Robert E. Howard Conan Najemnik (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie widziałeś ich? To posągi.one ożyły; ruszały rękami, błyskały oczyma w ciemnościach.- Niczego nie zauważyłem - odparł niechętnie Cymmerianin.- Spałem mocniej niż zwykle, ponieważ już od dawna nie przespałem całej nocy, ale nie sądzę, żeby ktoś zdołał wejść do środka tak, żeby mnie nie zbudzić.- Nikt nie wszedł - roześmiała się, bliska histerii.- Oni już tam byli.O Mitro, położyliśmy się tam spać jak owce w wilczej jamie!- O czym ty mówisz? - spytał Cymmerianin.– Zbudził mnie twój krzyk i zanim zdążyłem się rozejrzeć, zobaczyłem, jak wybiegasz na zewnątrz.Pobiegłem za tobą, żebyś sobie nie zrobiła krzywdy.Pomyślałem, że miałaś zły sen.- Miałam! - odrzekła z drżeniem.- Jednak rzeczywistość okazała się jeszcze gorsza.Posłuchaj!I opowiedziała mu wszystko, co jej się śniło.Conan słuchał jej z uwagą.Obcy był mu naturalny sceptycyzm cywilizowanych ludzi.Jego lud wierzył w upiory, gobliny i czarnoksiężników.Kiedy Oliwia skończyła, przez chwilę siedział w zadumie, bawiąc się swoim mieczem.- Mówisz, że młodzieniec, którego torturowali był podobny do tego drugiego mężczyzny? - spytał w końcu.- Jak syn do ojca - odparła i dodała po namyśle: - Gdyby wyobrazić sobie istotę łączącą w sobie cechy człowieka i boga, to otrzymalibyśmy kogoś podobnego do tego młodzieńca.Dawni bogowie czasem łączyli się ze śmiertelnikami; tak głoszą nasze legendy.- Jacy bogowie?- Dziś już zapomniani.Kto o nich pamięta? Wrócili w cichą toń jezior, w spokój wnętrza gór, w bezkresne, międzygwiezdne otchłanie.Bogowie przemijają tak samo jak ludzie.- Jednak jeśli to byli ludzie zmienieni w posągi mocą zaklęcia jakiegoś bóstwa czy demona, to dlaczego ożyli?- Dzięki czarodziejskiej mocy księżyca - odparła dziewczyna.- Odchodząc, wskazał palcem na księżyc; kiedy jego blask pada na posągi, wojownicy odzyskują dawną postać.Przynajmniej tak mi się wydaje.- Jednak nikt nas nie gonił - mruknął Conan, patrząc w kierunku ruin.- Może to tylko ci się śniło.Mam ochotę wrócić i sprawdzić.- Och nie, nie! - krzyknęła, obejmując go kurczowo.- Może zaklęcie nie pozwala im opuszczać budowli.Nie wracaj tam! Rozedrą cię na strzępy! Och, Conanie, wracajmy do łodzi i uciekajmy z tej strasznej wyspy! Hyrkańczycy już na pewno popłynęli dalej.Chodźmy!Jej rozpaczliwe błagania zrobiły wrażenie na barbarzyńcy.Przesadny lęk walczył w nim o lepsze z ciekawością, każącą sprawdzić słowa dziewczyny.Nie obawiał się żywych wrogów, choćby i w znacznej przewadze liczebnej, ale nadnaturalne zjawiska zawsze wzbudzały w nim nieokreślony lęk będący dziedzictwem barbarzyńskiej rasy.Wziął dziewczynę za rękę i zszedłszy po stoku zagłębił się w gęsty las pełen cichego szelestu liści i szczebiotu niewidocznych ptaków.Pod drzewami zalegał gęsty mrok i Conan starał się trzymać jaśniejszych miejsc.Idąc, nieustannie wodził wokół spojrzeniem, często zerkając w górę, na korony drzew.Szedł szybko lecz czujnie, tak silnie obejmując talię dziewczyny, że zdawało się jej, iż raczej ją niesie niż prowadzi.Nie padło ani jedno słowo.Jedynym dźwiękiem był przyspieszony oddech dziewczyny i szmer jej drobnych stóp w wysokiej trawie.Tak przeszli przez las i wyszli na brzeg morza, lśniącego w promieniach księżyca niczym topione srebro.- Powinniśmy zabrać trochę owoców - mruknął Cymmerianin - ale na pewno trafimy na inne wyspy.Równie dobrze możemy odpłynąć teraz; do świtu mamy jeszcze kilka godzin.Urwał nagle.Cuma wciąż była przywiązana do sterczącego głazu, ale na jej końcu zobaczyli tylko połamane i potrzaskane deski, na pół zanurzone w płytkiej wodzie.Oliwia wydała zduszony okrzyk.Conan odwrócił się na pięcie i przyczajony do skoku jak kot, wpatrywał się czujnie w mrok.Nocne ptaki umilkły nagle.Nad lasem zapadła głęboka cisza.Nawet najlżejszy powiew wiatru nie poruszał gałęziami, a jednak gdzieś w pobliżu zaszeleściły liście.Conan chwycił Oliwię w ramiona i pomknął jak błyskawica przez zarośla, ścigany dziwnym szelestem, który zdawał się wciąż przybliżać.Nagle wypadli na oblaną księżycową poświatą przestrzeń.Conan bez wahania wbiegł na stok i na płaskowyż.Tam postawił Oliwię na ziemi i odwróciwszy się spojrzał za siebie, w mrok lasu, który zostawili za sobą.Liście w dole zadrżały, jakby poruszone wiatrem - to wszystko.Z gniewnym pomrukiem Cymmerianin potrząsnął swą czarną grzywą.Oliwia tuliła się do niego jak wystraszone dziecko.W jej oczach czaił się śmiertelny lęk.- Co teraz zrobimy, Conanie? - szepnęła.Spojrzał na ruiny i na las otaczający płaskowyż.- Pójdziemy między skały - rzekł, stawiając ją na nogi - a jutro zbudujemy tratwę i znów wyruszymy na morze.- Przecież to nie oni zniszczyli naszą łódź? - spytała niepewnie dziewczyna.Conan w milczeniu potrząsnął głową.Z każdym krokiem przerażenie Oliwii rosło, ale żadna czarna postać nie wyłoniła się z ruin i w końcu dotarli do skał, które ponuro i majestatycznie wznosiły się ku niebu.Conan przystanął tam i po krótkim wahaniu wybrał miejsce osłonięte wielkim głazem i dość odległe od pierwszych większych drzew.- Połóż się i śpij, jeśli możesz - powiedział.- Ja stanę na straży.Jednak dziewczyna nie mogła zasnąć; leżała patrząc na odległe ruiny i czarny skraj lasu, aż gwiazdy zbladły, niebo na wschodzie poszarzało i złoty świt skrzesał barwne iskry w kroplach rosy na trawie.Wtedy podniosła zesztywniałe ciało i wróciła myślą do wydarzeń minionej nocy.W rannym świetle wszystko to zdało jej się tworem wybujałej wyobraźni.Conan podszedł do niej i powiedział coś, co nią wstrząsnęło.- Tuż przed świtem usłyszałem skrzypienie dulek i plusk wioseł.Jakiś statek rzucił kotwicę w zatoczce, niedaleko stąd.myślę, że to ten, który wczoraj widzieliśmy.Wejdźmy na skały i sprawdźmy to.Wdrapali się na górę i leżąc na brzuchu wśród głazów ujrzeli wysoki maszt sterczący nad drzewami, na zachodnim brzegu.- Sądząc po ożaglowaniu - mruknął Cymmerianin – to hyrkańska galera.Zastanawiam się czy załoga.Wtem usłyszeli gwar ludzkich głosów; patrząc w kierunku zadrzewionego krańca płaskowyżu dostrzegli barwny tłum wyłaniający się z gęstwiny.Przybyli zatrzymali się, najwidoczniej po to, żeby się naradzić.Było tam wiele wymachiwania rękami, łapania za broń i głośnych przekleństw.Wreszcie cała banda ruszyła przez płaskowyż w kierunku budowli.Conan natychmiast zauważył, że przybysze będą musieli przejść obok skał.- Piraci! - rzekł z ponurym uśmiechem na ustach.- Zdobyli hyrkańska galerę.Chodź tu! Ukryjesz się wśród skał.I nie pokazuj się dopóki cię nie zawołam - nakazał, posadziwszy dziewczynę wśród głazów na szczycie urwiska.– Mam zamiar pogadać z tymi psami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl