jednak teraz nastąpiła w nim delikatna zmiana.Smukłe kończyny nie były sztywne, policzki miała brzoskwiniowo świeże, a wargi czerwone.Ogarnięty lękiem Conan z przekleństwem wyszarpnął miecz.- Na Croma! Ona żyje!Na jego słowa uniosły się długie, ciemne rzęsy; niezgłębione, ciemne, lśniące tajemniczo oczy otwarły się i spojrzały na niego.Patrzył w nie zmrożony i milczący.Usiadła z gibką łatwością, nadal wiążąc jego spojrzenie.Oblizał suche wargi i odnalazł głos.- Jesteś.Jesteś Yelaya? - wyjąkał.- Jestem Yelaya! - głęboki i melodyjny głos napełnił go nowym zdziwieniem.- Nie lękaj się.Nie uczynię ci krzywdy, jeśli usłuchasz mego rozkazu.- Jak martwa kobieta może wrócić do życia po tylu wiekach? - dopytywał się, nie wierząc własnym zmysłom.W jego oczach jawił się dziwny błysk.Uniosła ramiona w mistycznym geście.- Jestem boginią.Tysiąc lat temu spadło na mnie przekleństwo potężniejszych bogów, bogów ciemności żyjących poza granicami światła.Umarłam jako istota śmiertelna - jako bogini nie umrę nigdy.Spoczywam tu, od tak wielu wieków, by budzić się co dzień po zachodzie słońca i królować na mym dworze jak ongiś, wśród widm przywiedzionych z cieni przeszłości.Człowieku, jeśli nie chcesz ujrzeć tego, co na zawsze zniszczyłoby twoją duszę – oddal się stąd szybko! Nakazuję ci! Idź!Głos stał się władczy, a drobne ramię uniosło się wskazującym gestem.Conan, z oczami jak płonące szparki, wolno schował miecz do pochwy, ale nie posłuchał jej rozkazu.Podszedł bliżej, jakby wiedziony potężnym nakazem - i bez najlżejszego ostrzeżenia pochwycił ją w niedźwiedzi uścisk.Wrzasnęła wcale nie jak bogini, gdy z odgłosem rozrywanego jedwabiu, jednym bezlitosnym szarpnięciem zdarł z niej spódniczkę.- Bogini! Ha! - parsknął ze złością i wzgardą, nie zwracając uwagi na gorączkowe próby uwolnienia się, jakie podejmowała dziewczyna.- Myślałem, że to dziwne, by księżniczka Alkmeenonu przemawiała z korynckim akcentem! Jak tylko zebrałem myśli przypomniałem sobie, że gdzieś cię widziałem! Jesteś Muriela, koryncka tancerka Zargheby.Dowodzi tego znamię w kształcie półksiężyca, które nosisz na biodrze.Widziałem je kiedyś, gdy Zargheba cię chłostał.Bogini! Ha! - ze wzgardą i głośnym plaśnięciem klepnął zdradliwe biodro i dziewczyna zaskomliła żałośnie.Cała władczość opuściła ją.Nie była już tajemniczą postacią z przeszłości, lecz przerażoną i pokorną tancerką, jaką można kupić na prawie każdym shemickim targowisku.Żałośnie szlochała w głos.Conan spoglądał na nią z tryumfem i złością.- Bogini! Ha! To ty byłaś jedną z tych zawoalowanych kobiet, które Zargheba przywiózł ze sobą do Keshii.Czy sądziłaś, że zdołasz mnie oszukać, ty mała idiotko? Widziałem cię rok temu w Akbitanie z tym wieprzem, Zargheba, a wiedz, że ja nie zapominam twarzy ani kobiecych sylwetek.Myślę, że.Wijąc się w uścisku zarzuciła mu swe drobne ramiona na potężny kark, oddając się przerażeniu; łzy spływały jej po policzkach, a w trzęsącym nią szlochu brzmiała nuta histerii.- Och, proszę, nie rób mi krzywdy! Nie! Musiałam to zrobić! Zargheba przyprowadził mnie tu, żebym udawała wyrocznię!- Cóż to, świętokradcze małe ladaco! - zagrzmiał Conan.- Czy nie obawiasz się bogów? Na Croma! Czy już nigdzie nie ma uczciwości?- Och, proszę! - błagała, drżąc w skrajnym przerażeniu.- Nie mogłam nie usłuchać Zargheby.Och, co ja zrobię? Będę przeklęta przez tych pogańskich bogów!- Jak myślisz, co zrobią z tobą kapłani, jeżeli się zorientują, że jesteś oszustką? - dociekał.Na tę myśl nogi odmówiły jej posłuszeństwa i osunęła się jak trzęsące się nieszczęście, chwytając Conana za kolana; mieszając bezładne błagania o litość i obronę z żałosnymi zapewnieniami o swojej niewinności i braku złych intencji.Zmiana, w porównaniu z pozą starożytnej księżniczki była nagła, ale nie zdumiewająca.Strach, który przedtem dodał jej sił, teraz rozstroił ją zupełnie.- Gdzie jest Zargheba? - dopytywał się Cymmerianin.- Przestań lamentować do diabła i odpowiadaj!- Na zewnątrz pałacu - skamlała - patrzy, czy nadchodzą kapłani.- Ilu ma ludzi?- Nikogo.Przyszliśmy sami.- Ha! - zabrzmiało, jak pełen zadowolenia pomruk polującego lwa - Musieliście opuścić Keshię kilka godzin po mnie.Wspinaliście się na skały?Potrząsnęła przecząco głową, zbyt zapłakana, by mówić składnie.Z niecierpliwym przekleństwem pochwycił jej szczupłe ramiona i trząsł nią, aż zaparło jej dech.- Przestań beczeć i odpowiadaj! Jak dostaliście się do doliny?- Zargheba znał sekretne przejście - odparła bez tchu.- Kapłan Gawrunga zdradził je, jemu i Thutmekriemu.Po południowej stronie doliny jest spora sadzawka u stóp skał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl