Daniel AB Krolowa Palmyry

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie poczekał na to, żeby Aurelian mógł dowieść mu,co jest wart.Nigdy potem Aurelian nie czuł już obecności ojca.Nigdy ojciec nie odwiedzał go w snach, nie dodawałodwagi podczas wrzawy bitewnej.Nie był obecny, gdyjego syn odnosił zwycięstwa, gdy dostępował zaszczytów,gdy wznoszono okrzyki na jego cześć.Nie dowiedział się,że syn zaszedł znacznie dalej, niż sięgały marzenia ojca.Aurelian schylił się, wziął nasiona cedru i mirtuz brązowych mis ustawionych u stóp ołtarza.Sypnął nimido paleniska.Rozszedł się znajomy, kojący zapach dymu.Podnosząc się, Aurelian odczytał machinalnie trzy słowawygrawerowane pod popiersiem ojca:VIRTUS, PIETAS, FIDESTrzy tak dobrze znane słowa, tyle razy wymawianei słyszane, tak doskonale wygładzone w myśli, że stały siępodobne do bezcielesnych cieni.Mimo to Aurelian zadrżał,jakby w tym momencie usłyszał głos ojca.Virtus, Pietas,Fides.Męstwo, szacunek, wierność.Filary wielkościRzymu.W tych trzech słowach zawierała się świetnośćnajpierw republiki, �t następnie cesarstwa.Słowa, któreuczyniły Cezara, Augusta i Hadriana władcami świata orazwybrańcami bogów, dopóki nie utraciły znaczenia przeznieudolność, głupotę i szaleństwo ich następców.Jednak Appliusz wkładał je codziennie w uszy swegosyna, jakby sypał w ziemię ziarno i czekał niecierpliwie, ażwzejdzie.Virtus, Pietas, Fides!Aurelian nieświadomie spojrzał na usta ojca, jakbyspodziewał mi;, >.o usłyszy, jak on je wymawia.I usłyszał.Zdawało mu się, że szepcze je całelararium.Czy miał to być tak długo oczekiwany znak? CzyAppliusz przestał odwracać się plecami do syna?Co za głupota!Aurelian zdał sobie nagle sprawę ze śmiesznościswych uczuć.On, trzydziestosiedmioletni mężczyzna, którywłasnoręcznie powalił kilkuset wrogów, dowódca, któregoczyny zagrzewały do walki serca legionistów, teraznasłuchuje, czy nie usłyszy głosu padającegoz kamiennych warg posągu ojca!Jego nauki miał we krwi i w sercu.Nie potrzebowałczarów.Uniósł na wysokość marmurowych oczu Appliuszarękę, która bez wahania zabijała wrogów Rzymu. Niczego nie zapomniałem, ojcze.Mimo twegomilczenia.Ze skórzanego woreczka przypiętego do paska wyjąłzłotą bransoletę i położył na marmurowej głowie. Zdjąłem ją dla ciebie z ramienia Sarmaty,barbarzyńskiego wodza szepnął z dumą.Dowodził ponadtysiącem ludzi, a ja pokonałem ich z jedną kohortą.Niechbogowie, niech Słońce Niezwyciężone i Mitra sprawią,żebyś usłyszał dumny głos twego syna Aureliana, wolnegoobywatela Rzymu.Przymknął powieki pod wpływem nagłegowzruszenia, które zaraz minęło.Usłyszał szuranie sandałów na progu kapliczki i szept: Aurelianie! Poznał głos siostry. Aurelianie, to ja,Klodia.* * *Miała na sobie dwuczęściową tunikę w dwóchkolorach szkarłatnym i pomarańczowym ułożonąw fałdy, z głębokim dekoltem.Skóra między odsłoniętymipiersiami była bardzo blada, delikatna.Wyciągnęła doniego ręce ozdobione ciężkimi bransoletami ze złotai srebra. Aurelianie!Fałdy tuniki, opływające biodra, podkreślały wdzięksylwetki tak, iż Aurelianowi zabrakło tchu.Zwiatło igrałona jej kruczoczarnych, krótko obciętych włosach, któreprzytrzymywała opaska z żółtego jedwabiu z wszytymiweń dwiema perłami.Duże, pełne usta otworzyły sięw uśmiechu, o którym marzył tysiące razy.Uśmiechtwardy i zarazem zniewalający jak stalowy sztylet.Możewrażenie takie potęgowały wysokie policzki, któreodziedziczyła po matce.A może jaskrawoczerwonaszminka na wargach, kontrastująca z pudrem na nosku.Niezmienny pozostał czysty błękit oczu, tak podobnych dooczu Aureliana, tak samo fascynujących, zagadkowych.Aurelian wierzył, że czas i długa rozłąka uwolniły good ich wpływu.Mylił się! Pod skórzanym pancerzem jegociało drżało od napięcia, którego zazwyczaj doświadczałtylko przed walką.Niech bogowie mają go w swej opiece! Klodia, dziśjuż dojrzała kobieta, miała nad nim jeszcze większą władzęniż dawniej.Klodia, jego siostra, jedyna kobieta, którą nie gardził. Nie poznajesz mnie? zapytała z gardłowymśmiechem. Ależ tak, poznaję.Jak mógłbym cię zapomnieć,siostro?Zabrzęczały bransoletki, gdy palcami dotknęła wargbrata. Nie było cię dziesięć lat, Aurelianie.Opuściłeś dompięć dni po moich osiemnastych urodzinach.Nigdy niepojmiesz, jak bardzo się bałam, że cię już więcej niezobaczę.Tysiące razy śniło mi się, że zginąłeś w bitwie.Budziłam się z obawą, że zabiłam cię moimi myślami.W jej oczach zabłysły łzy. Aurelianie, nie zostawiaj mniejuż nigdy więcej z dala od siebie!Pachniała nieznanymi perfumami, których ostra wońprzypominała wschodnie kadzidła.Aurelian zdobył się nażartobliwy ton. Nie zabito mnie.Jestem tutaj.To ja zabijałem.Nie poczuła się urażona tym tonem, przeciwnie,przymrużyła oczy, czując przypływ wielkiej radości. Tak, tak, o tym także śniłam! Widziałam cię, jakzwyciężasz! Z twoich listów również wynikało, że stałeśsię kimś wybitnym.Odczytywałyśmy je z matką setkirazy!Chwyciła ręce Aureliana i uniosła do swoich warg.Nie wytrzymał dłużej.Wtulił twarz w jej dłonie. Jakże mi ciebie brakowało, Klodio! Tak bardzo zatobą tęskniłem!Ich spojrzenia połączyły się, przywarli do siebie, twarzprzy twarzy, jej pierś wsparta na jego pancerzu, niczymdzieci lub kochankowie, bez dalszych słów, którewyrażałyby ogrom szczęścia.Aurelian przycisnął Klodiętak mocno, że aż zabolały ją piersi od twardychemblematów Rzymu na pancerzu.Wyczuła, że on drżyi uśmiechnęła się w duchu uspokojona.* * *Aelcan powiedział prawdę.Wygodna, wiejska willazbudowana przez ich ojca przestała istnieć.Na skrzydłachdodano nowe pomieszczenia.Umeblowano je luksusowo,ściany ozdobiono pięknymi malowidłami.Różany ogród łączył kolumnadę atrium[16]z triclinium, dawną salą jadalną.Kiedyś ciemna i wąska,teraz zmieniła się w przestronne pomieszczenie.Nowew niej były łoża, okryte żółtym jedwabiem z Antiochii.Obniżony sufit dawał łagodny cień.Wysokie oknawychodziły na trzy strony, przenośne parawany i gruberolety osłaniały je zarówno od zimowych wiatrów, jak i odwielkich upałów.Klodia powiedziała, że teraz mogą odświeżać sięw basenie Kybele.Aurelian zdziwił się.O jakim basenie ona mówi?Lekkim krokiem przebiegając po wspaniałej mozaicepełnej afrykańskich ptaków i zwierząt, pociągnęła go dookna wychodzącego na zachód. Spójrz!Zniknął stary mur sadu z drzewami owocowymi.Został z niego tylko niski murek okalający zaokrąglony nakształt łuku basen, w którego wodzie odbijała siękolumnada.Postawione na posadzce z żółtego marmurukolumny ozdobione pilastrami ze ślimacznicamiprowadziły do małej świątyni Kybele, ukończonej dopieropo ostatniej zimie.Jej fronton dominował nad przepięknąamfiladą dolin [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl