Carolyn Hart Morderstwo wedlug Agathy Christ (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Do biura wstawiono nowe biurka, na których znalazło się miejsce na telefony.W pokoju pozostało niewiele wolnej przestrzeni.Max nie mógł się skoncentrować.Na prawo od niego, Laurel rozmawiała przez telefon.- To niezwykłe.Zna pani panią Calloway od dziecka? To bardzo interesujące.Miała pani okazję przyglądać się z bliska życiu jednej z najlepszych współczesnych pisarek - mówiła.Na lewo od niego Henny z uporem powtarzała w kółko to samo:- Ktoś mi mówił, że Nathan Hillman jest bardzo wybuchowy.Nic panu o tym nie wiadomo? Czy dobrze.Max, Laurel i Henny podzielili się listą uczestników konferencji, znających wcześniej Bledsoe'a.Max podrapał się za uchem.Miał wrażenie, że siedzi przy telefonie od kilku dni.Nigdy dotąd nie zdawał sobie sprawy z tego, że krzesła w jego biurze są tak niewygodne.Z tęsknotą spojrzał na swoje olbrzymie biurko.Siedząca przy nim lady Gwendolyn wyglądała śmiesznie.Oparcie wyściełanego czerwoną skórą fotela ustawiła w pozycji pionowej, żeby ułatwić sobie rzucanie lotkami do celu.Pulchne ramię znów się zamachnęło i strzała pomknęła do celu.Pisarka z zadowoleniem zmarszczyła arystokratyczny nosek.Prawie za każdym razem trafiała w dziesiątkę.Annie miała wilgotne oczy.W pomieszczeniach pełnych dymu papierosowego zawsze łzawiła.Mrugnęła kilka razy i znów zaczęta się rozglądać po “Blackbeard's Retreat".Mimo że nie było jeszcze piątej, hotelowy bar był pełen gości i gwaru.- Jest kilka mniej wspaniałych książek; trzy, może cztery.Mimo to nikomu nie udało się napisać tylu udanych kryminałów i nikt już tego rekordu nie pobije.-.że nie znamy nazwiska oficera, który ozdobił malowidłami sufit biblioteki w Greenway podczas drugiej wojny światowej, kiedy stacjonowali tam amerykańscy marynarze.- Szkoda, że w “Niedzieli na wsi" umieściła Poirota.Miała rację, w tej książce wcale nie był potrzebny.- Ciarki mnie przechodzą: starsza pani patrzy na kominek i pyta o ukryte za nim dziecko.- Autobiografię pisała przez piętnaście lat.Emma Clyde siedziała w najciemniejszym kącie baru, w tłumie tak gęstym, że Annie zrobiło się duszno, kiedy tam patrzyła.Podobnie jak Christie, Annie nie lubiła ścisku, papierosowego dymu, głośnych rozmów i przyjęć.Niezapomniana pisarka unikałaby “Blackbeard's Retreat" jak ognia.Annie poczuła się jeszcze gorzej, kiedy Emma spojrzała na nią bez cienia uśmiechu i sympatii, ale dzielnie przepchnęła się przez tłum wielbicieli znanej pisarki, oparła dłonie o lepki od brudu stolik i powiedziała:- Do diabła, przecież mało brakowało, a przejechałabyś go.Dlaczego nie miałabyś do niego strzelać?- Panowałam nad samochodem - odparła zdenerwowana Emma.- Na broni palnej znam się bardzo dobrze i wiem, że kule mogą rykoszetować i zranić niewinną osobę.Nigdy bym tego nie zrobiła.- Tylko tak mówisz.- Rzeczywiście.Emma przypominała teraz panią Boynton z “Rendez - vous ze śmiercią", która również nie znosiła sprzeciwu.Annie wytrzymała lodowate spojrzenie niebieskich oczu.- Niech będzie, uwierzę ci na słowo.Załóżmy, że do Bledsoe'a strzelał ktoś, komu nie zależało na bezpieczeństwie niewinnych osób.Powinnaś zrobić wszystko, żeby ułatwić schwytanie sprawcy.Emma pierwsza odwróciła wzrok.Włożyła rękę do wielkiego, wiklinowego koszyka i wyciągnęła papierośnicę.Annie zrobiła wielkie oczy.Emma nigdy nie paliła.Teraz jednak wzięła mentolowego papierosa.- Tylko na konferencjach - burknęła i zapaliła.Annie otoczył obłok pachnącego miętą dymu.Poczuła pieczenie w oczach i drapanie w nosie.- Daj spokój, Emma.Nie mówiłam Frankowi, że Fleur Calloway ma coś przeciwko Neilowi Bledsoe, ale teraz musimy to zrobić.On musi wiedzieć, jaki jest ten Bledsoe i w kim ma wroga.Emma wypuściła dwa kółka z dymu.Kiedy unosiły się w górę, powiedziała z ponurym uśmiechem:- Annie, skarbie, nie mam pojęcia, o czym mówisz.Annie ściągnęła bawełnianą bluzkę i zrzuciła spódnicę.- Nie znoszę dymu z papierosów.Czuję się, jakbym spędziła tydzień z Humphreyem Bogartem w Casablance.Palenie nie wyszło mu na dobre.Max, trzymając w ręce plik kartek, oparł się o framugę drzwi do łazienki i z przyjemnością przyglądał się, jak na podłogę opadają kolejno: koszulka, biustonosz i figi.Annie weszła do wielkiej wanny w kolorze brzoskwini.Było cudownie.Bicze wodne uderzały z siłą wodospadu Wiktorii, opisanego w “Mężczyźnie w brązowym garniturze".W takiej wannie mogłyby się zmieścić.Annie podniosła wzrok najpierw ze zdziwieniem, potem z zadowoleniem.Rzeczywiście, jest dość miejsca.XIIIWskazówka do odgadnięciatytułu książki Agathy Christie:Skrupulatna panna Lemon robi błąd,Herkules Poirot wyciąga wnioski stąd.Annie wyłączyła suszarkę i rozczesała wilgotne jeszcze włosy.- A więc Emma nam nie pomoże.Spojrzała w lustro.Wygląd czasem bardzo myli.Annie sprawiała wrażenie spokojnej i opanowanej, w cytrynowym sweterku z marynarskim kołnierzem i szortach w czerwone i niebieskie kropki.Tylko rozmarzony wyraz jej oczu pozwalał się domyślać, że niedawno przeżyła chwile namiętności.Max, spokojny, świeży i bardzo przystojny, miał na sobie białe szorty i granatową bluzę.Przeglądał jakieś papiery.Niektóre kartki były mokre.- Emma jest przeświadczona, że niewiele osób wie o tym, co się wydarzyło między Neilem Bledsoe a Calloway [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl