George Sand Grzech pana Antoniego

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To,czego się przed chwilą od pana dowiedziałem, zaniepokoiło mnie więcej niż pana, i wszystko,o czym mówiliśmy, czy to w formie domysłu, czy w formie żartu, będzie miało ten doniosłyskutek, że mi posłuży za przestrogę przed pewnym niebezpieczeństwem.Powtarzam panu,mój syn jest człowiekiem zbyt uczciwym, by uwieść ubogą i niedoświadczoną dziewczynę;mogłoby się jednak zdarzyć, gdyby ją za często widywał, że powezmie do niej zbyt żyweuczucie, które naraziłoby ich oboje na przelotne wprawdzie, lecz zbędne zmartwienie.Mógłbym z łatwością przeciąć to wszystko wyprawiając niezwłocznie stąd Emila, leczpokrzyżowałoby to moje plany, gdyż chcę praktycznie wciągnąć go do moich zajęć; przykroby mi było ponadto rozstawać się z nim w obecnych okolicznościach dla tak błahejprzyczyny.Niech więc pan zgodzi się pójść mi na rękę.Jest pan pewny dobrego przyjęcia wCh�teaubrun, bywaj więc tam często, równie często jak mój syn; stań się przyjacielemrodziny.Dopomoże panu w tym łatwy charakter starego.Niech pan patrzy, obserwuje idonosi mi o wszystkim, co się tam dzieje.Jeśli obecność pana będzie memu synowi niemiła,przekonamy się, że niebezpieczeństwo istnieje; jeśli będzie starał się pana odsunąć, niech panna to nie pozwoli i wystąpi bez wahania w charakterze pretendenta do ręki panny. A jeśli będę przyjęty? Tym lepiej dla pana! To zależy, jak daleko zaszły sprawy między nią a pańskim synem. Byłby pan chyba bardzo naiwny i niezręczny, gdyby przez ten czas nie dowiedział siępan, czego się trzymać; wszak idzie pan tam jako obserwator. A jeśli się spostrzegę, że przybywam za pózno? To się pan wycofa. Odegrałbym dziwną rolę i pan Emil miałby do mnie słuszną pretensję. Panie Galuchet, nie żądam niczego za darmo.Prawda, że będzie pan miał trochękłopotów i nieprzyjemności, ale też czeka pana suta nagroda za wszystkie poświęcenia,których od pana wymagam. To mi wystarcza, chciałbym tylko jeszcze dodać jedno słowo: jeśli się okaże, że pannami odpowiada i ja jej również, byłbym w tej chwili zbyt ubogi, by zakładać rodzinę. I to zostało przewidziane.Pomógłbym panu w stworzeniu sobie sytuacji materialnej.Naprzykład: pan by się zobowiązał pracować u mnie przez pewien czas, ja zaś dałbym panuzaliczkę wysokości pięciu tysięcy franków na poczet pańskich poborów oraz podarowałbympanu pięć tysięcy, gdyby zaszła potrzeba. Czy to nie żart.lub tylko obietnica? zapytał Galuchet, silniej niż kiedykolwiek drapiącsię w głowę.133 Rzadko zwykłem żartować, o czym miał pan czas się przekonać, a tym razem wcale nieżartuję. A więc zgoda.Jest pan tak dla mnie łaskawy.Będę miał pana Emila na oku, musiałbybyć bardzo sprytny, żebym go nie upilnował. Będzie sprytniejszy od ciebie, a to nie trudno pomyślał pan Cardonnet, gdy Galuchet sięoddalił ale wystarczy mieć takiego jak ty rywala, by poczuć się upokorzonym swoimwyborem.Jeśli zaś będą woleli takiego niezdarę-epuzera jak ty od pięknego wielbiciela,jakim jest Emil, dostanie dobrą nauczkę.W takim wypadku drobna ofiara, którą poniósłbym,by pomóc panu Galuchet w założeniu rodziny, nie byłaby nadmierna, zwłaszcza że w tensposób związałby się ze mną na czas dłuższy i musiałby się wyrzec ambicji porzucenia mnie.Ale to tylko w najgorszym razie, istnieje bowiem dwadzieścia szans przeciwko jednej, żeGaluchet wkrótce wyleci za drzwi.W takim razie wymyślę coś lepszego, a tymczasem uda misię z pewnością zaszachować Emila, rozwiać jego złudzenia, związać go z wrogiem, któregonie potrafi zwalczyć z nudą wcieloną w postać Konstantego Galuchet.Pomysł pana Cardonneta dowodził głębokiej znajomości życia i gdyby nie było za póznolub za wcześnie, by Emil wyrzekł się swoich złudzeń, podstęp mógł był się udać.Rywalizacjapodnieca pospolitą duszę, lecz umysł subtelny, mając niegodnego siebie rywala, tylko nad niącierpi.Człowiek o wyższych aspiracjach nabierze niewątpliwie wstrętu do istoty, któraznajduje przyjemność w hołdach głupca, wystarczy nawet, jeśli przedmiot jego uwielbieniaznosi owe hołdy zbyt cierpliwie, a spłonie rumieńcem wstydu i oddali się.Pan Cardonnetjednak nie liczył się z dumą Gilberty.Emil powrócił ze swej wycieczki bardziej niż kiedykolwiek rozpłomieniony, pełenentuzjazmu i szczęścia; wierzył, że zwycięży wszelkie przeszkody.Szlachetna Gilbertadopomogła mu wielce przez to, że dzieliła jego złudzenia; pod względem nieprzezorności iszczerego serca okazała się nieodrodną córką pana Antoniego.Emil, co prawda, mógł sobiewyrzucać, że posunął się zbyt daleko wyznając jej miłość, zanim zapewnił sobie zgodę panaCardonnet.Była to straszna nieopatrzność, a nawet karygodne zuchwalstwo, gdyż powinienbył liczyć się z odmową ojca, chyba że stałby się cud.Emil wszakże żył w takiej gorączce, wtakiej egzaltacji, kiedy człowiek wierzy w cuda, kiedy wydaje się sobie półbogiem, dlatego żejest kochany.Przyjechał więc do Gargilesse nie ustaliwszy dnia, kiedy wyzna swoje uczucia rodzicom;Gilberta bowiem żądała, by nie działał zbyt pochopnie, i otrzymała od niego obietnicę, iżpostara się przede wszystkim dobrze usposobić rodziców, postępując zgodnie z ich wolą.Emil powinien, jej zdaniem, wynagrodzić im swą nieobecność, która ich zapewne zmartwiła,i nie rozstawać się z nimi do końca tygodnia, pracując pilnie nad wszystkim, co ojcu spodobasię mu polecić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl