Pamitniki G.Casanova

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W krótkich słowach mówię, co mi się przytrafiło, i wsunąwszy mu do ręki cekina proszę,aby mi pozwolił schronić się w domu.Bardziej zjednany datkiem nizli moimi słowami otwie-ra drzwi.Wchodzę i przyrzekam drugiego cekina, jeżeli wyszuka mi gondolę, która by mniezawiozła do Wenecji.Ubiera się na gwałt i błogosławiąc Boga wychodzi obiecawszy, że za-raz wynajdzie mi gondolę.Zostaję sam w ubogim pokoiku, gdzie cała rodzina z nędznego iwielkiego łóżka wytrzeszcza na mnie oczy, zdumiona moim ubiorem.Po półgodzinie męż-czyzna wraca i oznajmia, że łódz wprawdzie czeka, ale że wioślarze chcą otrzymać zapłatę zgóry.Poddaję się owemu żądaniu, wciskam mu cekina do ręki, dziękuję i odchodzę.Na widok dwóch krzepkich gondolierów wsiadłem do łodzi bez obawy, ale zaraz za wyspąwpadliśmy w tak silny wiatr, że zląkłem się o życie, bo choć byłem dobrym pływakiem, nieczułem się aż tak silnym, aby oprzeć się prądowi i uratować wpław.Kazałem więc wiośla-rzom zawrócić, ale mi odparli, ażebym siedział cicho, bo nie mam do czynienia z jakowymiśłobuzami.Znając naszych gondolierów wolałem zmilczeć.Tymczasem raz po raz chwytały nas gwałtowne podmuchy wiatru, fale pieniły się wokółgondoli i zalewały ją, a moi dwaj gondolierzy mimo szalonego uporu i siły nie mogli już niąkierować.Niedalej niż o sto kroków od wylotu Kanału Jezuitów potężny podmuch wichurystrącił wioślarza z rufy, jednak zdołał on uczepić się gondoli i bez większego trudu wgramoliłsię z powrotem.Stracił wprawdzie wiosło, lecz wziął inne, tymczasem zaś gondola obróciłasię bokiem i prąd ją ściągnął dość daleko w tył.Nie było chwili do stracenia, a ja nie miałemochoty wieczerzać u Neptuna.Cisnąłem więc garść monet na dno gondoli i kazałem wiośla-rzom odrzucić felce, jej górną osłonę.Dzwięk pieniędzy oraz zawisłe nad nami niebezpie-82czeństwo sprawiły, że usłuchali mnie bezzwłocznie, a gdy wiatr nie napotykał już takiegooporu, moi dzielni wioślarze dowiedli Eolowi, że próżno się trudził.W parę godzin pózniej,kiedy pan de Bragadin w towarzystwie dwóch nieodłącznych przyjaciół przyszedł mnie od-wiedzić w swoim pałacu, majaczyłem w wielkiej gorączce.Wieczorem pociłem się tak bar-dzo, że trzeba było zmienić mi pościel.Wczesnym rankiem w środę Laura, wierna pośredniczka, też jeszcze zastała mnie w łóżku.Powiedziałem jej, że jestem za słaby, że nie mogę ani czytać, ani pisać, i prosiłem, aby przy-szła nazajutrz.Położyła więc na stoliczku obok łóżka przyniesiony list i odeszła, dobrze jużwiedząc, co o moim zdrowiu powiedzieć C.C.Pod wieczór, czując się już nieco lepiej, kazałem służącemu zamknąć drzwi i rozpieczęto-wałem list C.C.Pierwsze, com ujrzał i co mi sprawiło wielką przyjemność, to klucz od casi-no, już bowiem żałowałem, żem go był oddał, bo zaczynałem rozumieć, że nie miałem racji.Drugą rzeczą, nie mniej cenną od tak miłego klucza, był list od M.M.Co prędzej złamałempieczęć i oto, com wyczytał: To, co przeczytałeś lub przeczytasz w liście mojej przyjaciółki, pozwoli ci, mam nadzieję,zapomnieć o pomyłce, którą popełniłam w niewinności ducha, albowiem wręcz odwrotnie:zamierzałam sprawić ci wielką przyjemność.Wszystko widziałam, wszystko słyszałam i niewyszedłbyś, gdybym przypadkiem nie była zasnęła na godzinę przedtem.Wez ten klucz iprzyjdz jutro wieczór.Przeczytałem następnie list mojej drogiej C.C.i przytaczam go tutaj, bo wydaje mi siędość ciekawy. Błagam cię, drogi mój, nie odsyłaj aby tego klucza, chyba że stałeś się najokrutniejszym zludzi i znajdujesz satysfakcję w dręczeniu dwóch kobiet, które cię gorąco kochają i to nieegoistyczną miłością.Znając twoje dobre serce jestem pewna, że przyjdziesz jutro wieczór docasino i pojednasz się z M.M., która nie może tam być dziś wieczór.Kiedy już mając wracać do klasztoru ujrzałam przed sobą moją drogą M.M., zdziwiłamsię niezmiernie.Okazuje się, że ze schowanka słyszała wszystko, coś mówił.Kilkakrotniechciała wyjść stamtąd, ale za każdym razem wstrzymywała ją obawa, że zjawi się nie w porę iprzeszkodzi porozumieniu, które jak sądziła musi nastąpić między dwojgiem kochan-ków.�0powiem ci wszystko� powiedziała mi po powrocie do klasztoru i zaraz się położyła.Siadłam u wezgłowia i oto jej słowa: �Kiedy zostałam sama, bo ciotka cię odwołała, wzięłamszpilkę i nacisnęłam niebieski punkcik, pod którym, jak podejrzewałam, istotnie kryje sięsprężyna.Nie potrafię ci odmalować mojej radości, gdym ujrzała, że kochamy tego samegomężczyznę.Ale nie potrafię ci też wyrazić bólu na myśl, iż uzurpuję twoje prawa.Jednakzachwycona moim odkryciem, powzięłam plan zrobienia ci przyjemności i zaaranżowania dlawas kolacji sam na sam.Chodziło mi tylko o jedno: o przekonanie was, że zasługuję na waszszacunek, miłość i przyjazń.Nasz ukochany zrozumiał to inaczej, odszedł zrozpaczony.Ko-cha mnie jeszcze, ale jeśli myśli o mnie, to po to, aby tym łatwiej zapomnieć.To, że oddałklucz, jest dowodem, że już nie wróci.Umrę, jeżeli nie zdołasz mu wszystkiego wytłuma-czyć, albowiem bez niego nie mogę żyć.Z pewnością zdołasz do niego napisać: znasz go,wiesz, jak się nazywa.Błagam cię, poślij mu ten klucz wraz z listem, w którym proszę, abychoć raz przyjechał na rozmowę ze mną do Murano jutro lub pojutrze.�Przy końcu lektury owego listu poczułem rosnący we mnie podziw dla C.C.i gorącą mi-łość do M.M.Ale niestety! Byłem obezwładniony chorobą, mimo że nie miałem gorączki.Przekonany, że Laura przyjdzie jutro wczesnym rankiem, zabrałem się do pisania odpowie-dzi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl