Alistair Maclean Tabor (4)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Szarżował kolejno na każdego, gdyż się xozdzielili, ale na próżno - błazny unikały go, nie gubiąc rytmu, nie myląc kroku i zachowując się tak, jakby nie zdawały sobie sprawy z jego obecności.Byli to bez wątpienia razateur o największych umiejętnościach i doświadczeniu.Muzyka na chwilę ucichła, zaś byk skoncentrował atak na jednym z błaznów.Ten wreszcie raczył go dostrzec i z wrzaskiem rzucił się do ucieczki.Publiczność skwitowała to salwą śmiechu.Rozzłoszczony błazen zatrzymał się, by pogrozić jej pięścią.Obejrzał się przez ramię i widząc byka za sobą, ruszył biegiem, wzywając pomocy.Źle obliczył i zamiast przeskoczyć płot, wyrżnął w niego, mając byka tuż za plecami.Gdy wydawało się, że już za chwilę zwierzę go dopadnie, w ostatnim momencie wymknął się bokiem, pozostawiając na jednym z rogów kolorowe spodnie.Tylko w białych kalesonach do kolan popędził przed siebie, drąc się wniebogłosy, a byk pognał za nim jeszcze bardziej rozwścieczony, ciągnąc spodnie po ziemi.Widownia dostała konwulsji ze śmiechu.Jedynie czterej Cyganie zachowali spokój.W dalszym ciągu nie interesowali się tym, co się dzieje na arenie, lecz teraz ruszyli ze swoich miejsc i zaczęli powolną wędrówkę przez tłum, uważnie przyglądając się mijanym osobom.Z takim samym zainteresowaniem obserwował ich Bowman.Akordeonista w callejón zaczął grać “Opowieści lasku wiedeńskiego", a oba błazny rozpoczęły walca na środku areny.Jak należało się spodziewać, byk natychmiast pognał ku nim.Był już tuż-tuż, gdy się rozdzielili, tańcząc teraz solo, i po wykonaniu piruetu znów złączyli się w parę za byczym zadem.Widownia oszalała, a Cecile tak się śmiała, że musiała chusteczką ocierać łzy.Na twarzy Bowmana nie było śladu uśmiechu.Czerda znajdował się jakieś sześć metrów od niego, więc nie miał się czym cieszyć.- Czy to nie wspaniałe? -- spytała niespodziewanie Cecile.- Wspaniałe.Poczekaj tu.Natychmiast spoważniała.- Dokąd się.- Ufasz mi? -- przerwał jej w pół słowa.- Ufam.- Wrócę niedługo.Nie spiesząc się Bowman ruszył ku wyjściu.Minął w niewielkiej odległości Czerdę, który nadal przyglądał się widzom z natarczywością wywołującą ich zdziwienie, a nawet niezadowolenie.Kilka kroków od wejścia obojętnie przeszedł obok pary Chińczyków, uprzejmie bijącejbrawo.Byli to ci sami, których już spotkał w Arles.Wyglądali niezwykle dystyngowanie.Przez moment zastanawiał się, czym też się zajmują i w którym z europejskich krajów mieszkają, gdyż nie sądził, że przybyli z Chin na wakacje.Była to tylko przelotna myśl, gdyż inne sprawy teraz go zajmowały.Okrążył arenę, przeszedł z dwieście jardów na południe wzdłuż drogi, którą następnie przekroczył i zawrócił na północ kierując się w stronę karawaningu Czerdy.Cygańskie wozy stały porządnie, w dwóch rzędach, z dala od drogi i wyglądały na całkowicie opuszczone.Ani przy pojeździe Czerdy, ani przy zielono-białym wozie nie było widać wartownika, ale Bowmanowi tym razem nie chodziło o żaden z nich.Ten, który go interesował, był pilnowany - na stołku u szczytu schodów wejściowych siedział sobie Cygan Maca z butelką piwa w ręce.Bowman podszedł do niego powoli, co widząc Maca opuścił butelkę i skrzywił się ostrzegawczo.Bowman to zlekceważył, podszedł bliżej i dokładnie sobie obejrzał tak Cygana, jak i pojazd.Nie spieszył się zbytnio.Maca wykonał znaczący ruch kciukiem, który nakazywał, by Bowman się wyniósł do wszystkich diabłów.Mimo to pozostał on na miejscu.- Zjeżdżaj! - warknął wreszcie Maca.- Cygańska świnia - odparł uprzejmie Bowman.Maca najwyraźniej nie wierzył własnym uszom, gdyż przez kilka sekund siedział nieruchomo z wyrazem osłupienia na twarzy.W końcu coś musiało do niego dotrzeć, bo z grymasem wściekłości chwycił butelkę za szyjkę, wstał i zeskoczył ze schodów.Bowman był szybszy i uderzył Cygana, zanim zdążył wylądować na ziemi.Połączenie impetu zeskoku z ciosem Bowmana miało taki skutek, że Maca zatoczył się i spojrzał nieprzytomnym wzrokiem.Bowman poprawił uderzenie z równą co poprzednio siłą i złapał nieprzytomnego już Cygana, nim zdążył grzmotnąć o ziemię.Odciągnął go na bok, tak aby nie rzucał się nikomu w oczy.Rozejrzał się, ale wokół panowała cisza i spokój.Jeśli nawet ktoś zauważył tę wymianę poglądów, to musiał być osobą dyskretną i nie ogłosił tego publicznie.Bowman okrążył pojazd dwukrotnie, ale w cieniu nie czaił się drugi wartownik, nie zauważył też niczego podejrzanego, toteż wbiegł na schody i ostrożnie zajrzał do wnętrza.Korytarz był pusty, a drzwi prowadzące do sypialni zamknięte na dwie solidne zasuwy.Odsunął je i wszedł.Przez chwilę nic nie widział.Wewnątrz panowały ciemności, ponieważ okna były szczelnie zasłonięte ciężkimi kotarami.Gdy zorientował się, gdzie jest najbliższe okno, podszedł do niego i odsunął story.W sypialni znajdowały się trzy łóżka, co dostrzegł już ostatniej nocy.Leżeli na nich, jak wówczas, trzej mężczyźni.Tyle że wtedy było to zrozumiałe -- łóżka służą do spania, a najwłaściwszą do tego porą jest noc.Mimo że teraz było wczesne popołudnie, Bowman nie był specjalnie zaskoczony, że posłania są zajęte.Prawdę mówiąc, spodziewał się tego.Wszyscy trzej nie spali, toteż unieśli się na łokciach i oślepieni dziennym światłem, gwałtownie mrugali.Bowman bez słowa podszedł do leżącego najniżej i ujął jego prawą rękę.Była przykuta kajdankami do pierścienia przymocowanego do przedniej ściany wozu, podobnie jak mężczyzny zajmującego środkowe łóżko.Zaoszczędził więc sobie trudu sprawdzania trzeciego, cofnął się o dwa kroki i przyjrzał się więźniom uważnie, po czym powiedział:- Hrabia le Hobenaut, mąż Marii le Hobenaut, pan Tangevec, mąż Sary Tangevec, trzeciego z panów nie znam.Z kim mam przyjemność? Pytanie było skierowane do dystyngowanie wyglądającego mężczyzny w średnim wieku, który zajmował dolne posłanie.- Nazywam się Daymel.- Jest pan ojcem Tiny?- Tak - przyznał zapytany z miną świadczącą, iż ma pytającego za kata, nie za wybawcę.- Kim pan jest, na litość boską?- Nazywam się Bowman.Neil Bowman i przybyłem, by was stąd zabrać.- Nie wiem, kim pan jest - odezwał się leżący na środkowym łóżku, także niezbyt uszczęśliwiony pojawieniem się Bowmana.- I prawdę mówiąc, nie obchodzi mnie to.Niech się pan stąd wynosi, na miłość boską, i to zaraz, gdyż inaczej to będzie śmierć dla nas wszystkich [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl