Jones James Stad do wiecznosci

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wydało mu się, że gdyby o którejkolwiek porze dnia czy nocy przyszedł tą szutrową drogą od skrzyżowania szos, zawsze czekałaby na niego w tej samej pozycji, tak jakby dopiero co zatelefonował, a ona go wyglądała.To było niesamowite, zupełnie jak gdyby zawsze wiedziała, kiedy przyjedzie.Ale nie było dziwniejsze od innych związanych z nią rzeczy.Nigdy nie pretendował do rozumienia Violet, odkąd ją poznał w Kahuku, zabrał na zabawę i znając owe zabawy, które są takie same we wszystkich zakątkach ziemi, przekonał się, że Violet była jeszcze dziewicą.To samo w sobie zdumiało go i od tej pory nie mógł się z tego otrząsnąć.Violet Ogure.O-gu-rdi.To „r" wymawiało się jak pijackie „d".Nawet nazwisko było dziwne i nieobliczalne.Dziwność obcego kraju jest zrozumiała, bo jadąc między cudzoziemców spodziewamy się jej, a nawet szukamy.Ale połączenie zwykłego imienia i z cudzoziemska wymawianego nazwiska było niepojęte.Z Violet było to samo, co ze wszystkimi dziewczynami pochodzącymi w drugim czy trzecim pokoleniu z krwi japońskiej, chińskiej, hawajskiej, portugalskiej czy filipińskiej i mającymi imiona nadawane według kwiatów angielskich, a nazwiska idące poprzez obce stulecia - dziewczynami, których rodziców przywieziono jak bydło, ażeby uprawiali trzcinę cukrową i ananasy dla Wielkiej Piątki, dziewczynami, których synowie znajdowali się często wśród niezliczonych zastępów małych chłopców czyszczących ludziom buty na trotuarze przed barem i powtarzających odwieczne wyjaśnienie: „Ja pół-Japoniec, pół-Schofield", albo, uśmiechając się krzywo: „Ja pół-Chiniec, pół-Schofield".Plemię spłodzone przez żołnierzy, co odsłużyli swą służbę i tajemniczo zniknęli wracając do tego mitycznego „Kraju", którym były Stany Zjednoczone.Violet stanowiła sprzeczną w swojej istocie mieszaninę czegoś ogromnie swojskiego i niepojęcie obcego; była jak miasto Honolulu z jego potężnymi, należącymi do misjonarzy gmachami banków i ruderami kin wyświetlających filmy w japońskim języku zaraz za parkiem Aala - wielorodnym stopem, którego nikt, a już zwłaszcza sama Violet, nie mógł pojąć.Prew nauczył się wymawiać poprawnie jej nazwisko, i to było wszystko, czego się o niej dowiedział.Wszedł do zaniedbanego, zapaskudzonego przez kury frontowego ogródka, a ona wyszła na ganek prymitywnej przybudówki.Wziął Violet za rękę i pomógł jej zejść z trzech spróchniałych schodków, po czym przeszli na tyły domu, który to rytuał powtarzali za każdym razem, ponieważ odkąd tu przychodził, nigdy nie zapraszano go ani nie wpuszczano do frontowego pokoju.Ganek od podwórka był trzy razy większy niż przed frontową przybudówką, bez zasłon siatkowych, tylko z plecionką pnączy rosnących od ziemi do dachu, co czyniło z niego rodzaj odosobnionej pieczary, nieledwie jeszcze jeden pokój, będący salonem rodziny Ogure.W sypialni Violet obok kuchni panował wieczny bałagan.Kapa na obłażącym z pozłoty, żelaznym łóżku była zawsze wymięta, a sukienki zawsze rozwieszone na poręczy łóżka i jednym jedynym krześle.Na prostej toaletce widniał rozsypany puder, ale w rogu był schowek na ubrania, zrobiony z listew i zasłonięty soczyście zielonym i bujnie ukwieconym materiałem, produkowanym specjalnie dla Hawajów.Violet sporządziła sama ten schowek, mający uzmysłowić całą brzemienną nadzieję, że kiedyś będzie coś lepszego.Prew ściągnął hawajską koszulę i spodnie i nagi zaczął szperać wśród tego bałaganu szukając swoich spodenek kąpielowych, poruszając się ze swobodą kogoś od dawna zadomowionego.Nieporządek mu nie przeszkadzał: kiedy odtrącał kopniakiem pantofle i przerzucał suknie z krzesła na łóżko, czuł się w tej ruderze bardziej u siebie niż Violet.Grupa nędznych domostw wyrastających na wzgórzach po obu stronach drogi mogłaby być jego rodzinnym Harlan, gdyby nie brak sadzy i pyłu węglowego.Ten tylny ganek, zardzewiała pompa, poszczerbiony zlew z cynkowanym wiadrem i emaliowaną chochlą - wszystko to stanowiło tworzywo jego życia i w zagęszczonym powietrzu tej biedy poruszał się ze swobodą, którą może mieć tylko ten, kto poznał te rzeczy z bliska.Szukając spodenek opowiedział jej o swoim przeniesieniu i o tym, dlaczego nie przychodził tak długo.- Ale czemu ty się przeniosłeś, Bobby? - spytała Violet tym urywanym, świergotliwym głosem, który zawsze pobudzał go do śmiechu.Siedziała na łóżku i patrzała, jak zmieniał buty i skarpetki na stare płócienne pantofle rybackie.Czyste powietrze przenikało z zewnątrz przez jedyne okno, o którym jak gdyby przypomniano sobie w ostatniej chwili, i obmywało półmrok i zatęchły odór nieświeżej pościeli.Muskało chłodno jego ciało i kiedy popatrzał na Violet siedzącą w majteczkach i staniku, poczuł, jak dawny, dziki przypływ pożądania napina mu brzuch i wyciska pot na dłonie.- Co? - spytał z roztargnieniem.- Aha.Ja się nie przeniosłem.To mnie przenieśli.Zrobił to Houston, bo mu wygarnąłem, co myślę.- Słuchaj - powiedział.- W domu nie ma nikogo.Może byśmy poszli do łóżka?Trzy tygodnie, z krwią napływającą do oczu, prawie miesiąc, to było za dużo czekania.- Poczekaj - odparła.- Nie mogłeś pójść do oficera i poprosić, żeby cię zostawili?- Owszem - Prew kiwnął nerwowo głową, myśląc, że w wojsku jeszcze bardziej się tego chce, że człowiek jest bardziej wygłodzony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl