Joanna Chmielewska Nawiedzony dom

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jedyny szkopuł stanowiły owe zamknięte drzwi, psujące całą koncepcję.Żaden przestępca nie przenika przez mury i ściany, a w trwałe zamieszkiwanie złoczyńców na strychu nikt nie uwierzył.Zagadka ciągle zatem nie była rozwiązana.Nieznośny dla Janeczki i Pawełka spokój panował aż do pojutrza, kiedy wreszcie nadeszła upragniona chwila.Przed szkołą czekał na nich w radiowozie sierżant Gawroński, który z tajemniczą miną zawiadomił, że kapitan przybędzie z wizytą o piątej po południu i razem z nim wejdą na strych.Obejrzą i ewentualnie pochowają, co trzeba, po czym strych zostanie udostępniony rodzinie.Nic więcej nie chciał powiedzieć, za to podwiózł ich kawałek radiowozem aż pod sam dom.Dom okazał się pusty.Janeczka i Pawełek obeszli go dookoła.Klucza nie mieli, żadne okno nie pozostało otwarte.Nie było ani babci, ani zmory, zamknięty wewnątrz Chaber popiskiwał pod drzwiami, okazując równocześnie radość z powrotu państwa i rozpacz, że nie może wyjść.Sytuacja była beznadziejna.- Coś okropnego! - powiedziała rozdrażniona Janeczka, stojąc obok furtki, na której niemrawo woził się Pawełek.- Akurat dzisiaj, kiedy nam się śpieszy! Żywego ducha nie ma!- Są żywe duchy - sprostował Pawełek.- My i Chaber.Dlaczego nam się śpieszy?- No, jak to, obiad się spóźni i potem będą krzyki, bo nie zdążymy zjeść.- E tam.Do piątej zdążymy dziesięć razy.- Jeszcze musimy odrobić lekcje, bo też będą krzyki.Gdzie ta babcia mogła się podziać?Pawełek uczynił przypuszczenie, że może lata za zmorą po odległych ulicach.Na wszelki wypadek obeszli całe sąsiedztwo i znów wrócili do furtki.Babci ciągle nie było.- Najwyższy czas, żeby już wreszcie wszystko wytłumaczyli - rzekła z naganą Janeczka, przysiadając na podmurowaniu ogrodzenia i wracając do tematu afery.- Wlecze się to i wlecze, że coś okropnego!- Oni wszyscy mówią, że trzy dni to podobno niedużo - zauważył Pawełek z wyżyn furtki.- Jak to niedużo, wszystkiego się od nas dowiedzieli, a jeszcze drugie tyle od dziadka! - zirytowała się Janeczka.- Powinni skończyć w jeden dzień!- Od dziadka się dowiedzieli całkiem czego innego.- Wszystko jedno! Grunt, że się dowiedzieli! Zabrali kufer i zbadali te swoje ślady i już dawno powinni nam powiedzieć całą resztę.- O, dziadek idzie! - zaraportował Pawełek.- Rany, jak dziadek idzie, to chyba już późno?- A babci jak nie było, tak nie ma - mruknęła Janeczka ponuro.W tym samym momencie ukazała się babcia.Zdążała z przeciwnej strony niż dziadek, śpiesząc się jak na pożar.Chwilami nawet podbiegała truchcikiem.- Leci, aż się za nią kurzy - zauważył Pawełek, mający z furtki widok na ulicę w obie strony.Janeczka podniosła się z podmurowania i obserwowała przez pręty ogrodzenia obie zbliżające się osoby.- Chce zdążyć przed dziadkiem - zawyrokowała.- Żeby nie było gadania - podsunął Pawełek.- Coś ty, dziadek nie ma nic do gadania.Złaź z tego, bo będzie piekło.- Przecież babcia nam sama kazała?- Ale tylko wtedy, kiedy zmora słyszy.Zmory nie ma.Lepiej złaź.Pawełek bez przekonania zlazł z furtki.Babcia i dziadek dotarli do niej równocześnie.Babcia machała ku nim już z daleka, próbując w biegu szukać na dnie torby kluczy.- No, już jestem! - powiedziała zdyszana.- Boże, ileż to czasu! Gdzież te klucze, zawsze mi się zapłaczą.Janeczka potrąciła Pawełka, gestem wskazując mu dziadka.Dziadek był okropnie zdenerwowany, jak nigdy, we wzburzeniu wymachiwał rękami.- Moja droga, cóż ty ze mnie robisz jakiegoś niedowarzonego półgłówka? - zawołał z irytacją, przerywając babci.- Każesz mi rzucać podejrzenia na ludzi, bez sensu kompletnie, na co ja tu wychodzę, na maniaka, obsesjonistę.!Babcia zaniechała poszukiwania kluczy i spojrzała na dziadka z niewymownym zdumieniem.- Co? A cóż się stało? Czego mi się tu awanturujesz, ja ci nic nie każę rzucać!Zdenerwowany dziadek otworzył furtkę, po czym zamknął ją, pozostając nadal na ulicy.- No, jak to, a czyj to pomysł, żeby gadać o podejrzanych paczkach? Może mój, co?!Babcia, która już otworzyła furtkę, zatrzasnęła ją z powrotem.- A to niby dlaczego ci się ten pomysł nie podoba?!- Jak mi się ma podobać?! Wygłupiłem się tylko! - krzyknął dziadek i trzasnął furtką.- Nie lubię takich rzeczy!Babcia jeszcze potężniej trzasnęła furtką.- Jakich znowu rzeczy nie lubisz, co ty wygadujesz, w głowie ci się pomieszało, czy co?!- Rozwalą tę furtkę całkiem i potem będzie na nas - mruknął Pawełek pod nosem.- Przytrzymaj, jak znów będą zamykać - poradziła szybko Janeczka.Dziadek otworzył furtkę, poczuł opór przy próbie ponownego zamknięcia, zrezygnował więc i gwałtownym gestem zaprosił babcię do środka.- Nic mi się nie pomieszało, już wszystko wiadomo! - zawołał gniewnie.- Nasza sąsiadka nie ma z tym nic wspólnego! To jest niewinna osoba, a ty mnie namawiasz, żeby ją szkalować!Babcia jak wryta zatrzymała się na ścieżce.- Co takiego.?! - wykrzyknęła, odwracając się ku dziadkowi.- Ależ coś ty.?! Co ty mi tu za głupstwa opowiadasz, jaka tam niewinna osoba! Właśnie milicja ją zabrała!Teraz dziadek dla odmiany osłupiał i znieruchomiał.- Co.?! Co ty mówisz?!- A to! - prychnęła babcia z triumfem.- Z komisariatu prosto wracam! Składałam zeznanie! Jestem świadkiem! Niewinną osobę sobie znalazł!- Ty! Słyszysz! - szepnął Pawełek prawie równie zdumiony jak dziadek.- Cicho! - syknęła Janeczka.- Pewnie, że słyszę, nie jestem głucha!Dziadek odzyskał zdolność ruchu i chwycił się za głowę.Do domu nie mógł ruszyć, bo drogę zagradzała babcia.- Jezus Maria, a cóż ona takiego zrobiła? Przecież afera rozwikłana, a ona nic z tym.- Nie z tym, to z tamtym! - przerwała energicznie babcia.- No proszę! Dzięki psu trafiono na taki ślad.!Nagle przypomniała sobie o obowiązkach i upływie czasu, wydała nerwowy okrzyk, porzuciła dziadka i zawróciła ku schodom.- Boże drogi, Chaber tam zamknięty w domu, chodźcież prędzej! - zawołała z niecierpliwością, gorączkowo szukając kluczy.- Dzieci, wy głodne pewnie jesteście! Wszystko dzisiaj spóźnione, coś nadzwyczajnego.!Przy ostatnich słowach w jej głosie zabrzmiał tak wyraźny zachwyt, że dziadek spojrzał na nią z niesmakiem.- Ja tam nie widzę powodu do uciechy, że wszystko spóźnione - mruknął pod nosem, wstępując na schodki.Babcia znalazła wreszcie klucze, otworzyła drzwi, chwyciła w objęcia uszczęśliwionego psa.Janeczka, Pawełek i dziadek wszelkimi siłami starali się rozebrać ją z jesionki, uspokoić i uzyskać jakieś konkretniejsze informacje.Wszyscy troje byli jednakowo zaintrygowani.Po dość długim czasie udało im się osiągnąć sukces, bo babcia wreszcie zmieniła buty, wbiegła do kuchni i w pośpiechu przystąpiła do przyrządzania posiłku, wciąż wydając rozmaite nerwowe okrzyki.Janeczka ulokowała się na swoim stołku.- Babciu, mów po kolei! - zażądała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl