dickens charles ciężkie czasy

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie widzę, czemuby go nie posądzać? Mnie się on wydawał uczciwy.- Kto inny może ci się wydać nieuczciwym, chociaż wcale nim nie jest.Nastąpiło milczenie, gdyż Tomasz urwał nagle i zamilkł. Jednym słowem rozpoczął Tomasz na nowo, jakby decydując się na coś kiedy mó-wimy o tym, zdaje mi się, że wcale nie miałem o nim dobrego wyobrażenia, gdyż wziąwszygo na stronę tłumaczyłem mu, że twoja pomoc, Luciu, spadła mu jak z nieba; że powinienczuć się szczęśliwym i użyć tych pieniędzy poczciwie.Wszak pamiętasz, żem rozmawiał znim na schodach? Zresztą nic nie chcę mówić przeciw niemu.Może być bardzo poczciwy,gdyż nic złego o nim nie słyszałem.Spodziewam się, że poczciwy i niewinny. Czy się obraził za to, coś mu mówił? Bynajmniej; przyjął to za dobrą monetę, był dość grzeczny.Gdzie jesteś, Luciu? Pod-niósł się na łóżku i pocałował siostrę. Dobranoc, dobranoc! I nic nie masz mi do powiedzenia? Nie.Cóż bym miał? Wszak nie chcesz, abym ci co kłamał? O nie! Nie tej nocy, Tomaszu, aby a spodziewam się, że tak będzie wszystkie inneliczne twe noce pózniejsze szczęśliwe były. Dziękuję ci, Luciu.Tak jestem zmęczony, że dziwię się, iż ci cokolwiek nie skłamałem,aby pozbyć się zapytali i prędzej zasnąć.Idz, droga, idz!Pocałował ją znowu, odwrócił się do ściany, nakrył się z głową i leżał tak spokojnie, jakbynadszedł ów czas i chwila, na którą go siostra zaklinała niedawno.Ona postała przy łóżkuchwilkę, a odchodząc powoli, zatrzymała się jeszcze przy drzwiach; spojrzała ku bratu i spy-tała, czy jej nie wołał? Ale on nie odezwał się.Wyszła więc i udała się do swej sypialni.Wtedy nieszczęsny młodzik ostrożnie wyjrzał spod kołdry, a widząc, że siostry już nie ma,wyskoczył z łóżka, zasunął drzwi i rzucił się twarzą na pościel, rwąc sobie włosy, płaczącgorzko, pragnąc powrotu siostry wbrew samemu sobie, przeklinając siebie, ale bez skruchy również nienawistnie i bezowocnie klnąc wszystko dobre i poczciwe na świecie.119ROZDZIAA IXNARESZCIE BDZIE MIE POK�JWysoko urodzona pani Sparsit pielęgnowała swe rozdrażnione nerwy w domu wiejskimBounderby ego.W czasie tego pobytu spojrzenie jej spod brwi koriolańskich nabrało takiejostrości w dzień i w nocy, że jej oczy, jak para latarni morskich, mogły ustrzec każdego bacz-nego człowieka od sterczących skał jej rzymskiego nosa i od kamienistych a czarnych okolicsąsiednich gdyby nie jej łagodny sposób bycia.Z trudnością jednak ktoś by uwierzył, żeoddalenie się jej na spoczynek było czym innym, a nie czczą formą tylko.Klasyczne jej oczywpatrywały się wciąż, szeroko otwarte i czujne, a jej surowy nos zdawał się nie potrzebowaćwytchnienia i ciągle stróżował.Wszakże sposób siedzenia, sposób gładzenia szorstkich, żenie powiemy drapieżnych mitenek, sposób szukania czegoś nogą w owym strzemieniu, spo-rządzonym z motka bawełny był tak stanowczo pogodny i łagodny, że wielu najbieglej-szych postrzegaczy musiałoby ją wziąć za gołębicę, wcieloną przez jakąś igraszkę natury wkształty ziemskie drapieżnego ptaka.Posiadała ona niepospolity talent szperania w domu.Jakim sposobem z piętra na piętro sięprzenosiła, tego nie można było zrozumieć.Dama tak wysoce ukształcona i z taką paranteląnie mogła przecież drapać się po balustradach albo ześlizgiwać się po poręczach schodów; ajednak szybkość jej w zmienianiu miejsca nasuwała dzikie posądzenie, że coś podobnegomusiało tu zachodzić.Drugim charakterystycznym rysem tej szanownej pani było, że nigdysię nie śpieszyła.Przenieść się mogła nagle z dachu na dziedziniec a z dziedzińca na dach; ajednak pośpiechu jej nikt by nie dojrzał tak równy i swobodny oddech miała wszędzie i nakażdym miejscu.Nikt i nigdy nie dojrzał jej idącej szybkim krokiem.Uczepiła się łaskawie Harthouse a i wkrótce po swoim przybyciu udarowała go przyjemnąkonwersacją.Pewnego poranku, przed śniadaniem, poważnym dygiem zatrzymała go na dro-dze w ogrodzie. Zdaje mi się, że to było wczoraj rzekła jak miałam honor przyjmować pana w banku,gdy pan raczyłeś rozpytywać się o adres pana Bounderby. Chwila ta, śmiem twierdzić, pozostanie mi pamiętna na wieki odrzekł James chylącgłowę przed wysoce urodzoną damą, ale mówiąc tonem niesłychanie obojętnym. W dziwnym żyjemy świecie zauważyła pani Sparsit. Pamiętam, że przy pierwszym spotkaniu pani, a przypomnienie to dumnym mnie czyni,wyraziłem podobne zdanie, ale nie tak zręcznie ubrane.Przyjąwszy komplement lekkim drgnieniem brwi, jednak nie tak słodkim, jak głos jejśpiewający, dama odrzekła: Chciałam powiedzieć, że świat jest bardzo dziwny, jeśli idzie obliskie znajomości, które zawieramy czasami z osobami, o których nigdyśmy nie wiedzielinawet [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl