Praktyczny komentarz do Nowego (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tamieszanina miała również właściwości otępiające wrażliwość cierpiącego.Jezus nie przyjmuje tego napoju – chce bowiem w pełnej świadomości i do końca wypełniać wolę Ojca.Na uwagęzasługuje to, że Mateusz, tak bardzo zatroskany o cytowanie słów starotestamentowych,wypełniających się w życiu i działalności Jezusa, pominął cytat Iz 53,12, mówiący o zaliczeniu Sługi Cierpiącego pomiędzy złoczyńców.Istnieje pewna rozbieżność pomiędzy Janem aMarkiem, gdy chodzi o godzinę śmierci Jezusa.Według Jana (J 19,14) była to godzina szósta, czyli nasza dwunasta, według Marka zaś – dziewiąta, tj.trzecia według naszej rachuby czasu.Chodzi tu nie tyle może o dwa różne sposoby liczenia czasu – na zgodność pod tym względemMarka z Janem wskazuje między innymi tekst o godzinie szóstej w J 4,6 – ile raczej o pewien schematyzm Marka, który swoje relacje w rozdz.15 chronologicznie dzieli na trzygodzinneodcinki (por.15,1.25.33.34).Tak więc godzina trzecia u Marka nie jest dokładnymokreśleniem czasu, lecz ogólnym stwierdzeniem, że ukrzyżowanie Jezusa miało miejscepomiędzy naszą godziną dziewiątą a dwunastą.27–28.Tradycja deutero-izajańska jest w ogóle bardziej znana Markowi niż Mateuszowi, chociaż Marek odwołuje się do ST względnie rzadko.Musiał więc mieć jakieś szczególnieważne powody wtedy, kiedy to czynił.Paradoksalność Jezusa z Ewangelii Marka polega natym, że Jezus jest Synem Bożym, a równocześnie uniżonym Sługą.Napis na krzyżu Marekpodał w wersji krótszej – Król żydowski – niż Mateusz i Łukasz: To jest Jezus, Król żydowski.Wersja Markowa zdaje się być bardziej bliska oryginału aramejskiego.Opis rzucania losów oszaty Jezusa kończy się u Mateusza typową dla tego Ewangelisty refleksją, jakiej brak uMarka, nad wypełnieniem się słów proroczych.WYSZYDZENIE NA KRZYŻU (15,29–32)29 Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go, potrząsali głowami, mówiąc: «Ejże, ty, który burzysz przybytek i w trzy dni go odbudowujesz, 30 zejdź z krzyża i wybaw samego siebie!» 31Podobnie arcykapłani, drwiąc między sobą wraz z uczonymi w Piśmie, mówili: «Innych wybawiał, siebie nie może wybawić.32 Mesjasz, król Izraela, niechże teraz zejdzie z krzyża, żebyśmyzobaczyli i uwierzyli».Lżyli Go także ci, którzy z Nim byli ukrzyżowani.29–32.Następuje streszczenie bluźnierstw – nieco krótsze u Marka niż u Mateusza –którymi obrzucono Jezusa zawieszonego na krzyżu.Sytuacja, w jakiej znalazł się Chrystus, w przekonaniu owych szyderców uchodziła za wyraźny dowód, iż wszystkie Jego mesjańskie iboskie roszczenia były bezpodstawne.Gdyby Jezus był naprawdę Mesjaszem i Synem Bożym,to przecież Bóg Wszechmocny – rozumowali – nie dopuściłby do tak wielkiego poniżeniaswego Wysłannika.Dla członków Sanhedrynu, patrzących na stan najwyższego pohańbieniaJezusa, był to moment pełnej satysfakcji z powodu osiągniętego celu.W słowach: innychwybawiał, siebie nie może wybawić całkiem podświadomie ukazywali arcykapłani największy paradoks życia Jezusa, do czego także Paweł – lecz już w zupełnie innym duchu i w innymcelu – będzie nawiązywał (por.np.Ga 5,11; 1 Kor 1,23).ZGON JEZUSA (15,33–37)33 A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej.34 Ogodzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: «Eloi, Eloi, lema sabachthani», to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (Ps 22[21],2) 35 Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili: «Patrz, woła Eliasza».36 Ktoś pobiegł i nasyciwszy gąbkę octem, umieścił na trzcinie i dawał Mu pić, mówiąc: «Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby go zdjąć [z krzyża]».37Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i wyzionął ducha.33–34.I wreszcie ostatnie słowa Jezusa, utrwalone w identyczny sposób przez Mateusza i Marka.Ten cytat z Ps 22[21],2 nie jest to wyraz rozpaczy ani jakiegoś przeświadczenia oodrzuceniu przez Boga, lecz modlitwa kogoś, kto znalazłszy się w wielkim nieszczęściu szuka pomocy i wsparcia u Boga.Jezus przez to wołanie wcale nie zamierza dać do zrozumienia, iżzmarnowane zostało Jego życie; przeciwnie – jest to wyraz całkowitego zdania się na wolęBożą, jak głosi dalszy ciąg tego mesjańskiego psalmu.35–37.Niezwykłe jest to, że żołnierz podający Jezusowi gąbkę z octem – a mógł to być tylko pogański żołnierz – wypowiadał słowa: Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz.Ocet zwilżający usta Jezusa sprawiał z pewnością niejaką ulgę Cierpiącemu, lecz równocześnie przedłużał Jego konanie.PO ZGONIE JEZUSA (15,38–41)38 A zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, z góry na dół.39 Setnik zaś, który stał naprzeciw Niego, widząc, że w ten sposób wyzionął ducha, rzekł: «Istotnie, ten człowiek był Synem Bożym».40 Były tam również niewiasty, które przypatrywały się z daleka, między nimi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa, oraz Salome.41 One to, kiedy przebywał w Galilei, towarzyszyły Mu i usługiwały.I było wiele innych, które razem z Nim przyszły do Jerozolimy.38.Marek nie wspomniał wcale o wszystkich owych niezwykłych zjawiskach – takdokładnie wyliczonych przez Mateusza – jakie poczęły się dokonywać w naturze po śmierciJezusa.Poprzestaje na stwierdzeniu, że zasłona świątyni rozdarła się na dwie części, od góry ażdo dołu, w czym można się dopatrywać wielorakich teologicznych treści: zasłona, zamykająca dotychczas dojście zwykłym śmiertelnikom do Świętego Świętych (por.Wj 26,33), czyli doBoga samego, rozdarła się, umożliwiając w ten sposób wszystkim dostęp do tronuNajwyższego, ponieważ Chrystus przez swoje zbawcze dzieło pojednał wszystkich z Bogiem.Rozdarcie się zasłony można też uważać za początek zniszczenia świątyni, na której gruzachmiał powstać stopniowo Kościół Chrystusowy.39–41.Świadectwo setnika Mateusz i Marek przekazują w sposób identyczny.Słowasetnika nie są bynajmniej wyrazem jego wiary w mesjańską lub w boską godność Jezusa.Tenoficer pogański wyraża w taki właśnie sposób swoje przekonanie o niewinności Jezusa (por [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl