Chmielewska Joanna Wielki diament t1

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mimo upływu czasu swoje pełne chwały wyczyny pamiętał doskonale.Pożar nie wybuchł, burza nie szalała, zbójców nie było, całe wydarzenie zatem nie miało szans obrosnąć dodatkową legendą, mógł się najwyżej złamać któryś szczebel drabiny albo pęknąć włókno liny, na której zjeżdżał do okna.Nie zleciał z wysokości drugiego piętra, zatem nawet całkowite zerwanie się liny inspektor gotów był przyjąć bez protestów.Zażądał szczegółowego sprawozdania, co stało się w środku, kiedy już młodzieniec wdarł się przez okno do pokoju pani Davis.— Kazali otworzyć — zwierzył się lokajczyk.— No to niech będzie.Nieboszczka ostra była i ja, miej mnie Bóg w opiece, się jej bałem.Zamkłem oczy, żeby nie spojrzeć, i prawie się potkłem pode drzwiami o ten klucz, co już z daleka widziałem, że leży.— Gdzie leży?— Pode drzwiami.Na dywanie.Jak pod nogą poczułem, zaraz otwarłem.Tematem całej reszty swobodnej pogawędki stał się klucz i jego lokalizacja.Inspektor mógł przyjąć, że pani Davis należała do grona owych ostrożnych, którzy boją się włamywaczy ze szczypcami, ale w takim wypadku wyjmowałaby klucz i kładła na stole.Rzucanie go na podłogę wydało mu się nieco dziwne.To zatem była owa zgryzota, która nie pozwalała mu zamknąć sprawy prywatnie, dla siebie.Nie pasował mu klucz.Z jednej strony doznał ulgi, z drugiej poczuł się zaintrygowany.Uczynił założenie, że panią Davis ktoś zamordował.Kto, na litość boską, i po co?! Krewniak-spadkobierca odpadał w przedbiegach, nie dość, że znajdował się zupełnie gdzie indziej i wszyscy go tam bezustannie widzieli, nie dość, że nie wiedział o żadnym spadku, to jeszcze pojęcia nie miał o pokrewieństwie, łączącym go z nieboszczką.Nikt inny zaś z jej śmierci nie odniósł żadnej korzyści.Nie została okradziona, złota broszka z kędziorem nieboszczyka męża leżała na toaletce, w sakiewce znajdowały się pieniądze, nic nie zginęło.Sympatyczna nie była, to fakt, podległa jej służba nie znosiła jej z całego serca, ale nie był to dostateczny powód do zabójstwa.Cóż zatem znaczył ten klucz.?Wreszcie inspektor Thompson pomyślał, że może ktoś chciał zrobić tylko złośliwy dowcip, wpuścić jej do pokoju szczura albo coś w tym rodzaju.Przypadek sprawił, że wybrał na to niewłaściwą chwilę, a teraz za skarby świata do niczego się nie przyzna.Na wszelki wypadek zainteresował się jeszcze, czy wśród służby nie nastąpiła jakaś zmiana, i wówczas wyszło na jaw, że wymówiła pracę francuska pokojówka pani Blackhill.W tym też nie było nic niezwykłego, pokojówka zaoszczędziła sobie trochę pieniędzy i postanowiła wrócić do własnego kraju, gdzie podobno czekał na nią narzeczony.Normalna sprawa.Dał sobie spokój z dociekaniami, a wszystkie notatki odłożył na najwyższą półkę w bibliotece.***Marietta zmyła się po trzech miesiącach, dyplomatycznie i bez sensacji.Wielki Diament obszyła czarnym aksamitem i przymocowała do kapelusza.Troska o kapelusz wydawała się czymś naturalnym, nie była tak bogata, żeby lekceważyć eleganckie nakrycie głowy.Z zaciśniętymi zębami odczekała czas, który wydał się dostateczny dla uniknięcia głupich skojarzeń, po czym zrealizowała dalszy ciąg planu.Sama do siebie napisała list i przy pierwszej okazji wysłała go z Londynu.Wolałaby wysłać z Francji, ale nie miała tam nikogo wystarczająco zaufanego.Z tym listem w ręku przyszła do Arabelli zmieszana, zakłopotana, spłoniona i radośnie-smętna.Otóż powrócił z dalekich podróży jej narzeczony.Żyje, pamięta o niej, kocha ją, wzbogacił się nawet i wzywa ją do siebie.Jaśnie pani sama widzi, że ona tu żadnych romansów z nikim nie nawiązywała, czekała na niego, chociaż wydawało się to beznadziejne, no i doczekała się.Czy jaśnie pani raczy ją zwolnić?Jaśnie pani dla wielkich i długotrwałych miłości miała pełne zrozumienie.Inną pokojówkę mogła znaleźć bez wielkiego trudu.Zwolniła Mariettę, obdarzając ją nawet doskonałym świadectwem i dodatkową sumą dwudziestu funtów, jako posagiem.W ten sposób Wielki Diament opuścił Anglię w charakterze potężnej kokardy na kapeluszu młodej damy.Arabella nie miała o tym najmniejszego pojęcia.Pani Davis z diamentem nie kojarzyła, zabezpieczywszy klejnot w kłębku bez moli, przestała się nim zajmować, George młodszy przebijał wszystko.Można powiedzieć, że wręcz trzęsła się do upragnionego ślubu i tylko to jedno tkwiło w jej głowie.Z robótkami ręcznymi dała sobie spokój definitywnie, wełnę, włóczkę i jedwabie upchnęła w szafie, zawarła związek małżeński i bez reszty poświęciła się przeżywaniu swojego szczęścia.W dziesięć miesięcy później obdarzyła męża potomkiem płci męskiej, po czym reszta świata przestała ją obchodzić.Dopiero na starość, zbliżając się do siedemdziesiątki, pomyślała o zapomnianym i kompromitującym dowodzie rzeczowym.Zakłopotała się.Nie życzyła sobie, żeby po jej śmierci Wielki Diament ujrzał światło dzienne, dobrą opinię musiała zachować ze względu na syna, a tu stary skandal odżyłby na nowo.Nie wiedząc jeszcze, co zrobi, odnalazła w szafie koszyk do robótek i sprawdziła kłębki.W szafirowym dodziubała się twardego wnętrza, przewinęła wełnę i znalazła duży kawał węgla.Wielki Diament zginął.W pierwszej chwili Arabella doznała ulgi, w następnej pojęła, że musiał go ktoś ukraść, i zaniepokoiła się możliwością ujawnienia afery.W jeszcze następnej uświadomiła sobie upływ czasu i znów spłynęło na nią ukojenie.Jeżeli przez blisko trzydzieści lat nikt z tym diamentem nie wyskoczył, to i dalej zapewne pozostanie on w ukryciu, nie mówiąc już o tym, że żaden złodziej dobrowolnie nie przyzna się do kradzieży, żaden nie będzie rozgłaszał, że posiada klejnot nielegalnie, informując w dodatku, komu go rąbnął.We własnym interesie zachowa tajemnicę, a zatem, chwalić Boga, ona jest bezpieczna i właściwie pojawiło się rozwiązanie najlepsze ze wszystkich.Może tym sobie więcej nie zawracać głowy.Węgiel z kłębka wrzuciała do kominka i całą sprawę wykreśliła ze swego życiorysu.***Konieczność przecięcia kamienia i uczynienia z niego dwóch mniejszych, ale za to nieskazitelnie doskonałych, Marietta rozumiała już od pierwszej chwili.Zamierzała to zrobić.Postanowiła to zrobić jak najszybciej.Im dłużej jednak patrzyła na diament, im dłużej mu się przyglądała i obracała w palcach, tym trudniej przychodziło jej wytrwać w postanowieniu.Był niezwykły.Nie miała siły rozstać się z tą niezwykłością i wciąż odkładała to na później.Później, trochę później, jak już się nim nacieszy, jak się napatrzy, jak minie jej to pierwsze upojenie, jak już wszyscy zapomną o diamentowej aferze sprzed roku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl