Robert Jordan Oko Swiata t.1

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na Bel Tine przyjechał także bard.I dzisiaj jest Noc Zimowa.Czy przyjdziesz do mego domu? Matka upiekła ciastka z jabłkami.- Będę musiała się zastanowić - odpowiedziała, kładąc Ewinowi dłoń na ramieniu.W jej oczach błysnęło rozbawienie, lecz wyraz twarzy nie uległ zmianie.- Nie wiem, czy jestem w stanie konkurować z bardem, Ewin.Natomiast wszyscy musicie mówić do mnie Moiraine.Spojrzała wyczekująco na Randa i Mata.- Ja nazywam się Matrim Cauthon, La.eh, Moiraine odrzekł Mat.Wykonał sztywny, niezgrabny ukłon i oblał się rumieńcem.Rand zastanawiał się, czy też powinien coś takiego zrobić, tak jak o tym słyszał w opowieściach, lecz gdy zobaczył efekt usiłowań Mata, poprzestał na zwykłym wypowiedzeniu swego imienia.Tym razem udało mu się nie zająknąć.Moiraine patrzyła na przemian to na niego, to na Mata.Rand pomyślał, że jej uśmiech, samymi kącikami ust, przypominał sposób, w jaki uśmiechała się Egwene, kiedy coś ukrywała.- Mogę mieć od czasu do czasu kilka drobnych spraw do załatwienia - powiedziała.- Może zechcecie mi towarzyszyć? - Zaśmiała się, widząc, jak niemal podskoczyli z radości.A po chwili dodała: - Bardzo proszę.Rand zaskoczony poczuł, jak wsuwa mu monetę w dłoń i zaciska ją potem obiema rękoma.- Nie ma potrzeby - zaczął, lecz uciszyła go gestem, dając monetę Ewinowi, a potem ujmując dłoń Mata w ten sam sposób, w jaki zrobiła z Randem.- Oczywiście, że jest - powiedziała.- Nie mogę od was wymagać pracy za darmo.Potraktujcie to jako symbol naszej umowy.Będzie wam przypominać, że zgodziliście się przyjść do mnie, kiedy tylko poproszę.- Ja nigdy nie zapomnę - Ewin wciągnął powietrze.- Porozmawiamy później - powiedziała - i wtedy wszystko mi o sobie opowiecie.- Lady.to znaczy, Moiraine? - zapytał niepewnie Rand, gdy już odchodziła.Zatrzymała się i spojrzała przez ramię.Musiał przełknąć ślinę, zanim mógł ciągnąć dalej.- Po co przybyłaś do Pola Emonda?Wyraz jej twarzy się nie zmienił, mimo to, sam nie wiedząc dlaczego, pożałował, że zapytał.I na dodatek jeszcze brnął dalej: - Nie chciałem być niegrzeczny.Przepraszam.Po prostu do Dwu Rzek nie przyjeżdża nikt oprócz kupców i handlarzy, a nawet oni pojawiają się tylko wtedy, gdy warstwa śniegu jest wystarczająco cienka, aby móc przedostać się z Baerlon.Poza nimi przecież nikt tu nie przyjeżdża.Strażnicy kupców mówią czasami, że jest to ostatnie miejsce na końcu świata i przypuszczam, że dla ludzi z zewnątrz musi to tak wyglądać.Chciałem tylko wiedzieć.Uśmiech powoli zamierał na jej twarzy, jak gdyby coś sobie przypomniała.Przez moment miał wrażenie, że zupełnie go nie dostrzega.- Studiuję historię - powiedziała wreszcie - zbieram stare opowieści.Miejsce, nazywane przez was Dwie Rzeki, zawsze mnie interesowało.Badam opowieści o tym, co zdarzyło się dawno temu, tutaj albo w innych miejscach.- Opowieści? - zapytał Rand.Cóż takiego zdarzyło się w Dwu Rzekach, co mogłoby zainteresować kogoś takiego.to znaczy, cóż w ogóle mogłoby się tutaj wydarzyć?- A jak miałyby się inaczej nazywać Dwie Rzeki? dodał Mat.- W ten sposób właśnie się zawsze nazywały.- Wraz z każdym obrotem Koła Czasu – powiedziała na poły do siebie Moiraine, ze wzrokiem skierowanym gdzieś w przestrzeń - miejsca zmieniają nazwy.Ludzie noszą różne imiona, mają różne twarze.Twarz jest inna, ale zawsze jest to ten sam człowiek.Jednak nikt nie zna Wielkiego Wzoru, według którego obraca się Koło, ba.nie znamy nawet Wzoru Wieku.Możemy tylko patrzeć, studiować i mieć nadzieję.Rand spoglądał na nią niezdolny wypowiedzieć słowa, nawet zapytać o znaczenie tego, co mówiła.Nie był zresztą pewien, czy cokolwiek z tego, co powiedziała, było przeznaczone dla nich.Spostrzegł, że jego towarzysze stoją kompletnie oniemiali.Ewin ze zdziwienia otworzył usta.Moiraine znów zwróciła na nich swe spojrzenie i wszyscy trzej drgnęli, jakby się budząc.- Porozmawiamy później - powiedziała.Nikt jej nie odpowiedział.- Później.Poszła w kierunku Mostu Wozów, lekko jakby sunąc nad ziemią.Poły jej płaszcza powiewały z obu stron jak skrzydła.Wysoki mężczyzna, którego Rand nie dostrzegł dotąd, ode rwał się od frontu gospody i ruszył za nią, trzymając dłoń na długiej rękojeści miecza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl