Alistair Maclean Tabor

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A więc dwa miesiące temu zarezerwował pan pokój, panie Bowman.- O, znowu jesteśmy oficjalni? Neil, skoro zapomniałaś.- Byłam cierpliwa, prawda? Można nawet powiedzieć, że byłam wzorem cierpliwości.Zdaje się, że nie zadawałam zbyt wielu pytań? Prawdę mówiąc, nie zadawałam żadnych pytań.- Święta racja - przyznał z podziwem.- Cóż z ciebie będzie za żona! Gdy wrócę zmęczony z pracy.- Chwileczkę! O co tu naprawdę chodzi? Kim ty, do diabła, jesteś? - Uciekającym obibokiem.- Że co proszę? Uciekającym? Przecież śledzisz Cyganów, którzy.- Jestem mściwym obibokiem.- Pomogłam ci.- Zgadza się, i to bardzo.- Dałam ci swój samochód.Naraziłeś mnie na niebezpieczeństwo.- Wiem i bardzo żałuję, że tak się stało.Nie miałem prawa tego robić.Wsadzę cię w taksówkę, zawiozę na lotnisko Martignane i umieazczę w pierwszym samolocie do Anglii.Albo lepiej: jedź tam od razu.Ja złapię jakąś okazję do Arles.- Szantaż!- Przepraszam, nie rozumiem.Daję ci możliwość jak najszybszego znalezienia się w bezpiecznym miejscu, a ty to nazywasz szantażem? Czy mam przez to rozumieć, że jesteś gotowa ze mną jechać? Przytaknęła w milczeniu.- Skąd takie bezgraniczne zaufanie do kogoś, kto ma na rękach krew? No, no - mruknął przyglądając się jej z uwagą.- Nadal nic nie rozumiem.Czyżby urocza panna Dubois miała zamiar się zakochać?- Możesz być spokojny.Urocza panna Dubois nie ma czasu na takie romantyczne bzdury.- W takim razie dlaczego chcesz mi towarzyszyć? Diabli wiedzą, jak wielu jeszcze ich jest i gdzie mogą na nas czekać: w ciemnej alejce, w restauracji.Kto wie, ilu Czerda ma kumpli i gdzie pracują.Dlaczego? - Prawdę mówiąc, sama nie wiem.Bowman wzruszył ramionami i włączył silnik.- Jeśli ty nie wiesz, to ja tym bardziej - stwierdził.Tak naprawdę to wiedział.Ona zresztą także wiedziała, tylko nie przypuszczała, że on wie, iż ona wie.Wszystko razem było dość skomplikowane, zwłaszcza o ósmej rano.Gdy wyjechali na drogę, Cecile niespodziewanie stwierdziła: - Jest pan sprytniejszy, niż pan wygląda, panie Bowman.- Znowu? Poza tym to chyba nie jest takie trudne? A tak w ogóle to mam na imię Neil.- Minutę czy dwie temu zadałam ci pewne pytanie.Jakoś tak wyszło, że nigdy na nie nie otrzymałam odpowiedzi.- Jakie pytanie?- Nieważne - westchnęła z rezygnacją.- Sama zapomniałam, o co mi chodziło.Wielki książę siedział w łóżku w pasiastej piżamie, na szczęście dyskretnie przysłoniętej serwetką rozmiarów średniego obrusa, i spożywał śniadanie w łóżku.Taca, na której mu je przyniesiono, miała imponujące rozmiary, odpowiednie do obfitości posiłku.Właśnie nadział na widelec szczególnie apetycznie wyglądający kawałek ryby, gdy otworzyły się drzwi i wpadła Lila, lekceważąc zwyczaj pukania.Była nie uczesana, jedną ręką trzymała poły szlafroka, zaś w drugiej miała kawałek papieru.Nie trzeba było szczególnej spostrzegawczości, by zauważyć, że jest wytrącona z równowagi.- Cecile zniknęła! - oznajmiła machając kartką.- Zostawiła to.- Zniknęła? - książę włożył widelec do ust i przez sekundę rozkoszował się jedzeniem.- Rzeczywiście potrafią tu przyrządzać ryby.Zxuknęła, to znaczy wyjechała, jak rozumiem.Dokąd?- Nie wiem.Zabrała wszystkie swoje rzeczy.- Pokaż mi to - wziął kartkę od dziewczyny, na której były słowa: “Skontaktuj się ze mną.Poste Restante Saintes-Maries".- Jak na kobietę wyjątkowa zwięzłość, powiedziałbym.Ten typek, który był z nią wieczorem.- Bowman? Chyba ma na imię Neil.- Właśnie.Sprawdź z łaski swojej, czy jeszcze tu jest.I czy stoi wasz samochód.- Nie pomyślałam o tym.- Pora jest zbyt wczesna, poza tym nie każdy jest stworzony do myślenia - pocieszył ją książę i ponownie ujął widelec.Ledwie jednak za dziewczyną zamknęły się drzwi, odłożył go i sięgnął do szuflady nocnego stolika.Wyjął z niej notes, którego wczoraj używała Lila, występując w roli jego darmowej sekretarki.Porównał zapisane przez nią wywiady z Cyganami z kartką, którą przed chwilą mu wręczyła i westchnął ze smutkiem.Już na pierwszy rzut oka było 64widać, że oba teksty pisała ta sama osoba.Schował notes.Upuścił kartkę na podłogę i wrócił do ryby, którą błyskawicznie zmiótł z talerza.Uniósł pokrywę z półmiska zawierającego jajka na bekonie i zajął się jego zawartością.Przy tej czynności zastała go Lila.Zdążyła się przebrać w niebieskie mini, to samo, które miała na sobie wieczorem, oraz uczesała włosy.- Jego też nie ma - poinformowała od drzwi.- Samochodu także.Och, Charles, boję się.- Mając mnie przy boku, strach jest zbędną emocją.Trzeba się dostać do Saintes-Maries i wszystko się wyjaśni, prawda?- Chyba tak - powiedziała xuepewnie.- Ale jak się tam dostanę? Mój samochód, to jest nasz samochód.- Po prostu będziesz mi towarzyszyć, cherie.Wielki książę zawsze ma jakiś środek transportu do dyspozycji - przerwał, nasłuchując.No, no, ci Cyganie potrafią być strasznie hałaśliwi.Weź tę tacę, moja droga.Spełnienie tej prośby wymagało od dziewczyny sporego wysiłku.De Croytor wstał, owinął się w jaskrawy chiński szlafrok i wyszedł na taras.Ponieważ głosy dochodziły z podjazdu, zbliżył się do balustrady i spojrzał w dół.Spora grupa Cyganów zgromadziła się przy drzwiach wozu Czerdy, dobrze widocznych z miejsca, gdzie stał książę.Wszyscy żywo gestykulowali i co§ wykrzykiwali.Byli wyraźnie wściekli z jakiegoś powodu.- Aha - de Croytor zatarł z zadowoleniem ręce.- Co za szczęśliwy zbieg okoliczności.Rzadko się zdarza, żeby człowiek był na miejscu, gdy można podziwiać rue skażony cywilizacją folklor.Idziemy!Pomaszerował w stronę schodów, nie oglądając się za siebie.- Przecież jesteś w piżamie! - Lila złapała go za rękaw.- No to co? - zdziwił się,- schodząc na patio; wyraźnie lekceważył spojrzenia, nielicznych na szczęście o tej porze, gości spożywających śniadanie.Książę zatrzymał się na szczycie stopni prowadzących na podjazd i uważnie się rozejrzał.Cyganie opuścili już parking, a ich wozy były gotowe do drogi.Koło karawaningu Czerdy zgromadziło się kilkunastu zdenerwowanych Cyganów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl