Hyperion

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z tego, co działo się później, pamiętam tylko przeraźliwe wrzaski, swąd palonego ciała, śmigacz Siri lądujący pośrodku placu oraz jej głos, nakazujący mi siadać obok niej.Gdy tylko to uczyniłem, natychmiast polecieliśmy w górę, daleko od świateł i szaleństwa.Chłodny wiatr odgarnął mi z czoła mokre od potu włosy.- Polecimy do Fevarone - powiedziała Siri.- Bertol był pijany.Separatyści tworzą niewielką, znaną z gwałtownych wystąpień grupę.Nie będzie żadnych konsekwencji.Zostaniesz ze mną tak długo, aż Rada Planety umorzy śledztwo.- Nie - wychrypiałem.- Ląduj.Tutaj.Wskazałem skrawek terenu niedaleko od miasta.Protestowała, ale w końcu postąpiła zgodnie z moim życzeniem.Zerknąłem na głaz, aby upewnić się, że plecak jest na miejscu, po czym wyskoczyłem z maszyny.Siri objęła moją głowę obiema rękami i przytuliła ją mocno.- Merin, mój kochany.Miała rozchylone, gorące usta, ale ja nie zareagowałem.Czułem się tak, jakbym został poddany całkowitemu znieczuleniu.Wyrwałem się z objęć, cofnąłem o dwa kroki i dałem jej znak, żeby startowała.Odgarnęła do tyłu kasztanowe włosy i przez chwilę wpatrywała się we mnie zielonymi, pełnymi łez oczami, po czym śmigacz wzbił się w powietrze, zawrócił i w blasku wstającego świtu pomknął na południe.O mało nie krzyknąłem, żeby zaczekała.Usiadłem na skale, przycisnąłem kolana do piersi i zacząłem szlochać.Nie trwało to długo.Kiedy wstałem, cisnąłem pióro laserowe daleko w spienioną wodę, a następnie wydobyłem plecak z ukrycia i wytrząsnąłem na ziemię jego zawartość.Mata zniknęła.Ponownie usiadłem, tam gdzie stałem, zbyt wyczerpany, żeby śmiać się albo płakać.Słońce zaczęło swoją wędrówkę po niebie.Kiedy trzy godziny później obok mnie bezszelestnie wylądował wielki czarny śmigacz okrętowej służby bezpieczeństwa, wciąż jeszcze siedziałem bez ruchu w tym samym miejscu.- Ojcze? Ojcze, robi się późno.Odwracam się i widzę mego syna Donela, stojącego w odległości kilku kroków ode mnie.Ma na sobie błękitno-złotą szatę członka Rady Hegemonii.Jego łysa czaszka jest zaczerwieniona i pokryta kropelkami potu.Donel ma dopiero czterdzieści trzy lata, ale wydaje się znacznie starszy ode mnie.- Ojcze, proszę.Kiwam głową i wstaję, otrzepując ubranie.Zbliżamy się razem do frontowej ściany grobowca.Tłum jest już znacznie bliżej.Słyszę, jak żwir chrzęści pod stopami ludzi przestępujących niecierpliwie z nogi na nogę.- Czy mam wejść z tobą, ojcze? - pyta Donel.Zatrzymuję się, by spojrzeć na tego starzejącego się obcego człowieka, który jest moim dzieckiem.Nie przypomina ani mnie, ani Siri.Ma przyjazną, rumianą twarz, ogromnie przejętą wagą wydarzenia.Wyczuwam w nim otwartą uczciwość, jaka u niektórych ludzi zastępuje inteligencję.Wbrew swojej woli porównuję tę łysą kukiełkę z Alonem - ciemnowłosym, milczącym, uśmiechającym się sardonicznie Alonem.Lecz Alon nie żyje już od trzydziestu trzech lat, zmasakrowany w idiotycznej wojnie, z którą nie miał nic wspólnego.- Nie - odpowiadam.- Pójdę sam.Dziękuję ci, Donel.Kłania się i cofa o krok.Proporce furkoczą nad głowami tłumu.Koncentruję uwagę na grobowcu.Wejścia strzeże zamek z czytnikiem linii papilarnych.Drzwi otworzą się, gdy tylko go dotknę.W ciągu kilku minionych minut wymyśliłem sobie fantastyczną historię, która może uchroni mnie przed nabrzmiewającym w moim wnętrzu smutkiem oraz toczącymi się wokół wydarzeniami, jakie sam zapoczątkowałem.Siri nie umarła.W ostatnim stadium choroby wezwała lekarzy oraz nielicznych techników, jacy pozostali na planecie, i kazała im odbudować jedną z zabytkowych komór hibernacyjnych, które dwieście lat wcześniej stanowiły wyposażenie statku kolonizacyjnego.Siri tylko śpi.Co więcej, trwający cały rok sen w cudowny sposób przywrócił jej młodość.Kiedy ją obudzę, będzie znowu tą samą Siri, jaką pamiętam z naszych pierwszych spotkań.Wyjdziemy razem w ciepły, słoneczny dzień, a kiedy otworzą się wrota transmitera, będziemy pierwszymi, którzy przez nie przejdą.- Ojcze.- Tak, tak.Dotykam zamka i z cichym szumem elektrycznych silników blok białego kamienia odsuwa się na stronę.Ze schyloną głową wchodzę do grobowca Siri.- Do licha, Merin, uwiąż tę linę, zanim dostaniesz nią w głowę i wylecisz za burtę.Pośpiesz się!Spieszyłem się najbardziej, jak mogłem.Mokra lina zachowywała się niczym żywe, niepokorne stworzenie.Siri potrząsnęła z dezaprobatą głową i nachyliła się, aby zawiązać węzeł jedną ręką.Było to nasze Szóste Ponowne Spotkanie.Spóźniłem się o trzy miesiące na jej urodziny, ale ponad pięć tysięcy ludzi stawiło się na czas.Przewodniczący Senatu wygłosił czterdziestominutowe przemówienie, jakiś poeta odczytał swoje najnowsze wiersze z cyklu Sonety miłosne, ambasador Hegemonii zaś podarował jubilatce nową łódź - małą jednostkę zdolną do pływania na wodzie i pod wodą, napędzaną pierwszym mikrostosem dokonującym syntezy jądrowej, jaki pozwolono sprowadzić na Maui-Przymierze.Siri miała już osiemnaście innych łodzi.Dwanaście tworzyło flotyllę szybkich katamaranów, które przewoziły towary między wędrującym Archipelagiem a stałymi wyspami, dwa były nie tyle łodziami, co przepięknymi jachtami regatowymi, które wypływały w morze tylko dwa razy w roku, by zwyciężyć w Regatach Fundatorów oraz Kryterium Przymierza, pozostałe cztery zaś były starymi łodziami rybackimi, swojskimi i powolnymi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl