Dzieła w. Jan od Krzyża(1)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W tym sensie bowiem możemy tu zastosować słowa Boże wypowiedziane do Joba: "Otowypije rzekę, a nie zadziwi się, i ma nadzieję, że się Jordan wleje w paszczę jego".Rozumiesię przez to najwyższy stan doskonałości."Przed oczyma jego jako wędą chwyta się go ipalami przekłuwa nozdrza jego" (40, 18-19).To znaczy: uderzając ją ostrzami wiadomości,rozprasza jej ducha; powietrze bowiem, które wychodzi przez nozdrza, rozprasza się nawszystkie strony, gdy one są przedziurawione.I dalej mówi: "Pod nim będą promieniesłoneczne i naściele sobie złota jako błota" (41, 21).Przyprawia bowiem duszę o utratęprzedziwnych promieni poznania Boga, jakimi dusze były oświecone, niszczy i rozrzucakosztowne złoto Bożych barw, którym dusze były ubogacone.65.Więc, o dusze, gdy wam Bóg daje te nadziemskie łaski prowadząc was drogą samotności iskupienia, oderwijcie się od niskiego odczuwania, nie wracajcie do zmysłów! Zaniechajciewaszego własnego działania, bo jeżeli ono przedtem, gdyście były początkującymi,dopomagało wam do zaparcia się świata i samych siebie, to teraz, gdy Bóg czyni wam tęłaskę, iż sam w was działa, będzie wam tylko wielką przeszkodą i zawadą.Gdy tylkobędziecie się starały nie zajmować waszych władz żadnymi rzeczami, lecz będziecie jeodrywać od wszystkiego, by się w nic nie uwikłały, co jedynie należy wam czynić w tymstanie, a przy tym będziecie trwać w tej prostej uwadze miłosnej, jak to wyżej jużpowiedziałem, żadnego innego nacisku na duszę nie wywierając, chyba tylko dla ogołoceniajej i uwolnienia ze wszystkiego, byście nie zmąciły i nie zburzyły jej pokoju i uciszenia,wtedy nakarmi was Bóg pokarmem niebiańskim, gdyż Mu w niczym nie będziecieprzeszkadzały.66.Trzecim ślepcem jest sama dusza, która nie rozumiejąc swego stanu, jak wspomnieliśmy,niepokoi się i sama sobie wyrządza szkodę.Nie umiejąc bowiem działać inaczej, jak tylko zpomocą zmysłów i rozważania, gdy ją Bóg chce wprowadzić w tę próżnię i samotność, gdzienie może posługiwać się władzami i wzbudzać aktów, widząc, że nic nie robi, stara się cośczynić i w ten sposób rozprasza się, napełnia oschłością i niesmakiem, podczas gdypoprzednio kosztowała słodyczy pokoju i ciszy duchowej, którymi Bóg napełniał ją skrycie.I zdarza się czasem, że Bóg usiłuje utrzymać ją w tym cichym odpocznieniu; ona zaś usiłuje zpomocą wyobrazni i rozumu działać sama i wtedy jest jak to dziecko, które, gdy matka chceje wziąć w ramiona, krzyczy i upiera się iść samo, a w rezultacie ani samo nie idzie, ani matceiść nie pozwala; lub jest jak figura, którą malarz chce pomalować, a ktoś inny nią rusza iprzez to albo nic nie zrobi, albo się ją jeszcze zeszpeci.67.Dusza będąca w tym odpocznieniu powinna wiedzieć, że chociaż nie czuje, iż idzienaprzód i coś czyni, postępuje jednak dużo szybciej, niż gdyby szła o własnych siłach, bo samBóg unosi ją w swych ramionach; mimo że idzie naprzód krokami Bożymi, tych kroków nieodczuwa.I chociaż sama nie czyni nic z pomocą swych władz duchowych, zyskuje jednakdużo więcej, niż gdyby coś czyniła, bo Bóg w niej działa.A że ona nie spostrzega tego, nie należy się dziwić, bo tego, co Bóg w tym czasie działa wduszy, zmysły nie mogą pojąć, gdyż to dokonuje się w milczeniu.Słowa bowiem mądrości,jak mówi Mędrzec, dają się słyszeć jedynie w milczeniu (Koh 9, 17).Niech więc pozostanie dusza w rękach Boga, a nie polega na samej sobie i nie oddaje się wręce tamtych dwóch ślepych, bo gdy w Bogu będzie trwała i unikała działania z pomocąswych władz, bezpieczna pójdzie ku wyżynom.68.Lecz wróćmy teraz do naszego przedmiotu, do tych głębin otchłani władz duchowych.Mówiliśmy, że cierpienie duszy bywa w nich bardzo wielkie, gdy ją Bóg namaszcza iprzygotowuje najwznioślejszymi (s.788) olejkami Ducha Zwiętego, by ją połączyć z sobą.Olejki te są tak delikatne i tak czułe jest to namaszczenie, że przenikają najgłębszą istotęduszy, tak ją kształtują i upiększają, że cierpienie jej i omdlewanie z pragnienia, wobecogromnej próżni tych jaskiń, jest wprost bezmierne.Musimy zaznaczyć, że jeżeli namaszczenia, które przysposobiły owe jaskinie duszy dozjednoczenia się z Bogiem w zaślubinach duchowych, są tak wzniosłe, jak powiedzieliśmy,jakież będzie poznanie, miłość i chwała, które mają już we wspomnianym zjednoczeniu zBogiem rozum, wola i pamięć? Na pewno odpowiednie do pragnienia i głodu, jakieodczuwały te jaskinie, będzie teraz ich zadowolenie, nasycenie i rozkosz.I odpowiednie dosubtelności przygotowania będzie pełne posiadanie łask przez duszę i pełne ich kosztowanieza pomocą jej zmysłu.69 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl