Kazantzakis Nikos Grek Zorba

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Podnieś swoją śnieżną szyję, mój skarbie —przemawiał błagalnym i rwącym się głosem.— Podnieś śnieżną szyję i zaśpiewaj!Stara śpiewaczka wsparła policzek na pulchnej, popękanej od prania dłoni; jej oczy były pełne tęsknoty.Wydała dziki żałosny okrzyk i rozpoczęła swą ulubioną, tysiące razy powtarzaną piosenkę.Spoglądając na Zorbę przymkniętymi, powleczonymi mgłą oczami, dokonała ostatecznego wyboru.Ach, czemuż cię spotkałamna drodze swego życia.Zorba poderwał się, pobiegł po swoje santuri, usiadł po turecku na ziemi, wydobył instrument z futerału, oparł na kolanie i wyciągnął swoje wielkie łapska.— Och! Och! — ryknął.— Weź nóż i zarżnij mnie, moja Bubulino!Gdy zapadła noc i na niebie pojawiła się pierwsza gwiazda, zabrzmiał kusząco głos santuri, przybliżając Zorbę do celu.Dama Hortensja, nadziana kurą, ryżem, palonymi migdałami i winem, opadła ciężko na ramię Zorby i westchnęła.Przytuliła się czule do jego kościstych ramion, ziewnęła i znowu westchnęła.Zorba dał mi znak i ściszył głos:— Jest gotowa, szefie! Zostaw nas samych.4.Otworzyłem oczy o świcie i zobaczyłem Zorbę.Siedział ze skrzyżowanymi nogami na brzegu łóżka i pogrążony w myślach palił, zaciągając się chciwie.Okrągłe źrenice utkwił w lufciku, który lśnił mleczną bielą w pierwszym blasku dnia.Miał podpuchnięte oczy, a jego obnażona, niezwykle długa i chuda szyja przypominała szyję drapieżnego ptaka.Wczoraj wstałem wcześniej od stołu, żeby zostawić go sam na sam ze starą syreną.Odchodząc, powiedziałem:— Baw się dobrze, Zorbo.Powodzenia!— Dobrej nocy, szefie.Śpij dobrze.Już my tu sami załatwimy swoje sprawy.Widać załatwili, bo wydawało mi się przez sen, że w sąsiednim pokoju słyszę jakieś zduszone głosy, po czym pokój zadrżał.Potem znowu zasnąłem.Długo po północy Zorba wszedł cichutko, by mnie nie obudzić, i wyciągnął się na łóżku.Teraz, o świcie, siedział tu i patrzył w przestrzeń matowym wzrokiem.Zdawało się, że jest pogrążony w odrętwieniu, że skronie jego nie wyzwoliły się jeszcze ze snu.Spokojny i pełen zaufania, dawał się unosić mętnemu, gęstemu jak miód nurtowi.Wszechświat — lądy, wody, myśli, ludzie — płynął wolno ku dalekiemu morzu, a Zorba płynął wraz z nim, nie stawiając oporu, nie zadając pytań, szczęśliwy.Wioska budziła się, mieszały się w jeden głosy kogutów, świń, osłów, ludzi.Chciałem wyskoczyć z łóżka i krzyknąć: “Hej, Zorba, dzisiaj do pracy!" Ale i ja też odczuwałem błogość milczącego pogrążenia się w narodzinach różowego świtu.W takich czarownych chwilach życie wydaje się lekkie jak mgła.Ziemia jak nietrwała kłębiasta chmura za każdym powiewem wiatru zmienia swoją postać.Mnie także zachciało się zapalić.Wyciągnąłem rękę po fajkę.Spojrzałem na nią ze wzruszeniem.Była to wielka, cenna angielska fajka, prezent od przyjaciela o szarozielonych oczach i wysmukłych dłoniach.Od lat przebywał za granicą.Gdy tylko ukończył studia, wrócił do Grecji.— Rzuć papierosy — radził mi.— Papierosa zapalasz, wypalasz połowę i porzucasz niby uliczną kobietę.To niegodne.Ożeń się lepiej z fajką, ona jest wierną żoną.Kiedy wrócisz do domu, ona będzie czekała na ciebie nietknięta.Zapalisz, spojrzysz na dym unoszący się w powietrzu i pomyślisz o mnie.Było południe.Wychodziliśmy z berlińskiego muzeum, gdzie przyjaciel mój żegnał ulubiony obraz Rembrandta: “Wojownika" — w wysokim hełmie z brązu, z wychudłymi, zapadniętymi policzkami i stanowczym, bolesnym spojrzeniem.— Jeśli kiedykolwiek w życiu dokonam czynu godnego człowieka — wyszeptał patrząc na nieruchomego wojownika — to będzie jego zasługa.Staliśmy na dziedzińcu muzeum wsparci o kolumnę.Przed nami wznosił się posąg z brązu — naga amazonka, z niewysłowionym wdziękiem kłusująca na dzikim rumaku.Mała, szara ptaszyna, pliszka, przysiadła na chwilę na głowie amazonki i zwrócona ku nam poruszyła parę razy ogonkiem, zagwizdała szyderczo i odleciała.Zadrżałem.Spojrzałem na przyjaciela.— Słyszałeś tego ptaka? — spytałem.— Wydawało się, że chce nam coś powiedzieć.Mój przyjaciel roześmiał się.— To ptaszek, niech sobie śpiewa, to ptaszek, niech sobie mówi — odpowiedział mi słowami naszej popularnej ballady.Dlaczego właśnie w chwili świtu na kreteńskim wybrzeżu to wspomnienie i ta ballada ożyły w mej pamięci i wypełniły moje serce goryczą?Powoli nabiłem fajkę tytoniem i zapaliłem.“Wszystko na tym świecie ma swój ukryty sens — pomyślałem.— Ludzie, zwierzęta, drzewa, gwiazdy są tylko hieroglifami.Biada temu, kto zechce je odczytać i odgadnąć ich znaczenie.Kiedy spoglądasz na nie, nie wiesz, co one znaczą, i myślisz, że to ludzie, zwierzęta, drzewa, gwiazdy.Dopiero po latach, kiedy jest już za późno, pojmiesz."Wojownik w hełmie z brązu, mój przyjaciel, oparty o kolumnę, pliszka, która chciała nam coś powiedzieć — wszystko to, myślę dziś — miało jakiś ukryty sens.Ale jaki?Biegłem wzrokiem za smugą dymu, która zwijała się i rozpływała w półświetle.Moja dusza łączyła się z tą smugą i z wolna gubiła w błękitnym dymie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl