Dion Lise Tajemnica niebieskiego kufra

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.68Zawiązała się między nami prawdziwa zaży�łość, przede wszystkim dlatego, że łączyła naspasja szycia.Marie-Louise urodziła się w Rennesw rodzinie robotniczej, a jej ojciec wykonywał dlawspólnoty różne prace.Dużą część swego dzieciń�stwa spędziła zatem w otoczeniu zakonnic i mia�ła dla nich ogromny podziw.Opowiedziała mi, żewyraznie poczuła Boże powołanie, a ja jej tego za�zdrościłam.Dzieliłyśmy się naszą wiedzą o sztuce szycia,a ja opowiadałam jej o siostrze Adolphine, którazachęcała mnie do rozwijania umiejętności kra�wieckich.Przed uśnięciem myślałam tylko o tymi często w zeszytach rysowałam różne ubrania,a szkiców tych jeszcze nikomu nie pokazałam.W niedzielę rozmawiałyśmy o tym, czego do tejpory się nauczyłyśmy, o ściegu krzyżykowym sto�sowanym przede wszystkim w celu uzyskania so�lidnych szwów, ściegu dzierganym, który zapobiegastrzępieniu się materiału, o ściegu za igłą i przedigłą.Dyskutowałyśmy też o haute couture.Zastana�wiałyśmy się, ile godzin pracy trzeba, żeby ręcznieuszyć suknię narysowaną przez wielkiego projek�tanta.I wydawało nam się to prawie niemożliwe.Razem marzyłyśmy o tworzeniu i konfekcjonowa�niu odzieży.Niedzielne popołudnia mijały zatemszybko i naprawdę dawały nam siłę, by kolejny ty�dzień zajęć zacząć z nową energią.69Musiałyśmy również odbywać okresy odosob�nienia, które nazywano rekolekcjami powołania,a które służyły zastanowieniu się nad naszą wiarą.Korzystałam z tych chwil skupienia, żeby zapytaćsamą siebie, czy to możliwe, że Bóg powołał mniedo życia zakonnego, a ja tak naprawdę nigdy tegonie odczułam.Nie pamiętałam, żebym kiedykol�wiek poczuła równie jednoznaczne powołanie jaksiostra Marie-Louise.Chociaż właściwie czego po�winnam doświadczyć? Ażeby pomóc nam w roz�myślaniach nad tym pytaniem, wspólnota sporzą�dziła listę.Czujesz Boże powołanie, jeżeli twoje zamiłowa�nie do modlitwy i przywiązanie do Jezusa Chrystusapozostają niewzruszone; jeżeli od czasu do czasuogarnia cię pragnienie bycia zakonnicą; jeżeli niezależy ci na pieniądzach, na posiadaniu wszystkie�go i na dominowaniu nad innymi; jeżeli możesz żyćbez wielkich wymagań; jeżeli lubisz żyć w zespole,jakiejś grupie.Prawie wszystko z tej listy odczuwałam, choćbyć może z nieco mniejszą intensywnością niż na�leżało.Ale umysł zaprzątało mi dość ważne pytanieo to, czy kocham Boga wystarczająco.Miłość Bogato oczywiste, ale cóż oznaczało właściwie kocha�nie Boga wystarczająco? Jak wielka była ta moja70miłość? I czy moje pragnienie, żeby zostać zakonni�cą, nie było logicznym następstwem pierwszej fazymego życia, które spędziłam w klasztorze?Siostry często powtarzały mi, że to dzięki wspól�nocie i wykształceniu, jakie w niej zdobyłam, je�stem taką wzorową kobietą.Kładły również naciskna fakt, że nigdy niczego mi nie brakowało.Czybyłam im więc do tego stopnia wdzięczna, żebypoświęcić im resztę życia, chociaż miałam dopierodwadzieścia dwa lata?Wspólnoty często wyrażały takie oczekiwania -że sieroty, którymi się zajmowały, pozostaną w za�konie.Wydawało się to naturalną formą wzajemno�ści.Sądzę, że i mnie właśnie chciano przekazać takikomunikat.Ja natomiast byłam świadoma, że jeżelizgodzę się na ten los, to na moją przyszłość będąsię składały: służebność, posłuszeństwo i całkowi�ta uległość.Ale mimo tych wszystkich nurtującychmnie pytań byłam szczęśliwa.Podczas tego rachunku sumienia nigdy nie zda�rzyło mi się podać w wątpliwość ślubu czystości.Oczywiście zdarzało mi się odczuwać pewne pra�gnienia, które wydawały mi się nienormalne, alew takich chwilach starałam się myśleć o czymś in�nym.Wstawałam, pisałam albo się modliłam.Nie by�ło też mowy, żebym o tych momentach słabości na�pomknęła podczas spowiedzi.Mówiłam sobie, że to,co się dzieje między mną a mną, dotyczy tylko mnie.71Niebawem miałam wziąć ślub z Panem Bogiem,a dla dwudziestodwulatki ślub jest rzeczą najważ�niejszą.Miałam na zawsze oddać swoje życie Bogu,co stanowiło dla mnie wielką tajemnicę, bo prze�cież związek ten nie był czymś namacalnym.I codla dziewczyny w tym wieku może znaczyć wyra�żenie na zawsze"? Moje pytania nie były rzecząnajważniejszą; uroczyście złożyłam śluby wieczy�ste w miesiącu Maryjnym, w pierwszą niedzielęmaja 1934 roku.Zaślubienie Pana było momentem wspania�łym.Kaplicę zdobiło mnóstwo białych kwia�tów.Razem ze mną do klasztoru wstępowałoczterdzieści nowicjuszek.Wszystkie byłyśmypodenerwowane i łatwo było dostrzec rozgo�rączkowanie podobne do tego, jakie towarzyszyzamążpójściu.Najpierw uczestniczyłyśmy we mszy, a po prze�czytaniu fragmentu Ewangelii rozpoczęła się ce�remonia zadawania pytań.Wyszeptałam pierwsze tak", godząc się na podporządkowanie prawomwspólnoty.Następnie położyłyśmy się krzyżem,a pozostałe zakonnice odśpiewały liturgię świętą.Byłam wystraszona i niespokojna, ponieważ niemiałam pewności, czy do końca pojęłam głębokisens mojej decyzji.Czy dobrze zrozumiałam, cooznacza zgoda na spędzenie życia w ubóstwie, czy�stości i posłuszeństwie.72Wybrałam sobie imię Marie-No�lle - po prostudlatego, że było to zarazem imię Panny Zwiętej i na�zwa dnia narodzin jej syna.Ten wielki dzień zakończył się lukullusowymprzyjęciem.Nigdy nie widziałam takich ilości je�dzenia.I natychmiast odkryłam przyjemność pły�nącą z łakomstwa i nieumiarkowania w jedzeniui piciu, jednego z siedmiu grzechów głównych, i towbrew ślubom, jakie przed chwilą złożyłam!Od tej pory miałam nowy status: siostry Marie--No�lle, nową suknię i obrączkę na palcu.Nazajutrzdostałam też nowy przydział - zostałam skierowa�na do pralni, gdzie pod okiem siostry mistrzynimiałam odbyć sześciomiesięczne szkolenie, żebynauczyć się różnych etapów prania ubrań i bieli�zny pościelowej.Na początku miałam dużo zapa�łu, ale po tygodniu byłam kompletnie wyczerpana.Podczas kolacji usypiałam nad talerzem, a pózniejw trakcie wieczornej modlitwy.Gorąco i wilgot�ność, panujące w tych pomieszczeniach, były niedo zniesienia.Poza tym moja nowa suknia byłaz grubszej tkaniny niż poprzednia, a na nią wkła�dałam jeszcze fartuch z grubej bawełny, który miałją chronić.A był to dopiero maj! Co będzie w lecie?Kiedy o moim wyczerpaniu powiedziałam sio�strze mistrzyni, odpowiedziała oschle: Trzeba się,córko, przyzwyczaić!".Od tej chwili wiedziałam, żebez względu na to, jakie rozterki czy trudności będę73przeżywała, nikt nie będzie mi współczuł.Powin�nam wszystko znieść, nigdy się nie skarżąc.Wpa�dłam wtedy na pomysł, żeby uszyć suknię iden�tyczną jak ta, którą nosiłyśmy, ale z tkaniny dwarazy lżejszej, która byłaby przeznaczona wyłączniedla zakonnic pracujących w pralni.Powiedziałamo tym siostrze Marie-Louise, a ta zachwyciła siępropozycją wyszukania razem ze mną odpowied�niego materiału [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl