Anders Roslund & Borge Hellstrom Ewert Grens 04.Dziewczyna w tunelu (2007)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hermansson była jeszcze młoda, ale jej głos brzmiał prawiestaro, tak, jak często dzieje się z głosem mądrych ludzi.Napoczątku Agestam sprzeciwiał się, żeby Hermansson samapoprowadziła to dochodzenie, ale prawie natychmiast wycofałsię z tego.Zrozumiał, że to kompetentna osoba.Hermansson opowiedziała w skrócie, co się działo przezcztery godziny, odkąd Grens i Sundkvist wyszli z biura ipojechali do szpitala św.Jerzego.Udało jej się przesłuchać do końca piętnastoletnią dziew-czynę, która wyjawiła jej, że ma na imię Nadja, i okazywała takniezwykłą troskę dziecku, które jak się okazało było jejsześciomiesięcznym synem.Potem Mariana przesłuchałachłopca, którego wcześniej zaczął przepytywać Grens, a potemz powodu zamieszania zostawił go w swoim pokoju razem ztłumaczem.Tę właśnie dwójkę dzieci uważały za swoichnieformalnych przywódców.Dziewczyna i chłopiec opowiedzieli dokładnie tę samąhistorię.Pochodzą z Bukaresztu, są dziećmi ulicy i znają tylko tunele,parki, poddasza, śmietniska i inne okropne miejsca, których unas, w Szwecji, nie ma.Dziewczyna drżała, pociła się i cmokałaustami.Wszystko to były symptomy uzależnienia iwystępowały też u innych dzieci.Hermansson opisała jejramiona, świeże blizny, które wskazywały na samookaleczenie,ale nie znalazła śladów po zastrzykach.Nie jest pewna, jakichnarkotyków używają, ale na pewno można wyeliminować te, doktórych potrzebne są strzykawki. Nie bardzo rozumiem.Do tego momentu Sven zachowywał spokój.Teraz wstał iodezwał się podniesionym głosem. Przed chwilą zrobili mi zastrzyk przeciwko tężcowi, bougryzł mnie dziesięcioletni chłopiec, kiedy próbowałem ode-brać mu tubkę z klejem.Musiałem zatkać nos, bo nie mogłemwytrzymać smrodu zaschniętego kału i niemytej skóry.Wi-działem tam, jak dziewięcioletnie dzieci będące pod wpływemnarkotyków niosą na rękach, po schodach prowadzących natamto piętro, dzieci trzyletnie.Sven odwrócił się w stronę Agestama. Lars.ja tego nie rozumiem.I nawet nie wiem, czy chcę tozrozumieć.Spośród wszystkich osób w pokoju tylko Sven miał dziecko.W tym momencie myślami był w domu, ze swoim synemJonasem.Trzymał go w objęciach, tak samo jak uczynił to zapierwszym razem, kiedy zobaczył ciche dzieci wpatrujące się wniego wielkimi oczami.Całe jego ciało emanowało złością, boprzecież jak ktoś ma dziecko, to nigdy w życiu nie powinien goporzucać. Przepraszam.Sven usiadł na krześle.Hermansson uśmiechnęła się doniego lekko. Ciszej, Sven.Strach.Tu chodzi o mundury.To napięcie na twarzy dziecka, kiedy je przesłuchiwała.Kilka razy spoglądało niespokojnie w stronę korytarza zazamkniętymi drzwiami, a ona przez długi czas zastanawiała się,czego tam szuka. Każde z nich przynajmniej raz miało do czynienia zokrutnymi rumuńskimi policjantami.Nauczyły się trzymaćbuzie na kłódkę.Dla nich nie ma różnicy, szwedzki policjantczy rumuński.Pózniej zrozumiała dlaczego.Jeden z umundurowanych policjantów, który pilnował dzieci,wszedł do pokoju z informacją, że przyszli pracownicy szpitala iczekają na sygnał, kiedy będą mogli przystąpić do zbadaniadzieci.Na jego widok przesłuchiwany chłopiec zadrżał i skulił się wsobie.Próbował ukryć się na krzesełku, chociaż stało ono na samymśrodku pokoju.Przypominało to widok przerażonego zwierzęcia, któreucieka, słysząc, jak ludzie naruszają leśny spokój. Czy mógłbyś znowu otworzyć okno? spytała Her-mansson, spoglądając na Agestama. Trochę tu duszno.Prokurator wstał z krzesła i z pewnym trudem udało mu sięotworzyć okno.Skobel zaciął się z powodu mrozu.Hermansson westchnęła i mówiła dalej. Ich wspólna wersja jest zgodna, ale brakuje mi sporodanych.A te, które zebrałam.szczerze mówiąc, nie bardzowiem, czy mają jakąś wartość.Przerzuciła kilka dokumentów. Twierdzą, że kontaktowali się z nimi jacyś mężczyzni albokobiety, a one myślały, że to pracownicy socjalni.Twierdzą, że dostały trochę pieniędzy.Twierdzą też, żeobiecano im więcej pieniędzy, pracę i inne życie.Hermansson ponownie westchnęła. W zamian za to miały wyjść z tuneli, ubrać się w dresy wrumuńskich barwach narodowych i spędzić cztery doby wautobusie jadącym do Szkocji. Co takiego? spytał �gestam. Do Szkocji.Myślały, że jadą do Szkocji.Sądziły, że właśnietam przyjechały dzisiaj rano.Nagły, silny powiew wiatru uderzył w okno, a ono z trzaskiemuderzyło w ścianę.Nikt nie zareagował, bo do pokoju wpadłświeży powiew powietrza, przynosząc lekką ulgę. Dziewczyna z dzieckiem ma na imię Nadja.Po przesłu-chaniu poszłyśmy na spacer, na ulicę Hantverkargatan, gdzieich wysadzono z autobusu.Miał czerwony kolor.To jest. Czy zabrała ze sobą dziecko? spytał Grens, który nieodzywał się przez dłuższą chwilę. Oczywiście. Naprawdę? Jest przecież jego matką. Chodziło mi o to.czy cały czas je dzwigała? Dzwigała? Czy nosiła je na rękach? Tak. To niedobrze. Zgadzam się z tobą.Grens wskazał ręką na podłogę.Gdzieś pod nimi znajdowałsię poziom piwnic. Na dole stoją zarekwirowane wózki dziecięce [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl