Karlheinz Deschner Opus Diaboli

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miłość to u Augustyna zawsze tylko miłość do Boga, a ta seksualna stanowi w gruncie rzeczy coś szatańskiego, jest „ohydna", „piekielna", „jak dokuczliwy wrzód", „jak przerażający żar", jest porównywana do „zgnilizny", „obrzydliwego bagna", „obrzydliwej ropy".Wydobywa się to z niego niczym z wrzodów towarzyszących zakaźnej chorobie i przechodzi do scholastyki — tej najwcześniejszej i tej doskonalszej — w której Wilhelm z Owernii określa rozkosz płciową jako „zwierzęcą", Ojciec Kościoła Bona-wentura nazywa akt miłosny „cuchnącym", Ojciec Kościoła Tomasz z Akwinu porównuje pożądanie z „brudem", kopulację zaś zalicza do „tego, co najniższe", a Ojciec Kościoła Bernard z Clair-vaux stwierdza, że człowiek przez swą chuć stawia siebie poniżej poziomu życia świń.Szczegółami zajęto się w sposób odpowiadający temu, co przedstawiliśmy — interesowano się stosunkiem ze zmarłą, ze statuą, z przedziurawioną drewnianą lalką, z dziurawą gałęzią.Rozważano przypadek, w którym „do pochwy zostaje wprowadzony dziób kury", w którym „do pochwy wprowadza się plwocinę albo chleb, żeby skłonić psa do lizania sromu", w którym „onanizuje się psa, by doprowadzić jego członek do erekcji, a potem wprowadzić go do pochwy".Te i liczne inne podobne do nich sytuacje doczekały się dokładnego oszacowania przez ekspertów, a groziły za nie przerażająco wysokie kary.W szczytowym okresie średniowiecza teologowie zastanawiają się nad ludźmi, którzy przez swą tuszę mogą spółkować tylko „na sposób zwierzęcy", albo rozważa się grzeszność sytuacji, kiedy to „mężczyzna jest podniecony jak koń albo muł".Sumienniej zajęto się zdolnością eunuchów do życia małżeńskiego (czy jedno jądro albo brak jąder pozostawia taką zdolność, czy wystarczy virga erecta bez wytrysku itd.), ale także „kobietą zwężoną", co stanowiło przeszkodę uniemożliwiającą zawarcie związku małżeńskiego.Właściwy złoty wiek katolickiej teologii moralnej zaczął się w XVIII stuleciu.Jeden z jej klasyków, uhonorowany najwyższym tytułem kościelnym, święty Alfons de Liguori, bada w swej Theologia Moralis, wydanej ponad siedemdziesiąt razy, grzeszność i karalność kontaktów małżeńskich i pozamałżeńskich, z wytryskiem nasienia i bez niego; rozważa oglądanie „niepoczciwych części ciała" (partium inhonestarum) — do których zaliczano genitalia oraz to, co w ich bezpośrednim otoczeniu, przy czym wyróżniano „części mniej poczciwe" (partes minus honestae), piersi, ramiona, uda; tak jeszcze w XX wieku! — innego człowieka z bliska i z bardzo odległego miejsca; rozważa też mimowolne polu-cje lekarzy, którzy muszą dotykać narządów płciowych.Wyznacza „najstosowniejszą pozycję do wytrysku męskiego nasienia i przyjęcia go przez narządy rodne kobiety".Zastanawia się nad kopulacją na siedząco, na stojąco, z boku i od tyłu na sposób zwierzęcy; nad taką, przy której mężczyzna jest pod kobietą albo pozbywa się spermy „poza naturalnym naczyniem kobiety" (extra vas natu-rale).Rozważa spółkowanie z trupem kobiety (coire cum femina mortua), sprawdza, czy to grzech śmiertelny, jeśli po trzecim akcie jednej nocy odmówi się czwartego albo jeśli odmówi się komuś, kto chciałby to robić pięć razy w miesiącu.I z tym wszystkim teologia moralna nazywa się po dziś dzień „nauką o naśladowaniu Chrystusa".Liguori, zżerany przez skrupuły, lęki, wątpliwości, popadł w obłęd, a później, w osiemdziesiątym ósmym roku życia, cierpiąc przez własną chuć, wołał z płaczem: „Och, mam już osiemdziesiąt osiem lat, a ogień mej młodości jeszcze nie wygasł!"Zdarzali się moraliści, którzy przebadali dwadzieścia tysięcy „wypadków obciążających sumienie", którzy dręczyli swe ciało aż do krwi, którzy — jak Liguori — oszaleli.A nakładane przez nich pokuty zrujnowały niejednego człowieka spowiadanego.Wymowne jest porównanie kar za grzechy związane z seksem i tych za morderstwa.We wczesnym średniowieczu kobieta pokutowała już za jednorazowy onanizm (który przecież nikomu nie szkodził, lecz tylko sprawiał przyjemność) nawet przez trzy lata, co mogłoby oznaczać zróżnicowanie kary zależnie od czasu i miejsca: trzy lata bez stosunków płciowych, z zakazem podróżowania i jazdy konnej, jedynie o chlebie i wodzie.Natomiast ten, kto zabił na wojnie lub na rozkaz swego pana zamordował kogoś w czasie pokoju, pokutował tylko czterdzieści dni!Dziś co prawda onanizująca się katoliczka pokutuje niedługo, a'żomierz-katolik, który zabija na wojnie, od dawna jest zwolniony z pokuty, jeśli pokutuje, to wtedy, gdy nie zabija, gdy sprzeniewierzy się przysiędze.lak się zmienia — ale czy na lepsze?Ależ tak — wołają teologowie.W Kościele myśli się teraz liberalniej, z większą otwartością na świat.Wiele z tego, czego broniono jeszcze niedawno (!), czego konserwatyści bronią nadal, straciło aktualność i zostało już potępione przez samych moralistów, krótko mówiąc, znamienna przemiana (i pod tym względem), nowe perspektywy, przesunięcie akcentów, postępowość, większa dynamika, myślenie ewolucyjne itd.Ale czy to prawda? Czy teologia moralna naprawdę się radykalnie zmienia? Czy raczej mamy tu do czynienia z paroma nowymi czczymi zapewnieniami i starą hipokryzją? Owszem, dziś, gdy cnota nie jest w cenie (chociaż w kraju papieży istnieją jeszcze polisy ubezpieczeniowe na dziewictwo córki), obserwuje się usilne próby pokazania innego oblicza; dziś głosi się mniej prawd wiecznych niż dawniej, raczej chce się uprawiać „teologię dostosowaną do obecnej sytuacji", mniejsza jest skłonność do trzymania się „dawniejszej otoczki" słowa bożego, raczej chce się „przekazywać je według dzisiejszego widzenia człowieka i świata" (Schoonen-berg).Kompleksom seksualnym Pawła byli winni Żydzi i poganie, poglądom Orygenesa — Platon i stoicy, poglądom Augustyna — manicheiści, deprecjonowaniu seksu w średniowieczu — „kace-rze".I jeśli w „ostatniej epoce dziejów Kościoła" katolicka wrogość wobec seksu znalazła swój „niezrównany wyraz", to mamy tu tylko do czynienia z „odzwierciedleniem społeczeństwa mieszczańskiego proweniencji wiktoriańsko-purytańskiej" (Pfurtner).Ale niektórzy nie wahają się nawet oskarżać samych siebie, „najbardziej postępowi" apologeci celebrują powszechnie Pater, peccavi — chętnie mówi się o grzechu pierworodnym i chętnie kapituluje się honorowo, pochwalając van de Yeldego.Ci ludzie przyznają, że „we wszystkim [!] dopatrywali się tylko zła, że często „niewłaściwie" oceniali seksualizm, że wyolbrzymiali „wartość dziewictwa dla ogółu", że wyolbrzymiali też „grzeszność" (Schróteler).„Spokojnie" wyznaje inny katolik, że „mamy tu ogromnie wiele [!] do'nadrobienia i naprawienia.Nieodległe są czasy, w których nasze rozumienie obyczajności było bardzo zdeterminowane przez pruderię i nienaturalność" (Roetheli).Zdarza się, że takie wyznania są krótkie, czasem dotyczą przynajmniej niektórych spraw, ale kiedy indziej są rozproszone w całym dziele, przez co czytelnik nieuważny, a obdarzony wyobraźnią, mógłby i po dwustu stronach kuszących moralnoteolo-gicznych snów o miłości (z zaleceniem stosunków przedmałżeńskich, przynajmniej w paru wypadkach, ale „nie jest to wcale przyzwolenie dotyczące wszelkich sytuacji") dopatrzyć się w katolicyzmie całych bachanalii zmysłów i dionizyjskiego ubóstwienia seksu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl