Agata.Christie. .Spotkanie.w.Ba

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak bardzo potrzebny jej ten tydzień luzu! W Gałązce Oliwnej jej zniknięcie wywoła wielki zamęt.Wiadomo, że uciekła z więzienia, ale co się z nią stało później, jest prawie nie do wykrycia.Samochód Richarda nie przejeżdżał przez Mandali, nikt więc nie wpadnie na to, że Victoria wylądowała w Tell Aswad.Nie, w Gałązce Oliwnej będzie im się wydawało, że Victoria wyparowała.Dojdą być może, a nawet na pewno, do wniosku, że nie żyje.Że błąkając się po pustyni, umarła z wyczerpania.Bardzo dobrze, niech sobie tak myślą.Niestety, Edward też tak będzie uważał.Dobrze mu tak! Długo się nie będzie martwił.Kiedy będą go zżerały wyrzuty sumienia, że kazał jej zaprzyjaźnić się z Catherine, ona się nagle pojawi, wróci do niego z zaświatów, tyle że nie brunetka, lecz blondynka.I natychmiast powróciło tajemnicze pytanie: dlaczego Oni (kim są - nie wiadomo) ufarbowali jej włosy? Musiał być jakiś powód, myślała Victoria, ale zupełnie nie potrafiła rozszyfrować tej zagadki.Wkrótce będzie miała czarne odrosty, to dopiero będzie widok.Dziewczyna ufarbowana na platynową blondynkę, która nie ma ani pudru, ani szminki, czy może być gorsza sytuacja? “Nieważne - myślała -ważne, że żyję.I dlaczego miałabym się trochę nie rozerwać? Chociaż przez tydzień?" Brać udział w ekspedycji archeologicznej to naprawdę wielka frajda, bardzo ciekawe doświadczenie.Byle tylko wytrwać w roli do końca, byle się nie potknąć.Jej rola wcale nie była łatwa.We wszelkich rozmowach -o ludziach, stylach w architekturze, publikacjach, rodzajach ceramiki - musiała się bardzo pilnować.Na szczęście osoba, która potrafi słuchać, jest zawsze cenna.Victoria była doskonałym słuchaczem dla obu panów i całkiem łatwo podchwyciła ich słownictwo.Zaczęła, bardzo ostrożnie, stosować je w rozmowie.Kiedy była sama w domu, namiętnie czytała.Mieli tu doskonałą bibliotekę z publikacjami z dziedziny archeologii.Victoria szybko przyswajała ogólny zarys tematu.Nigdy by się nie spodziewała, że życie może być tak przyjemne.Poranna herbata w pokoju, potem wykopaliska; pomaganie Richardowi przy pracy z kamerą; dopasowywanie i sklejanie ceramiki; obserwowanie ludzi przy pracy (jak zręcznie i delikatnie wybierali ziemię!); przysłuchiwanie się śpiewom i śmiechom małych chłopców, którzy biegali z koszami ziemi, by opróżnić je na hałdach.Opanowała poszczególne okresy, pojęła różne poziomy kopania i zapoznała się z wynikami pracy z poprzedniego sezonu.Jednej rzeczy bała się jak ognia: że pojawią się cmentarze.Nigdzie nie mogła się niczego doczytać o pracy antropologa! “Jeśli dokopiemy się do kości albo grobów - powiedziała do siebie -dostanę okropnego kataru, nie, lepiej ataku woreczka żółciowego i pójdę natychmiast do łóżka".Ale grobów ani śladu.Wyłaniały się natomiast pomału mury pałacu.Victoria była oczarowana.Na szczęście nie trafiła się okazja, by musiała zademonstrować swoje umiejętności.Richard Baker wciąż przyglądał się jej badawczo, wyczuwała jego cichy krytycyzm, ale był miły, przyjacielski i szczerze ubawiony jej entuzjazmem.- Dla kogoś, kto tak jak pani przyjeżdża prosto z Anglii, to zupełnie nowe rzeczy.Pamiętam moje wrażenia z pierwszej wyprawy.- Dawno to było? Uśmiechnął się.- Tak, dość dawno, piętnaście, nie, szesnaście lat temu.- Na pewno zna pan świetnie cały kraj.- Och, jeździłem też w inne miejsca.Do Syrii, do Iranu.- Mówi pan dobrze po arabsku.Gdyby był pan odpowiednio ubrany, czy mógłby pan uchodzić za Araba? Pokręcił głową.- Nie, to wymaga czasu.Chyba żaden Anglik nie może uchodzić za Araba, w każdym razie na dłuższą metę.- A Lawrence?- Lawrence nigdy nie podszywał się pod Araba.Nie, jedyny znany mi człowiek, którego praktycznie nie można odróżnić od tubylca, urodził się w tej części świata.Jego ojciec był konsulem w Kaszgarze i gdzieś tam jeszcze.Jako dziecko mówił więc różnymi miejscowymi dialektami, przypuszczam, że i potem znał je dobrze.- Co się z nim stało?- Straciłem go z oczu, kiedy skończyliśmy szkołę.Byliśmy szkolnymi kolegami.Przezywaliśmy go Fakir, bo potrafił siedzieć całkowicie nieruchomo w jakimś dziwnym transie.Nie wiem, co teraz robi, chociaż się domyślam.- Nie widział go pan od czasów szkolnych?- To dziwne, ale spotkałem go niedawno, było to w Basrze.Wszystko razem niesamowita historia.- Dlaczego?- Nie poznałem go.Ubrany był jak Arab, kefia, strój w pasy, stara wojskowa kurtka.Trzymał bursztynowy różaniec, taki, jaki oni często noszą przy sobie, i brzękał paciorkami na ortodoksyjną modłę, tylko że był to kod wojskowy.Morse'a.Wybrzękał wiadomość dla mnie!- Co panu wystukał?- Najpierw moje imię, a właściwie przezwisko, potem swoje, a następnie ostrzeżenie, żeby uważać, bo szykują się kłopoty.- I były kłopoty?- Tak.Kiedy wstał i skierował się do drzwi, człowiek wyglądający na cichego, banalnego komiwojażera wyciągnął rewolwer.Wytrąciłem mu go z ręki i Carmichael uciekł.- Carmichael?Spojrzał na nią zdumiony tonem jej głosu.- Tak się nazywa.Zna go pani?Victoria pomyślała: “Ale byłaby heca, gdybym powiedziała, że umarł w moim łóżku".- Tak - powiedziała wolno.- Znałam go.- Znała go pani? Dlaczego.czy on.Victoria skinęła głową.- Tak - odparła.- On nie żyje.- Kiedy umarł?- To się stało w Bagdadzie.W hotelu Tio.- I szybko dodała: - Utrzymuję to w tajemnicy.Nikt o tym nie wie.Pokiwał powoli głową.- Rozumiem.To taka sprawa.Ale pani.- Spojrzał na nią.- A skąd pani wie?- Zostałam w to zamieszana, zupełnie przypadkowo.Posłał jej długie badawcze spojrzenie.Victoria rzuciła znienacka:- Czy w szkole nie nazywano pana przypadkiem Lucyfer?- Lucyfer? - zdziwił się.- Nie.Przezywano mnie Sowa, bo nosiłem błyszczące okulary.- A zna pan jakiegoś Lucyfera w Basrze? Richard pokręcił głową.- Lucyfer, syn Jutrzenki, upadły anioł.- I dodał: - Albo dawna woskowa zapałka.O ile pamiętam, miała tę właściwość, że nie gasła na wietrze.Przez cały czas patrzył na nią uważnie, ale Victoria nie zwracała na to uwagi, zastanawiała się nad czymś ze zmarszczonym czołem.- Chciałabym się dokładnie dowiedzieć, co się stało w Basrze.- Już pani mówiłem.- Nie wszystko.Na przykład, gdzie pan wtedy był?- Aha, o to pani chodzi.Byłem w poczekalni w konsulacie.Czekałem na Claytona, naszego konsula.- I kto tam jeszcze był? Ten komiwojażer, Carmichael i kto jeszcze?- Jeszcze dwóch ludzi.Szczupły ciemny Francuz albo Syryjczyk i jakiś starszy człowiek, chyba Pers.- Więc komiwojażer wyciągnął rewolwer, pan go powstrzymał, a Carmichael uciekł.Jak to zrobił?- Najpierw pobiegł w kierunku drzwi do biura konsula [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl