Jordan Robert Czara Wiatrow cz 1

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ta siódemka to wca-le nie byli wszyscy; po całym mieście krążyły setki podobnych idiotów, zorganizowa-nych w grupy naśladujące społeczności Aielów.Jedna połowa Aielów chciała im poma-gać, inni mieli ochotę ich udusić.Sam ze swej strony nie dbał o to, czy wcisną ji e toh do maszynki do mielenia mięsa. Gdzie jest moja żona? zapytał ostrym tonem. Gdzie jest Faile?Młodzi durnie wymienili porozumiewawcze spojrzenia.Porozumiewawcze!108 Jest w Wielkiej Komnacie Słońca odparła powoli Selande. Ona jest.jest jed-ną z.dwórek królowej. Przejrzyj na oczy, Perrin szepnęła Min. Musiała mieć jakiś powód.Wiesz, żemusiała.Perrin usiłował się pozbierać, otrząsając się nerwowo.Jedną z dwórek Colavaere?Musi mieć jakiś powód, nieważne, co to takiego.Tego był pewien.Tylko co to takiego?Selande i pozostali znowu wymienili porozumiewawcze spojrzenia.Jeden z męż-czyzn, młodzieniec ze spiczastym nosem, szepnął żarliwie: Przysięgliśmy, że nikomu nie powiemy! Nikomu! Na przysięgę wody!Zanim Perrin zdążył zażądać wyjaśnień, odezwał się Rand: Selande, prowadz do Wielkiej Komnaty.Nie będzie żadnego tańca mieczy.To jatutaj pilnuję, by wymierzano sprawiedliwość tym, którzy na to zasłużyli.Coś w jego głosie sprawiło, że Perrinowi włosy stanęły dęba.Ten twardy ton, tak nie-ubłagany jak obuch młota.Faile na pewno ma jakiś powód.Musi go mieć.PKNITA KORONAKorytarze były wysokie i przestronne, a jednak sprawiały wrażenie ciasnych i mrocz-nych, mimo wielkich pozłacanych lamp z odblaśnicami przy każdym ramieniu, zapa-lonymi wszędzie tam, gdzie nie docierało światło dnia.Nieliczne gobeliny na ścianachprzedstawiały sceny polowań albo bitew; wyobrażeni na nich ludzie i zwierzęta zostalirozmieszczeni o wiele bardziej symetrycznie, niż mogłaby to zrobić natura.Rozproszo-ne nisze zawierały czary, wazy, względnie niewielkie posągi ze złota, srebra albo alaba-stru, przy czym nawet one zdawały się podkreślać, że wyrzezbi ono je z kamienia alboodlano z metalu, jakby ich twórcy próbowali zanegować istnienie krzywych linii.Tutaj cisza panująca w mieście potęgowała się.Odgłos ich kroków na płytkach po-sadzki roznosił się echem, głuchy marsz zapowiadający nieszczęście i, zdaniem Perrina,nie tylko on jeden tak to czuł.Loialowi uszy drżały przy każdym kolejnym stąpnięciai zaglądał w głąb krzyżujących się korytarzy, jakby się zastanawiał, co z nich może wy-skoczyć.Min, cała zesztywniała, szła ostrożnie, krzywiąc się żałośnie za każdym razem,gdy spojrzała na Randa; widać było, że bardzo się zmusza, by nie iść zbyt blisko niegoi że wcale jej to nie uszczęśliwia.Młodzi Cairhienianie ruszyli z miejsca, pusząc się jakpawie, ale dudniący odgłos własnych kroków sprawił, że ich arogancja zniknęła.NawetPannom udzielił się ten nastrój; Sulin była jedyną, której ręka nie wędrowała od czasudo czasu w stronę zasłony spływającej na pierś.Wszędzie, rzecz jasna, kręcili się słudzy, bladzi mężczyzni i kobiety o pociągłych twa-rzach, odziani w ciemne ka5�any oraz suknie ze Wschodzącym Słońcem na lewej pier-si i rękawami przyozdobionymi paskami utrzymanymi w barwach Colavaere.Niektó-rzy wytrzeszczali oczy, rozpoznawszy mijającego ich Randa, kilkoro padło na kolana,by głęboko się skłonić albo dygnąć, stosownie do płci.Było dokładnie tak samo jak nadziedzińcu.Zawsze okazuj szacunek należny lepszym od ciebie, kimkolwiek by nie byli;okazuj im posłuszeństwo, a poza tym lekceważ to, co robią, a być może w nic się niewplączesz.Od takiego sposobu myślenia Perrinowi cierpła skóra.Nie wolno nikogozmuszać do takiego trybu życia.Dwaj mężczyzni w liberii Colavaere, którzy stali przed złoconymi drzwiami do Wiel-kiej Sali Słońca, skrzywili się na widok Panien, a może młodych Cairhienian.Starsi za-110zwyczaj popatrywali krzywo na młodzież noszącą się jak Aielowie.Niejeden rodzic sta-rał się położyć temu kres, rozkazywał swym synom albo córkom zaprzestać, instruowałzbrojnych i służących, by odpędzali podobnie odzianych synów i córki innych rodzi-ców niczym zwykłych włóczęgów albo wichrzycieli ulicznych.Perrin nie byłby zdzi-wiony, gdyby ci odzwierni opuścili swe pozłacane laski, żeby zagrodzić drogę Selandei jej przyjaciołom, czy to arystokraci, czy nie, a może nawet Pannom.Obecnie niewieluCairhienian odważało się nazywać Aielów barbarzyńcami w takim miejscu, gdzie ktośmógł ich usłyszeć, ale większość dalej uważała ich za takowych.Tych dwóch zebrało sięw sobie, zrobili głębokie wdechy i w tym momencie, ponad głowami Panien, spo-strzegli Randa.Oczy omal nie wyskoczyły im z orbit.Każdy zerknął z ukosa na drugie-go i jak jeden mąż padli na kolana.Jeden wbił wzrok w posadzkę, drugi z całej siły za-cisnął powieki i Perrin słyszał, jak modli się bezgłośnie. A jednak mnie kochają powiedział cicho Rand.Ledwie go było słychać.Mindotknęła jego ramienia ze zbolałą miną.Rand poklepał ją po dłoni, nawet na nią nie pa-trząc, i z jakiegoś powodu to zdawało się boleć ją jeszcze bardziej.Wielka Komnata Słońca była ogromna, z żebrowanym sklepieniem wysokości do-brych pięćdziesięciu stóp w najwyższym miejscu i wielkimi złotymi lampami wiszący-mi na złotych łańcuchach tak grubych, że mogłyby otwierać bramy fortecy.Była ogrom-na i panował w niej ścisk; ludzie tłoczyli się wśród masywnych, kwadratowych kolumnz marmuru w niebieskie i czarne żyłki, które dwoma rzędami wytyczały główne przej-ście.Ci na tyłach pierwsi rozpoznali nowo przybyłych.Odziani w długie i krótkie ka5�a-ny, wielobarwne albo ha5�owane, niekiedy zniszczone od podróży, patrzyli na nich z cie-kawością.Z napięciem.Kilka kobiet nosiło suknie do konnej jazdy; te miały twarze taktwarde jak mężczyzni i patrzyły na nich równie otwarcie.Uczestnicy Polowania na Róg, pomyślał Perrin.Dobraine twierdził, że będą tu obec-ni wszyscy szlachetnie urodzeni, a wszak uczestnicy Polowania przeważnie zaliczali siędo szlachty albo przynajmniej tak twierdzili.Niezależnie od tego, czy rozpoznali, czy nierozpoznali Randa, wyczuli coś, bo ich dłonie zaczęły odruchowo szukać mieczy i sztyle-tów, których tego wieczoru nie mieli przy sobie.Większość uczestników Polowania szu-kała przygód i miejsca w opowieściach towarzyszących Rogowi Valere.Nawet jeśli nieznali Smoka Odrodzonego, rozpoznawali niebezpieczeństwo, które nadchodziło.Pozostali w Wielkiej Sali byli mniej wyczuleni na zagrożenie, a za to bardziej nasta-wieni na intrygi i plotki.Perrin wkroczył trzeci w przejście biegnące środkiem komna-ty, tuż za Randem, a dopiero w tym momencie usłyszał, niczym powiew wiatru, jak lu-dziom w tłumie głośno zapiera dech [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl