John Fowles Mantissa

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Ale jakim cudem homoseksualista miałby chcieć pojechać na twą ceremonię beatyfikacyjną?— Ponieważ nie możesz mnie zapomnieć.Poza tym, spodziewam się, że i tobie, i twojemu przyjacielowi fryzjerowi bardzo spodoba się nieco zniewieściała atmosfera tej ceremonii.Kadzidła i szaty.W zasadzie nieźle byłoby zakończyć sceną, gdy mylisz moją twarz, po mojej śmierci rzecz jasna, z twarzą figury Dziewicy Maryi w swoim kościele.— Czyli, że jestem teraz także i katolikiem?— Od samego początku.Zapomniałam ci powiedzieć.— Podnosi na niego wzrok.— Musisz być spójną postacią.I mieć świadomość grzechu.Oni stanowią 28,3 procent.— Katolicy?Ona potakuje.— Mam też ciekawy pomysł na końcową scenę.Widzę cię, jak kładziesz małą kiść niedojrzałych bananów u stóp mojego posągu.jej posągu.Sądzę, że byłoby to szczególnie znaczące, gdyby na tym skończyć.— A co, do diabła, miałoby to oznaczać?Na jej twarzy pojawia się pobłażliwie protekcjonalny uśmiech.— Bez obaw.Sądzę, że twoi bardziej wyrobieni czytelnicy zrozumieliby aluzję.— Czy w tej sytuacji pęk warzywnych penisów nie jest odrobinę obrazoburczy?— Nie, jeżeli ofiarujesz je na kolanach, ze łzami w oczach.— A czy nie sądzisz, że mógłbym upuścić jednego banana na szczycie stromych schodów wiodących do tego kościoła?— Dlaczego?— Kiedy będę wychodził po ex voto, mógłbym się na nim poślizgnąć.Ona spogląda przez chwilę na niego, potem opuszcza wzrok.Panuje cisza.Po chwili odzywa się cichym, urażonym głosem:— Ja tylko próbowałam pomóc.— Nie miałem nic śmiesznego na myśli.Naturalnie, spadając przetrąciłbym sobie kręgosłup.— Ja tylko próbowałam znaleźć jakieś ogólne ramy, które dałyby pole do popisu twojemu talentowi.Jak ja go widzę.— Wzrusza ramionami, wzrok ma nadal spuszczony.Gasi papierosa.— Mniejsza o to.Nie zależy mi na tym.On podchodzi i siada na brzegu łóżka, zwrócony w jej stronę.— Widzę w tym całą masę różnych możliwości.— Nie wyglądasz na całkiem przekonanego.— Poważnie.To zdumiewające, jak kilkoma zamaszystymi pociągnięciami pędzla otwierasz całkiem nowy świat.Spogląda na niego z wahaniem i powątpiewaniem, potem znów opuszcza głowę.— Mam wrażenie, iż myślisz, że to wszystko jest niepoważne.— Broń Boże.To jest bardzo pouczające.Wydaje mi się, że znam cię już dziesięć razy lepiej.— To był tylko zwięzły zarys.— Te są często najbardziej odkrywcze.Ona rzuca mu kolejne spojrzenie przez swe ogromne niebieskie szkła.— Wiem, że mógłbyś to zrobić, Miles.Gdybyś naprawdę spróbował.— Jeden czy dwa drobiazgi nadal nieco mnie zastanawiają.Czy mogę.?— Proszę.— Na przykład, dlaczego dwudziestu czterech czarnych bojowników?— Wydaje mi się, że to właściwa liczba.Naturalnie, nie jestem fachowcem.Musiałbyś poszukać czegoś na ten temat.— To również liczba liter w greckim alfabecie.— Naprawdę? Zapomniałam.— Przypatruje się jej.Ona potrząsa głową.— Przepraszam, ale nie bardzo widzę związek.— Być może nie ma związku.— Szczerze mówiąc, nie bardzo widzę, jaki mógłby być.— A czy przypadkiem pomyślałaś o jakimś imieniu dla twej niezwykle skomplikowanej postaci?— Bardzo się cieszę, że o tym mówisz.Nie chciałabym, żebyś pomyślał, iż odrzucam twoje pomysły.W zasadzie Erato brzmi dobrze.Niezwykle.Sądzę, że powinniśmy zatrzymać to imię.— Kładzie rękę na jego przegubie.— Nie wydaje ci się to nieco przesadzone? Nazwać współczesną bohaterkę imieniem nikomu nie znanej, drugorzędnej boginki, która i tak nigdy nie istniała?— Wydaje mi się to uroczo enigmatyczne.— Jednak z pewnością dotarłoby do zero zero zero jednej części procenta naszych potencjalnych czytelników, którym to imię obiło się o uszy, nie mówiąc już o tym, by mieli wiedzieć, kim była, czy raczej, kim nie była.— Ważna jest nawet najmniejsza odrobina, Miles.Opierając głowę na ręce, pochyla się nad nią, zbliża twarz do jej twarzy.Jego oczy odbijają się w niebiesko przydymionych szkłach.Ona odchyla się i podciąga szlafrok wyżej.— Jeszcze jedno, ostatnie pytanie.— Tak?— Kiedy ostatni raz opalałaś swój swawolny, mały, grecki tyłeczek?— Miles!— Erato.— Miałam wrażenie, że dobrze nam się układało.— To tobie dobrze się układało.Zdejmuje jej okulary i przypatruje się jej twarzy.Bez okularów wygląda dziwnie młodo — najwyżej na dwadzieścia lat — i tak niewinnie jak ktoś jeszcze o połowę młodszy.Spuszcza wzrok i mruczy:— Nie śmiałbyś.Nigdy bym ci nie wybaczyła.— Spróbuj.Rzuć mi jeszcze jedną nęcącą sugestię literacką.Ona znów podciąga szlafrok; spogląda na boki i w dół.— Jestem pewna, że wymyśliłaby coś lepszego.Gdyby istniała.— Ani mi się waż zaczynać od nowa.— Podnosi jej twarz tak, że musi patrzeć mu prosto w oczy.— I nie patrz na mnie takim śmiertelnie poważnym wzrokiem sponad swego niewymownie klasycznego nosa.— Miles, to boli.— Dobrze.A teraz posłuchaj.Możesz być nikomu nie znaną, czwartorzędną boginką.Możesz być całkiem atrakcyjną boginką, jak to boginki.Lub striptizerki.Jesteś też nieodrodną córeczką twojego ojca.Mówiąc prościej, bękartem najbardziej lubieżnego starego capa w całej historii teologii.W twoim makijażu nie ma ani krzty skromności.Twój umysł jest umysłem wampa z lat dwudziestych.Mój prawdziwy błąd polega na tym, że nie ucharakteryzowałem cię na Thedę Barę.— Nieznacznie odwraca jej twarz.— Albo na Dietrich w Błękitnym Aniele.— Miles, proszę.nie wiem, co cię opętało.— Twoja zdumiewająca hucpa mnie opętała.— Lekko trąca jej klasyczny nos.— Przejrzałem twoją grę.Po prostu próbujesz narzucić sytuację erotyczną poza wszelkimi granicami przyzwoitości artystycznej.— Miles, zaczynasz mnie przerażać.— Tak naprawdę, chciałabyś, żebym zerwał z ciebie ten szlafrok i jeszcze raz się na ciebie rzucił.Gdybyś miała nieco więcej siły, założę się, że sama byś się na mnie rzuciła.— Teraz jesteś wstrętny.— Jedyną przyczyną, dla której jeszcze nie przełożyłem cię przez kolano i nie sprawiłem ci największego lania w życiu, jest to, że wiem, iż o niczym innym nie marzysz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl