Gaardner Jostein Swiat Zofii

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Musiała jeszcze raz umoczyć język w niebieskiej butelce, by świat stał się mniej więcej taki, jaki był przed przybyciem Alicji.- Ale co jest prawdą? - zapytała.- Czy to czerwona butelka czy niebieska daje właściwe odczucia?- I czerwona, i niebieska, Zosiu.Nie możemy powiedzieć, że romantycy się mylili, istnieje bowiem tylko jedna rzeczywistość.Ale może byli zbyt jednostronni.- A co z niebieską butelką?- Sądzę, że Kierkegaard pociągnął z niej kilka głębszych łyków.Był w każdym razie bardzo wyczulony na znaczenie jednostki.Jesteśmy nie tylko dziećmi swojego czasu.Każdy z nas jest poza tym wyjątkową osobowością, która żyje tylko ten jeden raz.- A tym Hegel szczególnie się nie przejmował?- Nie, bardziej interesowały go grube rysy historii.To właśnie tak oburzyło Kierkegaarda.Uważał, że zarówno filozofia jedności romantyków, jak i „historyzm” Hegla zagubiły gdzieś odpowiedzialność jednostki za własne życie.Dlatego dla Kierkegaarda Hegel i romantycy byli jak dwa łokcie tej samej materii.- Rozumiem, że mogło go to denerwować.- Soren Kierkegaard urodził się w roku 1813 i został przez ojca wychowany bardzo surowo.Odziedziczył też po nim religijną melancholię.- To zabrzmiało naprawdę ponuro.- Właśnie z powodu swej melancholii czuł się zobowiązany zerwać zaręczyny.W środowisku kopenhaskiego mieszczaństwa nie zostało to potraktowane łaskawie.Wcześnie więc stał się osobą wyklętą, odrzuconą.Z czasem, co prawda zaczął coraz mocniej atakować.Stawał się coraz bardziej jednym z tych, których Ibsen nazwał później „wrogami ludu”.- Z powodu zerwanych zaręczyn?- Nie, nie tylko.Pod koniec życia przedstawił ostrą krytykę kultury.Powiedział: „Cała Europa znalazła się na skraju bankructwa”.Uważał, że żyje w czasach zupełnie pozbawionych namiętności i zaangażowania.Szczególnie ostro reagował na brak zaangażowania religijnego wśród członków Kościoła.Był bezlitosny w krytyce tego, co nazywamy „niedzielnym” chrześcijaństwem.- Dzisiaj powinno się raczej mówić o „chrześcijaństwie konfirmacyjnym”.Większość przystępuje do konfirmacji tylko i wyłącznie ze względu na prezenty.- Tak, dobrze to zrozumiałaś.Dla Kierkegaarda chrześcijaństwo jest tak przytłaczające i tak sprzeczne z rozumem, że stawia człowieka w sytuacji albo-albo.Nie można być chrześcijaninem „trochę” czy „do pewnego stopnia”.Bo albo Jezus zmartwychwstał pierwszego dnia Wielkanocy, albo nie.A jeśli rzeczywiście powstał z martwych, jeśli naprawdę umarł, by nas zbawić, to jest to tak niesamowite, że musi przeniknąć całe nasze życie.- Rozumiem.- Kierkegaard dostrzegał, że zarówno Kościół, jak i większość ludzi ma bardzo przyziemny stosunek do zagadnień religijnych.Dla niego samego religia i rozum były jak ogień i woda.Nie wystarczy wierzyć w prawdziwość Chrystusa.Wiara chrześcijańska oznacza pójście w ślady Chrystusa.- A co to ma wspólnego z Heglem?- No, może zaczęliśmy od niewłaściwego końca.- Wobec tego proponuję, żebyś włączył wsteczny bieg i ruszył jeszcze raz.- Kierkegaard rozpoczął studia teologiczne już w siedemnastym roku życia, ale z czasem coraz bardziej interesowały go zagadnienia filozoficzne.Gdy miał lat dwadzieścia siedem, uzyskał stopień magistra pisząc pracę „O pojęciu ironii”.Rozprawia się w niej z ironią romantyczną i swawolną zabawą romantyków z iluzją.Tej formie ironii przeciwstawił „ironię sokratesową”.Sokrates także posługiwał się ironią jako środkiem działania, ale czynił to, by dotrzeć do najgłębszych prawd życia.W przeciwieństwie do romantyków Sokrates należał do tych, których Kierkegaard nazywał „myślicielami egzystencji”.Myśliciel egzystencji całym swym istnieniem oddaje się dociekaniom filozoficznym.- Ach tak.- Po zerwanych zaręczynach Kierkegaard wyjechał w roku 1841 do Berlina, gdzie, między innymi przysłuchiwał się wykładom Schellinga.- Czy spotkał Hegla?- Nie, Hegel zmarł dziesięć lat wcześniej, ale duch Hegla panował zarówno w Berlinie, jak i dużej części Europy.Jego „system” wykorzystywano jako swego rodzaju ogólne wyjaśnienie wszystkich typów zagadnień.Natomiast Kierkegaard stwierdził, że obiektywne prawdy, którymi zajmowała się filozofia heglowska, są dla egzystencji pojedynczego człowieka całkowicie nieistotne.- A jakie prawdy są istotne?- Kierkegaard uważał, że ważniejsze od znalezienia Prawdy przez wielkie P jest odszukiwanie prawd ważnych dla życia konkretnego człowieka.Ważne jest, by znaleźć „prawdę dla mnie”.W taki oto sposób przeciwstawił pojedynczego człowieka - czyli jednostkę - „systemowi”.Jego zdaniem, Hegel zapomniał, że sam jest człowiekiem.Kierkegaard pisze o heglowskim typie profesora w następujących słowach: „Podczas gdy oddający się spekulacjom Pan Profesor wysokiego rodu wyjaśnia całe istnienie, w roztargnieniu zapomniał, jak sam się nazywa: że jest człowiekiem, po prostu człowiekiem, a nie fantastycznym punktem 3/8 jakiegoś paragrafu”.- A czym, zdaniem Kierkegaarda, jest człowiek?- Na takie pytanie nie można odpowiedzieć ogólnie.Uniwersalny opis natury człowieka czy jego „istoty” w ogóle nie interesuje Kierkegaarda.Istotna jest egzystencja jednostki.A człowiek nie przeżywa swego istnienia siedząc za biurkiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl