Williams Tad Smoczy tron

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Walcząc samotnie, wytrzymamy długo, ale w końcu będziemy musieli ulec.Simon czuł się nieswojo.Schlebiało mu, że Josua rozmawia z nim tak otwarcie, lecz lękiem napawał go fakt, że książę roztacza przed nim swoje mroczne przepowiednie, że rozmawia z nim, chłopcem, jakby Simon był jego doradcą wojennym.- No cóż - odezwał się Simon - pewnie wszystko potoczy się zgodnie z wolą Bożą.- Zanim jeszcze dokończył to zdanie, zawstydził się tak głupiego gadania.Josua uśmiechnął się tylko gorzko.- No i proszę, złapany przez młodzieńca, jak Usires schwytany w przypowieści przez krzak głogu.Masz rację, Simonie.Należy mieć nadzieję do końca i za to ci dziękuję.- Tylko małą, książę.- Simon zastanawiał się, czy nie zabrzmiało to niewdzięcznie.Josua znowu się zachmurzył.- Słyszałem o Doktorze.To dla nas wszystkich wielki cios, a szczególnie dla ciebie.Będzie nam brakowało jego mądrości, jego dobroci także, lecz przede wszystkim jego mądrości.Mam nadzieje, że znajdą się inni, którzy zajmą jego miejsce.- Książę przysunął krzesło do Simona i pochylił się do przodu.- Mam zamiar zwołać naradę, i to wkrótce.Dziś wieczór przybędzie Gwythinn, syn Llutha z Hernystiru.Inni już czekają-Wiele będzie zależało od tego, co tutaj postanowimy, zadecyduje to o niejednym życiu.- Josua kiwał głową zamyślony.- Czy.czy książę Isgrimnur żyje? - zapytał Simon.- W drodze tutaj spędziłern jedną noc z jego ludźmi, lecz później.rozdzieliłem się z nimi.- Był tutaj ze swoimi ludźmi jakiś czas temu.Zatrzymał się tu w drodze Do Elvritshalla.Dlatego właśnie nie mogę czekać, mogą nie wrócić jeszcze za parę tygodni.- Josua odwrócił głowę.- Potrafisz posługiwać się mieczem? - spytał nagle.- Uczyłeś się walki?- Nie, sir.- A zatem udaj się do kapitana straży i powiedz mu, żeby przydzielił ci kogoś do nauki.Przyda nam się każda para rąk, a szczególnie, gdy są silne i młode.- Oczywiście, książę - odparł Simon.Josua wstał i podszedł do swego stołu, odwracając się do Simona plecami, jakby dając mu do zrozumienia, że audiencja dobiegła końca.Simon siedział nieruchomo na swym krześle; chciał o coś zapytać, lecz nie był pewien, czy pytanie to będzie na miejscu.Wreszcie wstał i zaczął wycofywać się tyłem do zasłoniętych kotarą drzwi.Josua stał, wpatrując się w pisma Dendinisa.Simon był już o krok od drzwi, gdy nagle zatrzymał się, wtulił głowę między ramiona i wyrzucił z siebie pytanie, które mu się cisnęło na usta.- Książę - zaczął, a Josua spojrzał na niego przez ramię.- Tak?- Czy.ta dziewczyna.Marya.dziewczyna, która przybyła z wiadomością od twej siostrzenicy Miriamele.- Wziął głęboki oddech.- Czy wiesz, książę, gdzie ona jest?Josua uniósł brwi.- Nawet w najgorszych chwilach nie potrafimy o nich zapomnieć, prawda? - Josua potrząsnął głową.- Nie, młodzieńcze, w tej sprawie nic nie mogę ci pomóc.Dobranoc.Simon skłonił krótko głowę i wycofał się tyłem za kotarę.Wracając z tej dziwnej audiencji u księcia, Simon rozmyślał o tym, co się z nimi wszystkimi stanie.Dotąd dotarcie do Naglimund wydawało mu się wielkim wyczynem.Przez parę tygodni był to jego jedyny cel, gwiazda, za którą Podążał.Z dala od domu trzymał się tego celu uporczywie, by nie dopuszczać do siebie innych, ważniejszych pytań.Teraz to, co wydawało się bezpiecznym rajem w porównaniu z trudami podróży, okazało się jeszcze jedną pułapką.Josua miał rację; nawet jeśli Elias nie zdobędzie twierdzy, głód złamie ich opór.Gdy tylko znalazł się w pokoju Strangyearda, Simon natychmiast rzucił się na łóżko, lecz nim zasnął, dwukrotnie jeszcze słyszał, jak oznajmiano godzinę.ZASPANY Simon usłyszał pukanie do drzwi.Otworzył je i w słabym świetle pochmurnego poranka zobaczył ogromnego wilka i trolla.- Dziwi mnie, że jeszcze jesteś w łóżku! - Binabik uśmiechnął się złośliwie.- Wystarczyło parę dni, które upłynęły od naszej podróży po dzikich ostępach, a już cywilizacja chwyciła cię w swe szpony lenistwa!- Nie jestem w łóżku - nachmurzył się Simon.- Już nie.Ale dlaczego ty w nim nie jesteś?- W łóżku? - spytał Binabik; wszedł do pokoju i biodrem zamknął za sobą drzwi.- Czuję się już dobrze, no, powiedzmy dość dobrze.Ale trzeba działać.- Rozejrzał się po pokoju, gdy tymczasem Simon przysiadł na skraju siennika i wpatrywał się w swe gołe stopy.- Czy wiesz, gdzie jest tobołek, który uratowaliśmy? - zapytał troll.- Aha - mruknął Simon i wskazał dłonią na podłogę.- Był pod łóżkiem ale pewnie zabrał go ojciec Strangyeard, żeby przeczytać rękopis Morgenesa.- W takim razie powinien tam jeszcze być - powiedział Binabik i opadł szybko na czworaki.- Duchowny może zapomina trochę o ludziach, lecz rzeczy zawsze kładzie na swoim miejscu, kiedy już ich nie potrzebuje.- Troll wpełzł pod łóżko.- Aha! Mam go!- Czy nie powinieneś uważać na swoją ranę? - spytał Simon, czując się winny, że sam nie wziął się do poszukiwań.Binabik wycofał się spod łóżka i wstał ostrożnie.- Rany trollów szybko się goją - odpowiedział i uśmiechnął się szeroko, lecz Simon patrzył na niego z troską [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl