81 1. Opowiesci z Wysp Owczych Maciej Wasielewski Marcin Micha

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Taka samotność kształtem przypomina na wpółwynurzonego hipopotama.Na stronach internetowych poświęconych aforyzmom znalazłem 361 rozważań na tematsamotności.Sądzę, że przynajmniej cztery opisują doświadczenia małżeństwa Paturssonów jedynych mieszkańców Koltur.Gustaw Herling-Grudziński: Jedynie samotność jest w życiu człowieka stanemgraniczącym z absolutnym spokojem wewnętrznym, z odzyskaniem indywidualności.Hermann Hesse: Samotność jest niezależnością, życzyłem jej sobie i zdobyłem po długichlatach.Była ona zimna, o tak, ale była też cicha, prawdziwie cicha i wielka, podobnie jakzimne, ciche przestworza, po których wędrują gwiazdy.Jos� Ortega y Gasset: Dopiero w samotności człowiek jest naprawdę sobą.Anna Kamieńska: Czasem jest pełno ludzi po to, aby głębsza była samotność. Samotność na Koltur i w Kopenhadze to zupełnie inne samotności stwierdza Bj�rnPatursson. Samotność na Koltur pochodzi z wyboru.Jest więc samotnością przyjazną.Samotność w Kopenhadze jest przygnębiająca, bo na centralnym deptaku, wśród obcych ludzi,nie wytłumaczysz sobie, że wybrałeś samotność. Czy czujesz się samotny? pytanie, które usłyszał setki razy, mogłoby zbrzydnąć nawetwodolejowi.Ale Bj�rn i jego żona Lukka wiedzą, że to niewysoki rachunek za życie, którewiodą na Koltur od 1993 roku.Bj�rna poznałem przelotem, dosłownie bo na prowizorycznym lądowisku na Koltur: onwskakiwał na pokład śmigłowca Atlantic Airways, z którego ja w pośpiechu zeskakiwałem.Leciał do Tórshavn na spotkanie z córkami.Nie było czasu na rozmowę, zdążyłem jedynieuścisnąć mu dłoń i wręczyć widokówkę z panoramą Warszawy, na której wcześniej zapisałemjedno pytanie: Drogi Bj�rnie, czy czujesz się człowiekiem spełnionym? Wyrazy sympatii, M.z Polski.Chwilę pózniej pilot nakazał mi oddalić się na dwadzieścia kroków od helikoptera,dwa silniki rozbujały wirnik i maszyna uniosła się w powietrze.Hałaśliwy świst silnikaszybko przerodził się w stłumiony szmer.W końcu śmigłowiec rozpłynął się w chmurze,a cisza zaczęła gęstnieć.Poczułem podniecające osamotnienie.Mam pewność, że przez następnych pięć godzin byłem jedynym człowiekiem stąpającym poKoltur.Jak się pózniej dowiedziałem, żona Bj�rna, Lukka, od dwóch dni korzystałaz dobrodziejstw Tórshavn (raz w miesiącu udaje się do fryzjera, odwiedza studio urody i robizakupy w centrum handlowym).Wiedziałem też, że na Koltur nie można przypłynąć łodzią.Połączenie morskie jestniebezpieczne i niepraktyczne.Jedynym rozwiązaniem pozostaje podróż helikopterem, którykursuje trzy razy w tygodniu.Ponieważ nikt oprócz mnie nie zszedł z pokładu, miałem prawosądzić, że byłem tu zupełnie sam, jak dozorca w szkole w wigilijną noc.Koltur ma dwa i pół kilometra kwadratowego.Gdyby spłaszczyć wyspę i wykorzystaćkażdy jej skrawek, starczyłoby miejsca na parking dla ośmiuset trzydziestu trzech autosobowych.Ziemia tych rozmiarów mogłaby urodzić trzysta siedemdziesiąt pięć tysięcymarchewek.W przewodnikach przeczytamy, że Koltur jest: niewielka, wąska, mikroskopijna,kameralna.Nic bardziej mylnego.Kiedy staniesz u podnóża stożkowatej góry Uppi � Oyggjalbo przycupniesz na przepastnych łąkach w dolnej części wyspy, poczujesz jej ogrom.Trudno go opisać.Jest tu wszystko skalne kloce i chybotliwe patyki traw, strome klifyi piaszczysta plaża.Wysoka na czterysta siedemdziesiąt siedem metrów góra i rozległa nizina,która z lotu ptaka wygląda jak facjata z licznymi szramami.Bruzdy w ziemi wypełniakrystaliczna słodka woda, która spływa w dół wyspy.Dotknięte klątwą bezruchu ptaki, słońce,mgła, bryza, wicher, siąpawica i ulewa.Widok z Koltur w kierunku siostrzanej wyspy Hestur to widok na cały świat.Trudno opisać, co czuje człowiek wydeptujący w pojedynkę trawę Koltur.Znałem przecieżna wyrywki Przypadki Robinsona Cruzoe, nieco pózniej zaznajomiłem się z przewrotnymlosem Chucka Nolanda w Cast Away Zemeckisa obaj bohaterowie mierzyli sięz samotnością, która była jednak dziełem przypadku.Nie trwała paru chwil i nie była przeznich kontrolowana.Samotność przyjazna musi być kontrolowana.Musisz mieć świadomość, żew każdej chwili możesz z niej zrezygnować.Ja miałem tę świadomość, wiedziałem, że za pięć godzin przyleci śmigłowiec, wyskoczyz niego Bj�rn Patturson, a ja zajmę wygrzane przez niego siedzenie i udam się z powrotem doS�rv�gur.Byłem więc raczej uczestnikiem oryginalnego safari, aniżeli wydrwionym przez losrozbitkiem.Czułem podniecenie wynikające z obcowania z naturą nie tyle dziewiczą, coniezepsutą przez człowieka. W końcu Koltur to nie Hurgada pomyślałem koszulek tu niesprzedają.Nie miałby kto sprzedawać.Fetysz poczucie, że może cię dostrzec co najwyżej amerykański satelita.Czułemekscytację dziecka pierwszy raz pozostawionego bez opieki.Co można zrobić, zachłystującsię swobodą? Można wykrzyczeć miłość, można zdjąć buty, skarpetki i spodnie i dopókistopy się nie odmrożą paradować na bosaka, w bokserkach lub bez.Można palić papierosy,fikać koziołki, udawać gibona, na głos śpiewać wstydliwe piosenki i wejść na pastwiskoogrodzone elektrycznym pastuchem.Wszedłem, rozejrzałem się dookoła.Było pusto.Znalazłem wzniesienie, z któregoszczudlarz mógłby łapać chmury ręką.Położyłem się twarzą do nieba i zmrużyłem oczy.Pomyślałem mniej dostojnie o tym, co Hesse sformułował pół wieku wcześnieji w odmiennych okolicznościach ( Samotność jest niezależnością, życzyłem jej sobiei zdobyłem po długich latach.Była ona zimna, o tak, ale była też cicha, prawdziwie cichai wielka, podobnie jak zimne, ciche przestworza, po których wędrują gwiazdy ).Dodam, że moja samotność pachniała bardziej wilgocią gleby niż morską bryzą.Kontemplowałem ją, żując soczystą słomkę trawy.Moja samotność miała organiczny smak.Leżałem i wpatrywałem się w niebo otwarte namiot błękitny.Przez tych kilka chwilbardziej byłem, niż miałem.Jak nigdy dotąd byłem pewny, że lepiej być.Z letargu wyrwało mnie dudnienie ziemi.Spojrzałem w prawo w kierunku Uppi � Oyggji zamarłem.Spróbujcie wyobrazić sobie hordę rozpędzonych kudłaczy posturą zbliżonych dobyków, z wycelowanym w waszą stronę ostrym porożem.I to wszystko dwieście metrów od was (tumanów kurzu nie było tylko dlatego, że ziemiajest tu wiecznie nasiąknięta deszczem).Moje przerażenie było tym większe, że nigdywcześniej nie spotkałem się z taką zwierzyną.Zerwałem się i zacząłem uciekać w kierunkuelektrycznego pastucha.Miałem szczęście, choć zwierzęta zwolniły dopiero jakieśpięćdziesiąt metrów przed ogrodzeniem.Zamykając za sobą furtkę, przeczytałem komunikat natabliczce, której wcześniej nie dostrzegłem: Teren prywatny.Proszę nie wchodzić.No tak,Farer przecież nie będzie straszył: Uwaga, grozny owłosiony potwór o pysku byka.Zapomnijo czerwonej kurtce.Dla Farera prośba nie wchodzić wystarczy, by nie wchodzić.Zerknąłem jeszcze raz na podłączony do prądu płot i pomyślałem, już spokojny: jakasamotność, takie emocje.Kontrolowane.Następnego dnia dowiedziałem się o istnieniu tak zwanej szkockiej rasy wyżynnej osobliwej odmiany bydła, cechującej się długimi rogami i kudłatą sierścią [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl