Jan Lam Pan komisarz wojenny

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Arturnie kopnął nogą pospolitego Galilejczyka, spełniającego powyższy swój obowiązek.Wszystko to było bardzo zaszczytne, ale także bardzo nudne.Lada gimejne (koroniarskiwyraz oznaczający szeregowca) mógł przysiąść się do panny lub młodej mężatki i bawić sięjak najlepiej, podczas gdy pan major musiał prezydować na kanapie między dwoma dojrza-łymi damami i odpowiadać na zapytania p.aptekarza, dlaczego Wysocki uparł się konieczniezdobywać Radziwiłłów178, zamiast dążyć czym prędzej w inną stronę, np.na Polesie, i dla-czego komitet lwowski, zamiast wyprawić cucyglerów naprzód, ku granicy, ekspediuje ich wtył, w głąb kraju.Pan Artur umiał oczywiście motywować doskonale wszystkie te ruchy stra-tegiczne, ale to pocieszało tylko p.Odwarnickiego, jemu zaś nie sprawiało najmniejszejprzyjemności, ponieważ piękniejsza część płci pięknej nie słuchała go i zajmowała się raczejgimejnymi.Takie to są niedogodności wysokiego stanowiska.Pan major, Jan Wara, cierpiałje na równi z innymi możnymi i wielkimi tej ziemi na równi np.z p.%7łaakiem179, który pod-czas gdy l u d rozchodzi się na piwo, musi w imieniu m i e s z c z a ń s t w astać pod baldachimem i patrycjuszowskimi słowy dawać plebejuszom do zrozumienia wyso-kie swoje zadowolenie, iż się zeszli na zgromadzenie ludowe.Ja sam, gdybym był np.naktórego rozróżnienie braci starszych i młodszych jest pogłosem koncepcji solidarystycznych, takich np., jakiesnuł Z.Krasiński.176mortyfikacja (z łac.) umartwienie.177avec une affabilit� aussi gracieuse, que charmante (fr.) z uprzejmością pełną wdzięku i uroku.178W pierwszych dniach lipca 1863 roku generał Józef Wysocki bezskutecznie próbował zdobyć miasteczkoRadziwiłłów, leżące nad granicą galicyjską, z którego chciał uczynić bazę operacyjną wyprawy na Wołyń.Wy-prawa ta stała się przedmiotem dyskusji i ostrej krytyki przede wszystkim ze strony Czerwonych.179Wincenty %7łaak działacz Tow.Narodowo-Demokratycznego, przewodniczył na zgromadzeniu ludowym,zwołanym na wolnym powietrzu w dn.7 III 1869 w celu uzyskania masowego poparcia dla działalności Towa-rzystwa.56miejscu p.Widmana180 i musiał czasem prezydować w Towarzystwie Demokratycznym, rzu-całbym nieraz tęskne spojrzenia ku pięknym słuchaczkom na galeriach i kto wie, czy niezrzekłbym się w końcu prezydentury, byle się nie nudzić na krześle w środku sali.Inni poj-mują to inaczej, ale niemniej przeto pewna, że ciężar dostojeństw, w młodszym zwłaszczawieku, nieznośnym jest do dzwigania.Wiedzieli dobrze Rzymianie, że młodość ma swojeprawa, i dlatego np.tak młodych ludzi, jak p.Romanowicz181, nie mianowali nigdy ojcamiojczyzny.Nawet u nas zaczynają to już pojmować i wkrótce, jak słychać, ma być ogłoszonykonkurs na współpracowników pewnego organu z tym warunkiem, iż kandydat ma ko-niecznie mieć już wszystkie zęby, a to nie tylko przednie i boczne, ale także trzonowe, chodzibowiem głównie o przeżuwanie.Pan major nudził się tedy koniec końców na swojej sztabowej posadzie między panią ap-tekarzową a panią kasjerową i rad był bardzo, gdy dano wieczerzę, albowiem wówczas przy-najmniej wszyscy razem siedli do stołu i łatwiej można było ściągnąć na siebie uwagę po-wszechną, czego też pan Artur uczynić nie omieszkał.Dzięki sztywnemu a powszechnie u nas prawie obowiązującemu obyczajowi wszystkiedamy zasiadły na jednym końcu stołu i tylko pan major i obecny tamtego wieczora ksiądzproboszcz unicki posadzeni byli najbliżej tego po części pięknego, a po części poważnegogrona.Inni cucyglery i honoratiores182 miasteczka mieścili się poniżej.Dzień był uroczysty,obchodzono bowiem imieniny pani aptekarzowej, Imci pani Anny Odwarnickiej.Miejscewszystkich wesołych i gwarnych rozmów zajęło uroczyste i usilne, a bez końca powtarzanenaleganie gospodarza i gospodyni, by goście pozwolili jeszcze trochę, a potem jeszcze ijeszcze trochę, tej i każdej potrawy.Nalegania te przeplatane były skargami, że księdzowadobrodziejka jakoś nic nie je, że pan adiunkt dobrodziej jakoś niełaskaw itd.Trwało to takdługo, póki nawet najżarłoczniejszy z jedzących nie oświadczył, że pan aptekarz, chce gochyba przyprawić o dyspepsję183, jeżeli go jeszcze siłuje do jedzenia.Po czym, gdy kieliszkijuż były nalane, podniósł się ksiądz proboszcz i w niezmiernie, jak na proboszcza, zwięzłej igładkiej przemowie oświadczył, że wypada mu przeprosić solenizantkę bo choć wedługobyczaju powinien by wypić jej zdrowie, to jest inna solenizantka, której się to jeszcze pier-wej należy, solenizantka, za którą się wszyscy modlimy i o którą wszyscy bijemy się albo bićsię powinniśmy.Ks.proboszcz położył przy tym nacisk na słowo w s z y s c y i wyraziłubolewanie, iż księdza dziekana łacińskiego nie ma między obecnymi, by słowo to przybrałonależyte znaczenie.Ksiądz dziekan był na partii preferansa u pana forsztehera184, ale i bezniego Ukraińcy z Wielkopolanami, Mazury z galicyjskimi Rusinami przyłączyli się z zapałemdo toastu księdza proboszcza i powtórzyli za nim: Sotwory jej Hospody mnohaja lita! 185To dało powód do ożywionej mocno dyskusji politycznej, wśród której wyjaśniono p.Arturowi, że ks.proboszcz r.gr.186 w Błotniczanach był wyjątkowym proboszczem tego ob-rządku, bo w r.1831 z teologii drapnął do wojska polskiego, odbył całą kampanię i dopiero zpowrotem, po różnych trudnościach, ukończył studia i ożeniwszy się, został wyświęcony.Mówiono wiele o ówczesnych i dzisiejszych stosunkach w Królestwie i to odwiodło p.Arturamimo woli od jego zamiaru zadawania szyku za pomocą wzmianek o swoich arystokra-tycznych koneksjach, obyczajach i potrzebach.Bez tego zresztą p.Artur wyglądał wśród pro-180Karol Widman był wiceprezesem Tow.Narodowo-Demokratycznego.181Tadeusz Romanowicz redaktor odpowiedzialny �Dziennika Lwowskiego�, w r.1869 miał 25 lat.Całapowyższa dygresja godzi w kierownictwo polityczne Tow.Narodowo-Demokratycznego, którego pismem był�Dziennik Lwowski�.182honoratiores (łac.) znakomitości.183dyspepsja (z gr.) niestrawność.184torszteher (z niem.) naczelnik powiatu, starosta.185Sotwory jej, Hospody, mnohaja lita! (ukr.) Daj jej, Boże, długie lata!186r.gr. ritus graeci (łac.), tj.obrządku grecko-katolickiego.57stodusznych, bezpretensjonalnych gości p.Odwarnickiego jak paryski cylinder na głowietłustego szlachcica w pełnym polskim stroju i przemawiał samymi dyplomatycznie zaokrą-glonymi frazesami, które niecierpliwiły mocno ks [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl